Heimilisritið - 01.10.1954, Qupperneq 64

kosti rök. Hvernig í fjáranum hcfði
hann annars gcta hafa komið hingað í
rigningunni í gærkvöldi? Skilurðu?“
Eg kinkaði kolli.
„Þú vissir þá, að það var karlmaður?"
spurði ég.
Eddi rétti úr sér og spýtti fyrirlitlega.
„Heldurðu að ég sé hálfviti?" spurði
liann. „En slcppum því að sinni. Það
verður ekki upplýst að svo komnu. Það
verður að bíða, þangað til löggan kem-
ur, og nú mcga þcir skakklappast hing-
að fyrr cn seinna, því nú hcf ég safnað
öllum sönnunargögnunum fyrir þá.“
,,Svo cr nú það,“ sagði ég. „En til
þcss að vcra samt alvcg viss, er ég að
hugsa uili að hringja til þcirra aftur.
Þcir cru fjári lcngi í snúningum, finnst
mér. Ertu viss um, að þú hafir haft
samband við þá, karl minn?“
„Éttu það, scm úti frýs, hundaklif-
berinn þinn,“ sagði hann. „Að vísu von-
aði ég, að þeir kæmu ckki alltof fljótt,
því þú vcizt víst hvcrnig þcir cru. Þeir
gera bara einn hrærigraut út úr þessu.
Lögrcglan er svona. Gefðu mér eina
O O
sígarettu?"
O,
Ég lét hann hafa einn vindling.
Hann saug rcykinn djúpt niður í
lungun.
„Þctta cr nú aldcilis atburðaríkur
morgun. „Hcld það væri rétt að slappa
svolítið af.“
„Heyrðu,“ sagði ég, „vcrtu hérna svo-
litla stund hjá Lindu, rncðan ég skrcpp
í símann."
„Allt í lagi.“
Að því er virtist lét hann sig engu
skipta þótt ég ætlnði að hringja í lög-
regluna, og ég varð sannfærðari og sann-
færðari um það, að Jósefína hefði litið
röngum augum á drenginn; hann hefði
áreiðanlega tckið rnálið alvarlega -—-
hafði bæði fundið rakhnífinn minn og
kcrtastjakann, sem höfðu báðir að lík-
indum vcrið notaðir sem morðvopn. Ég
var hins vegar ckki alveg klár á því, í
hvaða ljósi lögrcglan myndi sjálf sjá mig
í því sambandi. En lét mér fátt um
finnast þá áhættu. Og hann hafði graf-
ið upp fcrðatösku Waynes mcð blautu
fötunum. Hann fingraði við sígarettuna
sína, ckki langt frá honum stóð Jói og
horfði aðdáunaraugum á hann. Linda
hafði sezt í hvílustól, scm stóð úti í sól-
skininu. Áður cn cg gckk inn í húsið,
labbaði ég til hennar og strauk hlýlcga
yfir hár hcnnar. Hún leit alúðlega til
mín, cn brosti ekki. Augu hcnnar voru
hrein og skær.
Ég stikaði að hurðinni að dagstof-
unni, og um leið og ég ætlaði að opna
hana, rakst ég á Waync, sem kom í
fasið á mér. Hvorugur okkar sagði orð;
við gláptum bara hvor á annan, og mig
langaði tjl að gcfa honuni einn vcl úti-
látinn, cn hélt mér í skcfjum. Hann
kallaði á Lindu, cn svo tók hann eftir
fcrðatöskunni og blauta fatabögglinum,
02 és hcf aldrci séð neinn blikna eins
ábcrandi fljótt og hann þcssa stund.
Hann kreppti hnefana, nuddaði augun
með öðrunt þeirra. Hann hristi höfuð-
ið, leit á Edda, svo á Jóa og síðan á
Lindu. Hann yppti öxlum.
„Linda,“ sagði hann, „ég þarf að tala
við þig undir fjögur augu, það cr mjög
áríðandi." Rödd hans var lág og róleg.
Það var ekki vottur af ofsa í henni.
Hann andvarpaði djúpt, og hann riðaði
allur. „Það er um líf 02 dauða að tcfla.“
Ég gaut augunum til Lindu og brosti
til hcnnar. Það var cinkcnnandi fyrir
Waync, að hann skyldi alltaf vcra að
rcyna að vera dramatískur. En hún lcit
ckki við mér, cinblíndi bara á Wayne,
reyndi að sjá hann út, vita, hvað hann
hcfði í huga. Skyndilcga stóð hún upp,
tók púðurdósina sína og smínkaði sig
lítið eitt. Ég vcitti því athygli, að hcnd-
62
HEIMILISRITIÐ