Heimilisritið - 01.10.1954, Page 36

jafnframt. var salerni og gátu
langar söngæfingar þar valdið
öðrum fjölskyldumeðlimum til-
finnanlegum óþægindum. En
hvað þolir maður ekki fyrir list-
ina.
Einn morgun gerðist ískvggi-
legur atburður í baðherberginu.
Húsbóndinn hafði æft sig a. m.
k. heilan stundarfjórðung með
mikhun ákafa, enda þótt undar-
legum hljóðum brygði fvrir öð'ru
hverju. En allt í einu endaði
söngurinn í hræðilegu hóstakasti
og korri. Eg og dóttir mín hlup-
um í dauðans ofboði að baðher-
bergisdyrunum, sem voru ólæst-
ar ti! allrar hamingju. Þarna
stóð heimilisfaðirinn, faðir barn-
anna minna, í skelfilegu ástandi,
studdst við þvottaskálina þrút-
inn og eldrauður framan, stóð' á
öndinni og kom engu orði upp.
Eg gat stutt hann inn í rúm,
enda þótt hann streittist á móti,
en telpan hringdi í þrjá lækna
og' var einn þeirra kominn eftir
4 mínútur, og var þá kastið lið-
ið hjá og maðurinn úr bráðri
lífshættu. Ekki vildi hann gefa
lækninum neinar skýringar á
þessu sjúkdómstilfelli og neitaði
harðlega að þiggja meðul. Þegar
læknirinn var farinn skýrðist
þetta samt allt. Hann hafði sem
sé verið' að bursta tennurnar, en
gætti þess ckki fyrir söngákaf-
anum og svelgdist svo á tann-
kreminu.
Hann hefur alltaf verið börn-
unum okkar góður faðir. En um
haustið, þegar eldri drengurinn
okkar kom úr sveitinni, reiddist
faðir hans honum svo, að ég hélt
að hann mundi berja drenginn.
Þeir voru báðir inni í stofu og
faðirinn auðvitað að æfa söng.
Þegar hlé varð' á, sagði drengur-
inn undrandi: „Pabbi, veiztu
bara, þessi hljóð eru alveg eins
og þegar graðfolinn frá Godda-
stöðum komst í stóðið þar sem
ég var í sumar.“ Faðirinn sef-
aðist við fortölur mínar, en
brýndi alvarlega fyrir syni sín-
um að umgangast listina með
tilhlýðilegri virðingu.
Svo fóru nágrannarnir að
valda erfiðleikum. Húseigand-
inn hótaði að bera okkur út úr
húsnæðinu og balreiðir nágrann-
ar réðust inn með skönunum
fyrir hávaða í íbúð okkar á 'ólík-
legustu tímum.
Svo hringdi sóknarpresturinn
til mín einn góðan veðurdag.
„Góðan og blessaðan daginn,
frú Tngvehlur mín,“ sagð'i hann.
„Góðan daginn, séra Páll“
sagði ég.
„Er maðurinn vðar heima, frú
Tngveldur mín góð?“
„Nei, því miður, séra Páll.“
34
HEIMILISRITIÐ