Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Blaðsíða 56

42
ÐYVEKE
N. Kv.
„Þér spyrjið mig, hvað eg vilji." mælti
Inin. „Eg vil vald. yðar náð. Eg vil allt það,
er konu er synjað lun. Guð gaí mér karl-
mannssál í komdíkama, og enginn veit,
livað eg þjáðist, þegar eg var rneðal kven-
inanna í Björgvn, sá eymdarskap þeirra, en
gat aldrei gert neitt það, sem mi.g langaði
til. Þá hitti eg yðar náð og sá íturmenni í
yður. Dóttir mín varð frilla yðar, og aðeins
þess vegna hittumst við. Ef ást yðar slokkn-
aði út sem stendur, þá mundi kynning okk-
ar þó ekkert breytast. Eg hef kennt yður
það. sem eg hef lært í föðurlandi mínu, og
hef aðstoðað yður í baráttu yðar við óráð-
saman og duglausan aðal, sem leggur ríkin
í auðn, og í starfi yðar fyrir borgarana, sem
byggja landið. Laiut mín eru þau, að eg hef
leyfi til að neyta hæfileika minna. Þó að
eg bölvi eftir sem áður á hverjum morgni
pilsunum, sem leyfa mér ekki að sitja í
ríkisráðinu meðal teðstu manna yðar, þá er
eg þó Inindrað sinnum ánægðari nú en
nokkru si-nni áður, — og ef þér lifið nokkur
ár enn og eg líka, þá skal nafn Sigbritar
Willums verða nefnt í sögu þessara ríkja.“
Reiði Kristjáns konungs sefaðist við orð
Si-J'britar. Hann seildist eftir stólnum, náði
í hann, dró hann að sér og lét fallast niður
á hann; þar sat hann þreytulegur með höf-
uðið í höndum sér og starði út í bláinn.
„Þarna liggur fiskur undir steini,“ hélt
Sigbrit áfram. „Nú hef eg gert full skil, eins
og þér kröfðust áðan, og nú höfum við talað
nóg um þær sakir. — Nú skal eg skýra yðar
náð frá því, sem eg lref hugsað mér um
kvonfang yðar, og þér skuluð komast að
raun um, að í því máli, eins og öllum öðr-
um, er eg á yðar bandi og ríkisins.“
Svo sýndi hún honum fram á, að hann
•yrði, svo skjótt sem því yrði við komið, að
senda sendimann til keisarans og biðla til
Efísabetar frá Burgund. Hún færði honum
heim sanninn um það, hve nauðsynlegt
væri ríki hans, að hann kvæntist, og hve
mikilsvert \'æri, að hann kvæntist einmitt
Elísabetu.
Aður en hann fór, hafði hann lolað henni
að koma þessu í kring eins fljótt og auðið
væri.
Hann gekk til herbergis Dyveke og laut
yfir rúm hennar; hún hvíldi höfuðið á armi
sér og svaf vært.
„Dyveke — litla dt'ifan mín,“ hvíslaði
hann.
Svo steig hann á bak hesti sínum. Sigbrit
fylgdi honum til dyra.
„Minnist ekkert á þetta við Dyveke,“
mælti hann; „enginn annar en eg má segja
henni frá því, — og heyrið þér, Sigbrit —“
Hann laut af hestbaki að eyra henni og
hvíslaði:
„Hollenzka orðið — — þér skil jið, — gætið
jress, að enginn annar heyri það.“
„Eg veit ekki. livaða orð það er, sent yðar
náð á við,“ mælti hún og hneigði sig djúpt.
Hún sneri aftur til herbergis síns og hafði
gleymt systursyni sínurn í skápnum, þegar
há barsmíð þaðan minnti hana á hann.
„Eg er að kafna,“ stundi hann; „ef eg
hefði átt að dúsa þar lengur, hefði eg orðið
að gera vart við mig eða drepast."
Sigbrit leit á hann með greinilegri óbeit.
„Frænka þér eruð kerling í krapinu,"
mælti hann með aðdáun. „Aldrei gleymi eg
því. sem eg hef heyrt og séð í dag.“
„Ef þú ymprar nokkurn tíma á því, þá
skal eg láta hengja þig á hæsta gálga,“ svar-
aði hún, ,,— og farðu svo.“
Diðrik Slaghök stökk af stað, en í dyrun-
um nam hann staðar og hlustaði. Hófaskell-
ir heyrðust að utan.
„Konungurinn er kominn aftur,“ sagði
hann dauðskelkaður.
í einu vetfangi var hann kominn í skáp-
inn aftur, og Sigbrit lokaði á eftir honum.
Svo settist hún í stólinn og horfði til dyra:
hún furðaði sig á, að hans náð skyldi vera að
koma aftur. En maðurinn, sem kom var