Nýjar kvöldvökur - 01.01.1929, Page 53

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
47
urinn var að græta hana Rannveigu með,
•eftir að móðir hennar dó? Lítið þið nú
framan í hann Einar; það er rjett eins og
•hann sje að grufla eitthvað út í það og
Ufja upp gamlar og ljúfar endurminn-
ingar. Það stendur svo vel á, að Rannveig
hefir sjálf sagt mjer frá því út í ystu æs-
ar. Hann var stöðugt að fræða hana á
því, að orð Ijeki á því um hana, að hún
hefði verið kunnug fleirum en honum, t.
d. Botten bræðslumanni, — sem þá var
farinn hjeðan af landi — og jafnvel fleir-
um, sem ekki væri vert að nefna upphátt.
Hann sagðist ekki geta annað en tekið
nokkurt tillit til þessa orðróms og sjer
dytti því ekki í hug að gangast við barn-
inu nema frekari rannsókn færi fram;
slíkt útheimti æfinlega leiðinleg rjettar-
höld, vitnaleiðslur og oftast svardaga að
lokum, svo að það væri í alla staði fyrir-
hafnarminst og einfaldast að þegja um
faðernið, það kæmi hvort sem væri eng-
um við, og svo væri best fyrir hana að
fara eitthvað langt í burtu, þangað sem
enginn þekti hana. Hún gæti því nærri,
hvaða útreið mannorð hennar fengi, þeg-
ai’ sögurnar bærust um rjettarhöld og
svardaga. Svo skorti á hinn bóginn ekki
fögur loforð, ef hún kysi þenna kostinn.
Lað er ekki að orðlengja það, Rannveig
Jjet kúgast, en jeg get borið um það, að
henni leið svo illa þetta vor, að hún hefði
miklu heldur kosið að deyja en að lifa við
sorgina og smánina. Um það leyti sem
hún fór frá Nesi, fór að kvisast hvernig
ástatt væri fyrir henni; var töluvert um
Það talað, og höfðu menn það eftir ráðs-
manninum, að Botten Norðmaður mundi
uaanna best vita um faðernið. Þú munt
kannast við þann orðróm, Guðmundur«.
Hreppstjóri kinkaði kolli.
»Þá eru aðalafreksverk ráðsmannsins
falin. — Já, Einar, jeg veit það vel, að
Solveig var sannkailað keppikefli og
Hells-auðurinn heillandi. Og hvað átti
fjelítill ráðsmaður með flekkað mannorð
í vændum, ef hann dirfðist að koma á
biðilsbuxum að Felli? Hún bar það utan
á sjer, hún Solveig, að hún mundi vera
vandlát og það var almannarómur, að
sjera Jón hefði ekki látið kammerráðs-
drambið fara í gröfina með föður sínum.
Aftur á móti var það hreint ekki fráleitt,
að góðar undirtektir fengjust, ef að garði
bar myndarmann, sem gott orð fór af,
átti jarðeignir, sem um munaði og tæki til
arðberandi atvinnureksturs. Það þóttu að
sönnu mikil tíðindi, en hreint ekki ótrú-
leg, þegar trúlofun þeirra Solveigar í
Felli og Einars í Nesi varð heyrumkunn
um haustið«.
Sigvaldi tók málhvíld.
»Hingað til hefir drengurinn í Nesi lít-
ið komið við sögu. Hann var fermdur í
Hólmakirkju á trinitatissunnudag þetta
vor. Hjónin á Hólmum höfðu verið ná-
kunnug foreldrum þeirra systkina og
höfðu skotið yfir þau skjólshúsi í bráð-
ina. Þótt drengurinn væri ekki nema
tæpra 15 ára gamall, þá vissi hann vel
hvaða órjetti þau systkini höfðu verið
beitt og bar sára gremju í brjósti til
ráðsmannsins. Aðalstarf hans á Hólmum
þetta vor, var að vaka á nóttunni og
verja túnið og varpið fyrir ágangi fjen-
aðar og vargs. Einn morgun tók hann sig
til og reri einn á báti yfir að Nesi og
var þá svo þungt í skapi, að tárin stóðu í
augunum á honum. Með barnslegri hrein-
skilni álasaði hann Einari fyrir fram-
komu hans og sagði meðal annars að það
væri hart að hrekjast af föðurleifð sinni
án þess að fá eina einustu skepnu til
minja um gamla heimilið. Þá benti ráðs-
maðurinn glottandi á flekkóttan hvolp
þar á hlaðinu og mælti: »Þú skalt fá
hundsbætur, Sigvaldi litli; þú mátt fara
með hvolpinn þarna og þá máttu vera á-
nægður«. Við þau málalok fór drengur-
inn aftur, en skepnan, sem hann langaði