Læknablaðið - 01.03.1961, Qupperneq 67

LÆKNABLAÐIÐ
35
hægt að gefa ákveðin heit um
það að svo stöddu, hvenær það
geti orðið. Þó er til þess ætlazt,
að lánið sé vaxtalaust fyrstu
fimm árin, — og er það vitan-
lega nokkur fórn. En þeir bjart-
sýnu meðal okkar vona, að fjár-
hagur stofnunarinnar eflist svo
með árunum, að einnig verði
hægt að endurgreiða mönnum
þá á einhvern hátt.
Skilyrðin, sem Búnaðarbank-
inn setti fyrir væntanlegri
lánveitingu, voru svo ákveð-
in, að getum við ekki upp-
fyllt þau af okkar liálfu, er
þetta lán okkur tapað og draum-
urinn um Domus Medica úr sög-
unni, hver veit hvað lengi, og
heldur hún þá áfram að gnæfa
sem hugarstórsmíði skýjum of-
ar við skaut himins, eins og Ól-
afur Tryggvason komst svo
listilega að orði.
Það er satt að segja búið að
niðurlægja læknastéttina svo
rækilega á undanförnum árum
með allri „socialiseringunni“,
sem beinlínis miðar að því að
afsiða hana á ýmsan hátt. Ef til
vill eigum við þar nokkra sök
sjálfir, að hafa látið skipa okk-
ur svo fyrir verkum sem gert
hefur verið og færa laun okkar
niður undir, eða jafnvel niður
fyrir það, sem sumir hafa, er
engrar verulegrar menntunar
hafa notið. Þó mun þróun þjóð-
málanna eiga þar mestan hlut
að. Varla er þó svo komið, að
við megum ekki undir því rísa,
og sjálfsagt höfum við tök á að
rétta hlut okkar og heiður með
tímanum á þeim vettvangi, ef
við höldum saman og beitum
klónum hæfilega. En ef við
leggjum nú árar í bát og heykj-
umst á byggingu Domus Med-
ica, er það niðurlæging, sem við
erum ekki öfundsverðir af að
bera og rísa undir. Ég er
hræddur um, að ýmsir sendi
okkur hornauga og háðsglott,
ef svo fer. Þjóðin veit, að bygg-
ing Domus Medica hefur staðið
til og stendur til, þó að ekki
hafi verið mikið um það mál
rætt opinberlega. Það hefur þó
verið skrifað um það og sagt
frá því í blöðum hvað eftir ann-
að, og læknar hafa ekki heldur
haldið neinni leynd yfir því,
enda ástæðulaust að gera það.
Þjóðin veit líka — og kann-
ske betur en við sjálfir —, að
þó að við séum ekki risháir
fjárhagslega, erum við þó ekki
svo smánarlega á vegi staddir,
að við getum ekki fest nokkur
þúsund krónur í nokkur ár til
þess að koma skriði á málið.
Við vitum allir, að það getur
enginn félagsskapur byggt sig
upp án þess að leggja eitthvað
í sölurnar. Það vill nú svo til,
að við erum uppi á mestu fram-
fara- og uppbyggingaröld, sem
íslenzka þjóðin hefur lifað, og
svo miklu hefur hún afrekað á
stuttum tíma, að það má heita
ævintýralegt. Við höfum ekki
enn þá tekið neinn þátt í þessu