Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 55

N. Kv.
DYVEKE
41
einhvern tíma að kvænast? Þér gátuð dregið
það á langinn, á nieðan gamli konungurinn
var á ]ffi, en nú er það ekki unnt lengur.“
„Eg ge-t ekki séð af Dyveke,“ mælti kon-
ungur.
„Nú,“ svaraði Sigbrit, „ef þér getið ekki
séð af Dyveke, þá verða báðar að njóta ástar
yðar.“
„Aíunið þér, að eitt sinn spurði eg yður,
hvort Dyveke væri dóttir yðar?“ spurði
hann. „Eg spyr yður þess sama aftur; mér
finnst það vera fráleitt, þegar þér talið
svona.“
„Sannarlega er Dyveke dóttir mín,“ svar-
aði Sigbrit. „Hvers vegna hefði eg annars
átt að dragast með liana til Lier og til
björgvinjar. Barnið lilaut að verða mér til
Hyrði, og ekki vissi eg þá, að hún mundi
' erða konungsfrilla."
„Dyveke deyr, ef liún verður að sjá af
mér.“
„Hún fær að sjá yður,“ svaraði Sigbrit;
„þó að þér komið ekki á hverju kvöldi, þá
komið þér annað hvert kvöld. En látum það
fara. eins og það fara vill. Yðar náð mun
kannast við, að eg bauð ekki dóttur mína
fram.“
„Nei, það gerðuð þér ekki,“ rnælti liann,
„en Iivers vegna segið þér það?“
„Af því að eg vil ininna yður á, að eg'
skara ekki eld að minni eigin köku,“ svar-
aði Sigbrit. „Að vísu bað eg yður að veita
bróður mínum embætti á Björgvinjarhúsi,
en hitt er eins víst, að eg réð yður undir eins
til að reka hann frá, þegar hann reyndist
ekki stöðunni vaxinn.“
Konungur kinkaði kolli.
En svo vöknuðn grunsemdir hans aftur.
Hann gaut njósnaraugum til Sigbritar, hall-
aði sér að lienni og mælti:
„Látum það allt gott lieita, Sigbrit Will-
l'ms. Eg kannast við það, að þessi konungs-
garður, sem þér búið á, og þetta famfæri,
sen) þér njótið, er lítilfjörleg greiðsla fyrir
þá aðstoð, sem þér veitið mér við ríkis-
stjórnina, svo að eg minnist ekki á ást
Dyveke, sem eg keypti ekki fyrir fé og gæti
ekki greitt með öllu því gulli, sem til er í
ríkjum mínum. En livað í áranum er það,
sem þér eruð að leita eftir handa sjálfri yð-
ur? Þér hafið þó oft verið mér sammála,
þegar eg hef grunað aðra um græsku, og oft
höfum við hlegið hvort framan í annað,
þegar við fundum ástæðurnar fyrir hátta-
lagi manna. — Nú giuna eg yður. Heyrið
þér jiað? Hvers væntið þér af mér? Hvar
liggur fiskur undir steini? Gerið full sk.il,
ef þér getið."
Sigbrit liallaði sér upp að hægindinu og
horfði á konung með liálflokuðum augum.
Hæðnisbros lék um varir liennar, og hún
gerði sér lítið far um að leyna því, að hún
geispaði.
„Mallert," sagði hún svo.
„Hvað segið þér?“ spurði konungur.
„Það var ekki annað en hollenzkt orð,
sem skrapp mér af munni," svaraði hún.
„Og hvað þýðir þetta hollenzka orð?“
mælti liann reiðulega.
„Yðar náð ætti ekki að spyrja um það,“
svaraði liún brosandi. „Það er orð, sem við
börnin notuðum forðum, — mér datt það
svona í hug, þegar þér voruð að tala áðan.“
„Hvað þýðir orðið?“
Sigbrit leit framan í konung. Hann var
reiður; æðarnar á enni hans voru tútnaðar
og augun rauð; hann kreppti hnefana á
lmjám sér, og varir hans skulfu.
En hún glotti liæðnislega og hæglátlega
sem áður.
„Það þýðir flón,“ sagði hún svo.
„Fjandinn fjarri mér!“ æpti konungur.
Hann var stokkinn á fætur og sló í borð-
ið krepptum hnefum, ifyrst öðrum, svo hin-
um og síðan báðurn. Hann greip til sverðs-
ins, en sleppti því aftur. Svo sté liann eitt
skref fram að hurðinni til að kalla á Albrekt
von Holiendorf, en liætti við það.
Sigbrit studdi hökunn á staf sinn og
liorfði frarn undan sér.
6