Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 29

an um þetta.“
,,Það er ekkert að tala um.“
Anna var sár og vonsvikin.
Hún hélt fast um símatólið án
þess að segja nokkuð. Hún fann
kokið herpast saman — henni
fannst langur tími líða, þar til
hún heyrði til hans aftur.
„Vertu sæl, Anna.“
„Vertu sæll, Jónatan!“
FRÚ ENGEL hafði ekki kom-
izt hjá að heyra samtalið. Hún
óskaði, að hún gæti gert eitt-
hvað. Hana langaði til að fara
inn og hugga Önnu, en þó vildi
hún ekki skipta sér af því, sem
henni kom ekki við. Henni féll
vei að vera þarna í húsinu. Þau
voru ung, og í fyrstu hafði allt
húsið verið bjart af hamingju.
En nú — nú varð eitthvað að
taka til bragðs.
Önnu veittist erfitt að sofna
um kvöldið. Hún reyndi að lesa,
en gat ekki fest hugann við efn-
ið. Hún heyrði í umferðinni á
götunni og þungt fótatak á gang-
stéttinni. Hún heyrði leka úr
vatnskrananum í baðherberginu
og hundgá langt úti í borginni.
Hún var ekki aðeins ein, hún
var eimana. Hún og Jónatan
höfðu misst eitthvað. Eitthvað
mjög dýrmætt. Og nú óskaði
hún um fram allt, að það væri
komið aftur. Það var ást þeirra.
OKTÓBER, 1954
UM MORGUNINN fór hún í
bláa dragt, setti á sig stráhatt
með blómum og hvíta hanzka.
Hún sagði Mike að vera góðum
dreng og gæta frú Engel vel.
„Ég fer inn til New York,“ sagði
hún.
Alla leiðina í lestinni sat hún
og starði út um gluggann. Hún
gat ekki látið vera að hugsa.
Þannig hafði farið um alltof
marga af kunningjum þeirra. Það
byrjaði með heimskulegu atviki,
sem hvorugt gat gleymt. Svo
hófust rifrildi. Og síðan löng
þögn, sem oftast endaði með
orðunum: „Skilnaður veittur.“
Anna ákvað, að þannig skyldi
ekki fara fyrir þeim. Þau áttu
alltof mikið sameiginlegt. Sjö
ár og Mike og óteljandi minn-
ingar, sem þeim voru kærar, en
enginn annar hefði metið neins-.
Smáatvik, sem tilheyrðu þeim
báðum.
Ef hún bara gæti talað við
Jónatan. En það var galdurinn.
í síðastu þrjár vikur hafði aldrei
verið tími til að tala saman. Þau
voru sífellt að fara eitthvað, en
það var eins og þau kæmust
aldrei neitt, nema lengra hvort
frá öðru.
ÞEGAR Anna gekk eftir jám-
brautarstöðinni, vissi hún ná-
kvæmlega, hvað hún ætlaði að>
27