Heimilisritið - 01.02.1957, Qupperneq 15

„Ekki í vínbúð — vesalings
þjáði maður!“ hrópaði ekkjan
óþolinmóð. „Fáið yður það í
kránni.“
„Ó, drottinn min, frú mín góð!
Hve — hve mikið á ég að biðja
um?“
Elrkjufrú Batley hugsaði sig
um.
„Tvöfaldan skammt. Drekkið
hann í flýti. Borgið hann og ann-
an tvöfaldan um leið. Drekkið
hann fljótt líka. Hlaupið síðan
heim, til að koma blóðinu vel á
hreyfingu og ég skal hafa heitt
kaffi tilbúið, og góðan kvöld-
verð, og logandi á arninum —“
Og hann arkaði af stað til
krárinnar, þakklátur í hjarta
sínu — því þetta var hrekklaus
maður — en ekkjan hugsaði sem
svo, að sennilega hefði einfaldur
skammtur nægt.
En ef til vill var þessi skammt-
ur, sem hún hafði fyrirskipað,
öruggastur. Hún var enginn
skynskiptingur, og var manna
fúsust til að viðurkenna það.
Hún kunni lagið á karlmönnum,
og ef hún gæti ekki fengið mein-
leysis mann, eins og Bill Simp-
son, þegar losnað væri um
tungutak hans og allar varnir í
molum, til að segja hin örlaga-
ríku orð — eða talið honum trú
um, að hann hefði sagt þau. —
Já, ef ekkjufrú Batley yrði ekki
trúlofuð áður en kvöldið væri
allt, þá myndi hún halda heim
afar undrandi kona.
Ekkjufrú Batley hélt heim
afar undrandi kona.“
„Ég held ég skilji,“ greip ég
fram í fyrir sögumanni. „Hún
hefur misreiknað sig á skammt-
inum, og í stað þess að gera
hann málugan og varnarlausan..
og auðvelda bráð fyrir sam-
vizkulausan kvenmann, hefur
hún ofgert við hann og gert
hann mállausan. Hann hefur
ekki getað komið upp þessum
örlagaríku orðum, og þannig
varðveitt frelsi sitt um aldur og
ævi.“
„Engan veginn, herra minn,“
sagði barmaðurinn. „Og ef þér
munið það, tók ég fram-í upp-
hafi, að sambandið milli snáka
og hjónabands hefði í raun og
veru leitt til þess, að hann
kvæntist."
„Satt. En nú segið þér —“
„Bill Simpson kvæntist Milly
Grant, dóttur veitingamannsins,
sex mánuðum síðar. Hann bað
hennar eftir síðari tvöfaldan
viskýsnafsinn. Hann var feiminn
maður, og hann hafði árangurs-
laust reynt að herða upp hug-
ann til að biðja hennar í nálega
þrjú ár. Það sama aftur, herra
minn?“ *
HEIMILISRITIÐ
13