Heimilisritið - 01.02.1957, Page 28

öðlazt þá hugsjón að verða eig-
andi viðtækis, fór hún að leggja
drög að framkvæmd með þeirri
óbrigðulu bjartsýni, án hverrar
hún hefði naumast geíað horft
framan í tilveruna yfirleitt.
Það er erfitt að spara peninga
til heimilishalds, en án vitundar
Wiliiams tókst henni þó að stinga
undan einum og einum skilding
stöku sinnum. En sú söfnun gekk
hægt. Eftir tólf mánuði voru þeir
næstum orðnir eitt pund, svo enn
var langt frá því, að hún ætti þau
sex, sjö pund, sem henm skildist,
að viðtæki myndi kosta.
'Og svo einn dag, þegar William
var að setja niður kartöflur neðst
í garðinum, bar skransafnara að
dyrum. Hann hafði litla léttikerru,
sem sinugráum hesti var beitt fyr-
ir. Allar tegundir af poítum og
pönnum og dóti og drasli var hlað-
ið á kerruna. Sópar og burstar
risu eins og siglutré og ný, gljá-
andi vatnsfata hékk á öðrum
kjálkanum.
Skrankarlinn sjálfur var svartur
yfirlitum og fráneygur. Litlir gull-
hringar glitruðu í eyrnasneplunum
á honum. Hann kunni Iagið á kven-
fólkinu: gömlu og ungu, ljótu eða
fríðu.
„Nokkuð, sem þér þurfið að
kaupa, kona góð“ sagði hann í
lágum dyrum hússins.
Marta horfði á hann með at-
hygli. Hann var enginn heima-
maður, og hann hefði þó mátt
vita, að skynsöm kona eins og hún
hefði annað þarfara við peninga
að gera en fleygja þeim í fugla
eins og hann. En þrátt fyrir allt,
glitruðu augu hans, því varð ekki
neitað, og aktýgin á litla hestin-
um glönsuðu í sólskininu.
Hún hristi höfuðið, og hann
brosti aftur til hennar.
„Fötur? Mottur? Burstar?
Þvottasnúrur? Snagar? Skósverta?
Hafið þér allt þetta?“
Eg þarf ekkert að kaupa, þakka
yður fyrir.“
„Þakka yður, maddama. Vild-
uð þér þá máske selja eitíhvað?“
Marta virti hann fyrir sér án
svipbrigða, en hugur hennar var
önnum kafinn. Vissulega vildi hún
selja. En hvað? I huganum taldi
hún upp öll einstök heimilistæk-
in.
„Gamalt járn?“
Marta hristi höfuðið. Ekkert
gamalt járn.
„Föt? Gömul stígvél eða skó?“
Marta brosti.
Hún mundi allt í einu eftir gömlu
skónum hans Williams, sem stóðu
við arininn. Hann fór aldrei í þá,
og þeir voru henni sífellt til ama.
Ef hún gæti fengið skilding fyrir
þá- • • •
„Bíðið,“ sagði hún og fór inn.
26
HEIMILISRITIÐ