Heimilisritið - 01.10.1954, Síða 35

EINSONGVARINN

Gamansaga eftir rjóh
XI' var maðurinn minn kom-
inn í karlakór. Eg varð því satt
að segja fegin. Áður hafði hann
riefnilega verið innilega interess-
aður laxveiðimaður, sem varla
hafði talað um annað en lax-
veiðar allan ársins hring, við
allar máltíðir og i öllum veizl-
um. Og auðvitað hafði hann
alltaf misst stærsta laxinn.
X'ú bjóst ég við að þetta laxa-
hjal hans mundi minnka og það
gerði það líka. Hann ior að tala
um tónlist af mikiUi þekkingu
og ég og krakkarnir skildum
sýnu minna í því. Hann talaði
um mikil og óskiljanleg tón-
skáld: Beethoven og Bizet eða
Jón Leifs. Hann hafði alltaf ver-
ið lagviss og raulað laglega með
sínu nefi, en nú söng hann í tíma
og ótíma, lög og lagaparta, mest-
megnis af því taginu, sem mað-
ur skrúfar umsvifalaust fyrir, ef
það er í útvarpinu. En það eru
ekki margar konur nú á dögum,
sem geta skrúfað fyrir eiginmaun
sinn, sjálfan heiiriilisföðurinn.
En þetta átti eftir að versna
mikið við það að söngstjórinn í
kórnum hans, „Eljúgandi fálk-
ar“, slysaðist til að ákveða að
maðurinn minn skyldi syngja
einsöng í laginu „Vindgangur á
Vatnsleysuheiði“ eftir tónskáld,
sem kallaði sig Beljanda Þrumu-
geirs.
011 heimilisgæfa virtist leika
á bláþræði. Allt varð að þoka
fyrir söngæfingum húsbóndans.
En ])ar sem fremur þröngt var
í íbúðinni lijá okkur gafst hon-
um helzt tækifæri og næði til
að æfa sig í baðherberginu, sem
OKTÓBER, 1954
33