Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Qupperneq 42

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
En kurteis var hann og bauð mjer að
heimsækja sig aftur við tækifæri«.
»Hvað sagðir þú honum mikið?«
»Jeg sagði honum svona undan og ofan
af, svo að hann veit nokkurnveginn í
hvaða erindum jeg er kominn; svo sagði
hann að hann skyldi ekki hafa orð á þessu
við aðra. — Segðu mjer annars, hvað iíð-
ur gömlu Stínu?«
»Hún er komin fyrir stundarkorni og
er frammi í eldhúsi hjá Margrjetu; hún
er sá einstakur kaffisvelgur og skraf-
skjóða, að það er alveg vandalaust að
tefja fyrir henni fram undir miðnætti«.
»Jæja, þá fer jeg beint til Einars og
kem líklegast aftur laust fyrir miðnætti«.
»Vertu sæll, og gangi þjer vel, — en
varaðu þig samt á Einari, hann er karl-
menni«.
»Það er öllu óhætt, jeg tel mig líka
karlmenni«, svaraði Sigvaldi stuttlega og
fór leiðar sinnar.
II.
Á sjávarbakkanum austan vogsins stóð
bleikmálað timburhús, reisulegt og laglegt
að sjá. Ekki sáust þar ljós í gluggum
þetta kvöld og var þó ljós í skrifstofunni
á neðri hæð, en dökk tjöld fjellu svo þjett
út í gluggakisturnar, að þess gætti ekki
utan frá. Við skrifborðið sat hár og þjett-
vaxinn maður, á að giska hálffimtugur
að aldri; hann var fremur stórskorinn í
andliti, jarpur á hár og skegg, lítið eitt
hæruskotinn í vöngum. Ennið var hátt,
nefið langt og beint, efri vör og munnur-
inn að miklu leyti hulinn af óvenjumiklu
efrivararskeggi. Maðurinn var mikill fyr-
irferðar og svipurinn bar vott um sjálfs-
traust og geðríki. Það var Einar Haralds-
son útgerðarmaður, aðalatvinnuveitandi
þorpsins og álitinn að vera mestur efna-
maður þar um slóðir. Á hlið við skrif-
borðið stóð stór járnskápur og var Einar
ýmist að taka blöð og reikninga úr skápn-
um eða að koma öðrum fyrir í þeirra
stað. Hálf-reyktur vindill lá í öskubakk-
anum og svo niðursokkinn var Einar í
verk sitt, að hann tók ekki eftir því að
drepið var á útihurðina; en þegar það var
gert í annað sinn, tók hann eftir því,
gekk fram og opnaði.
»Gott kvöld«.
»Gott kvöld. Hvern ber svo seint að?«
»Gest að sunnan«.
»Gest að sunnan! Gerið þjer svo vel.«
Einar leiddi komumann þegjandi inn
dimman ganginn og inn í bjarta skrif-
stofuna og þá fyrst leit hann framan í
hann. Fyrst í stað gat hann ekki áttað
sig á því, hver maðurinn væri og starði
á hann spurnaraugum, en svo rankaði
hann við sjer, augun stækkuðu, hann
fetti sig í herðunum og ræskti sig.
»Komdu sæll, Einar«, sagði Sigvaldi og
rjetti honum hendina.
»Er sem mjer sýnist, er það Sigvaldi
Helgason? Komdu sæll; gerðu svo vel að
fá þjer sæti«.
Sigvaldi fór sjer að engu óðslega; fyrst
horfði hann stillilega á Einar, síðan fendi
hann augunum um alla skrifstofuna hátt
og lágt og að síðustu staðnæmdust þau á
opnum járnskápnum. Hann settist í hæg-
indastól gagnvart skápnum, lagði hægri
fót yfir þann vinstri og hallaði sjer mak-
indalega upp að hægándinu. Það kom
nokkurt hik á Einar, blóðið hljóp snögg-
vast fram í kinnar hans, en hann harkaði
af sjer og settist í skrifborðsstólinn.
»Þú ert fásjeður gestur«.
»Öjá, og sjest sjálfsagt ekki oftar«.
Einar virtist ekki átta sig á svarinu.
»Hvað má jeg bjóða þjer? Það stendur
svo á að konan er ekki heima......«
»Nei, frúin kvað vera í Felli núna«.
Einar leit framan í Sigvalda og þagði
snöggvast, svo hummaði í honum og hann
sagði skýrum rómi og óhikandi: