Heimilisritið - 01.10.1954, Side 61

„Guð minn!“ hcyrði ég Limlu antl-
varpa.
„Þar að auki,“ hclt Jóscfína áfram,
„og látið þér þetta nú ekki fá of mik-
ið á yður,“ sagði hún við Linclu, „ætluðu
þau sér alls ckki að drcpa Daisy. Það
voruð þér, scm þau höfðu augastað á,
en alls ckki stclpugæsin. Hvað í ósköp-
unum höfðu þau á móti henni?“
Hvorki Linda né ég gátum andmælt
hcnni.
„Þetta voru allt rnistök," sagði Jósef-
ína fullvissandi. „Eg veit, hvcrnig svona
kvensur hugsa. Kerlingin var búin að
vcra dálítið cinkcnnileg að undanförnu.
Hún var hrædd, af því Wayne hafði
stungið af mcð stclpugarminum. Hún
var hrædd um, að hún myndi ekki geta
haldið áfram að lifa á yðar kostnað. Af-
sakið, að ég tala svona umbúðalaust.
Hún veit, að unga frúin á enga ætt-
mgja, svo að Wayne rnyndi erfa allt
eftir hana. I gærmorgun sendi hún sím-
skeyti til Wayne. Ég var ekki að njósna
um hana,“ útskýrði Jósefína, „en ég var
að þvo ganginn — strákófétið ber inn
meiri óhreinindi en hcil hcrdeild. Stund-
um held ég að ég haldi ekki sönsunr
við að halda húsinu sæmilega hreinu.
Ef það væri ekki vegna ungu frúarinn-
ar, þá hefði ég ekki haldið það út svona
lengi. Jæja, en hún var inni í bókastofu,
og ég lá á hnjánum frammi í gangin-
um, og heyrði hvert orð, scm hún sagði,
þó að dymar væm lokaðar. Ég heyrði
hana biðja um ritsímann. Hún sendi
skgiti til Wayne, þcss efnis, að hann
skyldi hætta þessum bjánalátum og
koma hcim. Svo sagði hún, að það væri
hægt að flá kött á fleiri en einn veg.“
Linda klcip mig í handlegginn.
„Ég hef mína lífsspcki," sagði Jóscf-
ína. „Náttúran er dásamleg. Dýrin hafa
skilning á að lifa.“
Ég hafði ckki hugmynd um, hvað
OKTÓBER, 1954
hún átti við, cn það var ekki nauðsyn-
legt að spyrja um það.
„Það eru þeir sterkusm, scm halda
velli,“ sagði hún. „Þeir veiku og mátt-
litlu vcrða að víkja. Annað hvort deyja
þeir eða verða drcpnir. Hvað Daisy
Vane viðvíkur þá hafði hún engan rétt
til að lifa. Ég hcf cngar áhyggjur út
af því, það var ckki ncma rétt, að þetta
skyldi ske. En sú gamla hefur ekki licid-
ur rétt til að lifa, og heldur ekki þetta
afkvæmi hennar, sem líkist barni.“
Jóscfína starði út í birkilundinn.
,,Jæja,“ sagði hún og einblíndi aftur
á okkur. „Ástæðan fyrir því, að ég segi
ykkur þetta allt, cr, að þau skulu ckki
slcppa án refsingar. Taki refsivaldið það
ekki að sér, skal ég sjá um það. Ég tek
það að mér sjálf. Ég skal sjá um, að
þeim verði refsað, þó ég þurfi að annast
það með mínum eigin höndum."
„En Jósefína,“ andmælti ég. „Það er
bcinlínis ekki hægt að taka að sér slíkt
og þvílíkt. Þar að auki hafið þér engar
sannanir fyrir því, að Eddi eða móðir
hans hafi nokkur afskipti haft af þessu.“
Jósefína hristi sig alveg eins og hund-
ur, sem er að koma af sundi. Hún sagði
ekkert um, hvaðan hún vissi vissu sína
um það. Hún sagði:
„Ég hef alltaf tekið hlutina sjálf föst-
um tökum; alla ævi hef ég orðið að gera
það.“
„Þetta gæti valdið yður mörgum ó-
nauðsynlcgum kvölum, ef þér látið
verða af því,“ aðvaraði ég hana. „Og
það verður síður en svo okkur til hags-
bóta, heldur gerir málið miklu flókn-
u
ara.
Hún brosti til mín með þolinmæði-
sVíp, fannst mér.
„Patridge," sagði hún. „Ég hef lifað
viðburðarríku lífi. Ég þekki lífið. Þegar
ég var upp á mitt bezta, var ég flott
stúlka og gekk í augun á karlmönnum,
59