Heimilisritið - 01.02.1957, Qupperneq 51

bjargaði þannig lífi hennar og lífi
litla barnsins ykkar? Það var ég,
Mwangi. Manstu það ekki leng-
ur?
Maðurinn á stofugólfinu starði
til jarðar og virtist ekki treysta
sér til að mæta augnaráði gömlu
konunnar, húsmóður sinnar: —
„Verði ég ekki búinn að fram-
kvæma skipun þeirra klukkan tvö
f nótt, þá koma þeir og drepa
mig,“ sagði hann loks svo lágt að
gamla konan heyrði það naumast.
„Klukkan tvö í nótt? Nú þá held
ég að þú hafir aldeilis nægan tíma
til stefnu. Núna er klukkan ekki
nema rúmlega tíu. Ekkert held ég
að liggi nú á. Þú hefur þá alveg
nægan tíma til að útskýra það ná-
kvæmlega fyrir mér, hvers vegna
þú ætlar að binda endi á mitt ve-
sæla líf.“
Gamla frú Eriksen þagði um
stund og horfði spyrjandi á
blökkumanninn, en svo brosti hún;
— „Kannske er það vegna þess,
að Bwanna kastaði sér í fljótið og
bjargaði liílu stúlkunni þinni, þeg-
ar hún var alveg komin að því að
drukkna? — Manstu eftir því
Mwangi ?
Eða er það kannske vegna þess
að við gáfum þér korn, þegar
engispretturnar höfðu étið og eyði-
lagt alla uppskeruna þína? Ann-
ars ertu kannske búinn að gleyma
þessum gömlu, ómerkilegu við-
burðum?“
„Nei, ég man þetta allt. Það
var fyrir ellefu árum,“ sagði nú
innfæddi maðurinn.
„Já, alveg laukrétt hjá þér,
Mwangi. Það var einmitt fyrir
ellefu árum. Þú veizt að ég gleymi
svo fljótt öllum tölum. Það var
sama árið og þau Solveig og John
giftust. Og einmitt þetta sama ár
varðst þú afi, en ég amma. Dótíir
þín eignaðist stúlku og Solveig
eignaðist líka stúlku. En þú varst
nú samt heppnari, því að þú get-
ur selt dótturdóttur þína, þegar
hún kemst á legg, en þegar dóttur-
dóttir mín verður stór, eignast hún
einhvern Bwanna og þá verð ég að
halda mikla veizlu, eins og þegar
þau Solveig og John giftust.“
UM STUND þögðu þau bæði og
gamla konan beindi athygli sinni
að prjónunum sínum, en svo leit
hún aftur upp: „Þú skyggir enn-
þá á mig. Færðu þig til hliðar. Já,
veizlan fór prýðilega fram, en svo
— svo hálfu ári síðar . . .“
Hún lagði prjónana frá sér og
horfði á þeldökkt andlit manns-
ins: — „0, Mwangi. Manstu eft-
ir því?“
Rödd hans titraði: — „Já, ég
var að þvo upp leirtauið, en þú
varst að hnoða deig. Þá kom allt
KEIMILISRITIÐ
49