Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 58

44
DYVEKE
N. Kv.
„Sleppum því, herra Mogens,“ svaraði Sig-
brit þurrlega, „sleppum því; eg er of gömul
til að tala um ástir og veit varla, hvort eg hef
nokkurn tíma verið nógu ung til þess. Svo
hafið þér sjálfsagt ekki farið að ríða til Hvít-
eyrar til að blaðra hégóma við Sigbritu WLll-
ums, enda hef eg varla tírna til þess; eg á að
líta yfir nokkur skjöl í dag fyrir hans náð.“
„Já, konungur er yður leiðitamari en rík-
isráðinu,“ mælti Mogens Gjöe. „Sá er bjáni,
sem reynir að komast fram hjá yður, Sigbrit
Willums."
Sigbrit svaraði því engu, og svo varð herra
Mogens að bera upjr erindi sitt.
Hann iskýrði benni frá ríkisráðsfundinum
nákvæmlega og dró engar dulur á, að allir
herrarnir hefðu hugsað til Dyveke, sem
hugsanlegt var að mundi vilja hindra þetta
kvonfang; en allir trúir þegnar konungs og
ekkjudrottningin, móðir hans, væru þess
mjög fýsandi, konungi og ríkinu til heilla;
þeir hefðu líka séð á svip konungs, að hugur
hans hefði leitað í sömu átt og hinna; þegar
konungur hefði verið farinn, hefðu þeir
ráðgazt um þetta, en ekki fundið neina leið
út úr ógöngunum; þá hefði sér dottið í hug
að ríða út til Hvíteyrar og grennslast um,
hvernig Sigbrit Willums liti á málið.
„Það var ekki svo galið af yður, herra
Mogens," sagði hún.
,,Nei.“ svaraði Mogens Gjöe; „eg sé, að
þér eruð hyggin og skynsöm kona. Þá vil eg
Ííka komast beint að efninu, eins og yður
mun koma bezt, og segja yður, að ef þér og
dóttir yðar vilja fara í kyrrþey úr ríkjum
hans náðar áður en hann heldur brúðkaup
sitt, þáskal eg tryggja yður svo mikið fé, að
þér getið lifað áhyggjulaust það sem eftir er
ævinnar.“
Sigbrit Willums hvíldi hökuna á staf sín-
um og leit hæðnislega á gestinn.
„Það væri skömm að því að láta yður
punga út með svo mikið fé, herra Mogens,“
svaraði hún. „Þetta kemur mjög flatt upp á
mig. því að sögn manna eruð þér mjög fé-
glöggur maður, þó að þér séuð talinn vera
mestur jarðeigandi í ríkinu. En þér skuluð
engar áhyggjur gera yður út af þessu máli.
Hvorki dóttir mín né eg verðum gulli keypt-
ar af yður fremur en af hans náð, hvað svo
sem lygi og þvaður kann um það að bera.“
Mogens Gjöe starði snöggvast orðlaus á
Sigbritu Willums; svo stóð hann upp og ætl-
aði að fara, en þá benti hún lionum svo
valdsmannslega að setjast aftur, að hann fór
hjá sér og gerði það.
„Dokið ögn við.“ mælti hún. „Úr því að
eg rak yður ekki beint á dyr vegna þessa
ósvífna tilboðs yðar, þá megið þér vita, að
eg hef nokkuð til málanna að leggja. Þér og
ríkisráðsherrarnir hafið lei'tað minnar að-
stoðar til að koma í kring sómasamlegu
kvonfangi hans náð til handa. Þið hafið
fengið hana, þótt ekki hafið þið beðið um
liana. Ef Elísabet frá Búrgund verð-
ur fyrir valinu, og hana lízt mér bezt á, skal
eg styðja málið eftir beztu getu."
„Ætlið þér að gera það?“ spurði herra
Mogens hissa.
Sigbrit kinkaði kolli. Hún stóð þung-
lamalega á fætur og gekk við s'tafinn þvert
yfir gólfið að skáp, sem stóð þar. Hún tók
fram silfurbikar og heLIti í liann.
„Drekkið, hen'a Mogens,“ mælti hún,
„vínið er eins gott og vínið konungsins. Ef
þér leitið aftur aðstoðar Sigbritar Willums,
þá gætið yðar að móðga Iiana ekki að þarf-
lausu, heldur skuluð þér vera viss um, að
hún er yður jalnsnjöll og að velgengni hans
náðar er henni jafnhugfólgin."
Mogens Gjöe drakk út og stóð á fætur.
„Eg bið yður afsökunar,“ mælti hann og
hneigði sig kurteislega; „þó að við kunnum
að standa á öndverðum meiði, þá skal eg
aldrei gleyma yður þessa stund.“
„Sömuleiðis," svaraði Sigbrot brosandi.
Svo fór hann. — Diðrik Slaghök kom aftur
fram úr skápnum.
„Frænka!“ mælti hann, fullur aðdáunar.
„Burt með þig, drengur," svaraði hún. —