Heimilisritið - 01.10.1954, Page 37

„Er það nú víst, frú Ingveld-
ur?“
„Ha, víst, já, já, séra Páll. En
]jér getið náð í hann á skrifstof-
unni.“
„Nei, þess þarf nú ekki. En
úr því að þér eruð ein ætla ég
.að skjótast og tala við yðúr.
Verið þér sælar á meðan, frú
Ingveldur.“
Eg starði undrandi á heyrn-
artólið. Hvað átti karlinn við?
Eg hafði aldrei hevrt annars get-
ið en að hann væri mesti skikk-
anlegheitamaður í kvennamál-
um. En sumir karlmenn ku vera
svo undarlegir í þeim málum
með aldrinum.
Eg beið' því komu sálusorgar-
ans með mikilli óþreyju og ó-
vissu og jafnvel ótta, því að ég
hef alltaf verið' manninum mín-
um trú — svona að mestu .. . og
svo hann séra Páll gamli, nei,
þá ...
Klerkur kom, elskulegur að
vanda. Þáði vindil og kaffi. Svo
horfði hann rannsakandi á mig
og sagði svo eins og við sjálfan
sig;
„Þér lítið nú ekki út fyrir það,
frú Ingveldur, blíðleg kona og
alls ekki neitt stór eða krafta-
leg.“
„Lít ég ekki út fyrir hvað',
séra Páll?“
„Að þér misþvrmið mannin-
um yðar svona hræðilega. Mér
hafa borizt, hm, mjög alvarleg-
ar ákærur. Meira segja hún frú
Valgerður, sem býr hérna beint
á móti og hefur verið formaður
í kvenfélagi safnaðarins í tutt-
ugu ár, hún staðfestir þennan
orðróm. Frá manninum yðar
hafa heyrzt alveg ægileg hljóð,
og öðrum en yð'ur ekki til að
dreifa, hm, hm.“
Ég flýtti mér að skýra þetta
út fyrir presti og hann fór sæmi-
lega ánægður.
Nóttina fyrir konsertinn svaf
enginn vært. Maðurinn minn
gerði ýmist að hlaupa fram úr
rúminu og æfa sig í nokkrar
mínútur eða hann lagðist út af
og söng þá upp úr svefninum.
Og alltaf þetta hræðielga lag:
„Vindgangur á Vatnsleysu-
heiði“ eftir Beljanda Þrumu-
geirs.
Tveim tímum áður en söng-
urinn skvldi hefjast fór ég að
klæða hann í kjólinn og það' var
enginn hægðarleikur. Hann
æddi um gólfið syngjandi og
bölvandi. Loks tókst mér að
koma honum í allar spjarirnar.
En þá kom í ljós, að silkiband-
ið. sem tvllir kjóltreyju saman
að framan, var slitið af, og þá
ætlaði hann alveg af göflunum
að ganga, meðan ég var að tylla
því á með nál. Það' var loksins
OKTÓBER, 1954
35