Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 63

lifað á Lindu, þcgar Waync var stnng-
inn af mcð Daisy. Ef til vill var það
Linda, scm átt hcfði að myrða; mcð því
móti var sköpuð ástæða fyrir því, að
frú Taylor væri morðinginn.
Það var fyrst, þcgar við vorum kom-
in hcim að húsinu, að mcr varð aftur
hugsað til gamla mannsins. Hvcr var
hann, og skyldi hann hafa dottið, cða
hafði honum, cins og Eddi hélt fram,
vcnð ýtt mður um hlcraopið? Hvcr í
dauðanum hcfði getað haft ástæðu til að
drcpa hann og færa hann svo í kjól af
Jósefínu? Það gat verið líkt Edda, að
skipta um föt á honum, cn ckki það
að sálga honum.
Nci, það var ckki vitund af hcil-
brigðri skynsemi í þcssu. Og skyndi-
lcga datt mcr í hug það, sem frú
Taylor hafði sagt, þcgar hún sá líikið
í kjallaranum. Lindu dauðbrá, þcgar ég
lirópaði upp:
„Bíddu nú aldeilis hæg!“
Linda lcit óttaslcgin á mig, og ég
D O’ o O
Lækkaði röddina.
„Tcngdamóðir þín sagði, að kauði
væri kvcnmaður, scm hún þckkti. Hún
hélt því mcira að scgja fram, að hún
hcfði látið hana þvo þvott fyrir sig.
Hvað hcldurðu um það?“
Linda brctti brúnir og hristi höfuð-
ið.
„Fjandinn fjarri mér cf hún hcfur
ckki haldið, að karlinn hafi vcrið þvotta-
kcrlingin," sagði ég.
„Hvað áttu við mcð því“? spurði
Linda.
Eg gat ckki skýrt þetta út fyrir
Lindu, því í sömu svipan kom ég auga
á Edda og Jóa, scm komu gangandi til
okkar frá hlöðunni. Eddi var citt sól-
skinsbros og tók dansspor, það lá við
að hann brygði fæti fyrir Jóa, sem nú
var alveg ódrukkinn, cn dálítið reikull
í spori. Eddi hélt á kcrtastjakanum, og
OKTÓBER, 1954
Jói á stórri ferðatösku úr lcðri.
„Hæ, Tom!“ æpti Eddi. „Nú skaltu
bara sjá, hvað vjð höfum fundið. Bíddu
bara þangað til þú sérð það!“
Hann þrcif töskuna af Jóa og tók
sprcttinn til okkar. En rétt áður cn
hann kom til okkar, rak hann tána í
þúfu og datt endilangur. Taskan cnda-
scntist eftir grasflötinni og kastaðist á
girðingarstólpa. Hún opnaðist, og dökk-
ur fataböggull hrökk út úr hcnni.
Eddi stóð upp, hélt um hné sér og
bölvaði hroðalcga. Hann haltraði að
fatabögglinum, lcysti utan af honum og
tók rennandi blauta flík í sitt hvora
hönd.
„Sérðu hvað druslur þctta cru?“
spurði hann. „Þctta cru karlmannsföt,
skaltu vita.“
Þctta vorn karlmannsföt, skítug, slit-
ín, svört. Og þau voru blaut og þung
af vatni.
„Og vciztu, hvcr á fcrðatöskuna?"
Ég vissi það ckki.
„Wayne á hana!“
Ég heyrði Lindu grípa andann á lofti.
Eddi hallaði undir flatt. Augun í
honum glömpuðu, og hann hafði alvcg
glcymt meiðslinu á hnénu.
„En hann á ckki fötin. Skilurðu
mig?“ sagði hann.
Ég trúði honum fúslcga.
„Og gcttu hvar við fundum þau.“
Það vissi ég ckki.
„I bílnum," sagði Eddi. „Það var
svci mér vcl gert af mér, að ég skyidi
kasta fjandans kvcikjuleiðslunum, fínnst
þér það ckki?“
Ég leit á Jóa. Hann kinkaði kolli og
blikkaði til mín.
„SKO,“ sagði Eddi mér. „Strax og
ég sá að líkjð í kjallaranum var í þurr-
uni fötum, var mér ljóst, að það hlutu
líka að vcra önnur blaut. Að minnsta
61