Heimilisritið - 01.04.1957, Síða 50

Ég fann Kathy við barinn um-
kringda ungum mönnum, há-
væra og kjánalega — og mjög
drukkna!
Strax og hún sá mig varð
augnaráð hennar harðneskju-
legt. „Jæja, hér kemur hin kon-
gn mannsins míns,“ sagði hún
við piltana. Þeir voru einnig hátt
uppi. Síðan byrjaði hún að flissa.
Allt var hlægilegt.
Ég óskaði af öllu hjarta, að
Ken gæti séð hann núna, en ég
sagði aðeins: „Ken er vant við
látinn — ég á að aka þér heim.“
Ég tók á allri þeirri stillingu,
sem ég átti til, náði í yfirhöfn-
ina hennar og kom henni út.
Hún gat varla gengið, en hún
vildi ekki lofa mér að hjálpa sér.
Dyravörðurinn hélt dyrunum
,opnum fyrir henni og hún fór
að hafa sig inn í bílinn. Síðan
:sneri hún sér snögglega við —
augu hennar skutu gneistum.
„Ég keyri,“ sagði hún og rétti
út hendina eftir lyklunum. „Það
getur verið, að manninum mín-
um finnist þú dásamleg — en
þrátt fyrir það er hann eigin-
maður minn lögum samkvæmt.“
Rödd hennar hófst upp í æðis-
Jegt öskur. „Og þar af leiðandi
,er þetta minn bíll — ekki þinn!
Ég ætla að keyra hann!“
Ég hjkaði og fyrirvarð mig
hennar vegna. Fjöldi fólks hlust-
aði á og ég hugsaði ekki um
annað en koma henni burt. Ég
fékk henni lyklana og fór inn í
bílinn. Ég hafði engar áhyggj-
ur af hættunni. Áliðið var og
göturnar næstum auðar.
Kathy ók hægt og rykkjótt en
við komumst þó burt af staðn-
um. Án orðaskipta ók hún alla
leið yfir í Elm Street. Henni
tókst meira að segja að stanza
við rautt ljós í Lake Avenue.
Síðan kom gult og svo grænt. Ég
beið þess, að hún rykkti bílnum
af stað. En ekkert skeði. Kathv
hafði lognast útaf.
Bara Ken gæti séð þetta, hugs-
aði ég með hyldjúpri óbeit. Hann
hafði meiri áhyggjur af drykkju-
skapnum en nokkru öðru. Það
var drykkjuskapurinn, sem að
lokum myndi hrekja hann frá
henni. Ég færði hana til, skreið
síðan yfir grannvaxinn, lífvana
líkama hennar og settist undir
stýrið. Það var ekki sála á göt-
unni. Ég var komin næstum
þrem húsaröðum lengra, þegar
það skeði. Ég man það vegna
þess, að maðurinn var að fara
yfir götuna út frá miðri húsa-
röðinni.
Ef til vill var það mér að
kenna vegna þess, að ég var svo
niðursokkin í mínar eigin vol-
uðu hugsanir — í hatur mitt á
þessari stúlku, sem hafði orðið
49
HEIMILISRITIÐ