Læknablaðið - 01.06.1965, Qupperneq 40

14
LÆKNABLAÐIÐ
leitni — eigi sér almennt mál-
gagn eða málgögn, sem rituð
eru á tungu landsmanna.
Hér á landi var hafizt lianda
um útgáfu slíks timarits,
Læknablaðsins, fyrir fullum 50
árum. Var þetta árið 1915, þeg-
ar Islendingar eignuðust þjóð-
fána. Með útkomu Læknablaðs-
ins má einnig segja, að íslenzk
læknastétt hafi eignazt sitt sér-
staka merki. Það hefur nú verið
uppi síðan, ef undan eru skilin
tvö hretár, svo sem getið er á
öðrum stað í liefti þessu. Lækna-
blaðið er því í hópi elztu tíma-
rita, sem út koma hérlendis.
1 lítt þróuðum löndum eru
þjóðtungurnar allajafna óþjál-
ar, þegar þeim er beitt við sér-
fræðileg efni. Svo mun og flest-
um reynast, er leggja fvrir sig
að rita um læknisfræði á ís-
lenzku. Fer þá eigi sjaldan svo,
að i textann skjótast ensk,
dönsk, sænsk eða þýzk orð eða
orðtök eða lalneskar afbakan-
ir, er ekki verður þokað um set.
Er annað tveggja, nema hvort
tveggja sé, að íslenzkir læknar
liafi lítt lagt sig eftir að rita
gott íslenzkt læknisfræðilegt
mál eða að slíkt sé verulegum
vandkvæðum bundið enn sem
komið er. Takist ekki að semja
glögg nýyrði, er belra að ís-
lenzka rithátt erlendra orða og
fella að íslenzkum beygingar-
reglum en notast við ónákvæm
orð eða amböguleg orðasam-
bönd, þólt íslenzk eigi að lieita.
Hér er því verðugt verkefni
Læknablaðinu auk annarra, er
áður getur.
Rittregða hefur orðið mörg-
um tímaritum að falli hér á
landi. Erfiðara er að sjálfsögðu
að halda úti læknarili á íslandi
en í flestum öðrum löndum.
Kemur hér til fæð íslenzkra
lækna. Þess vegna er augljóst,
að tiltölulega fleiri læknar verða
hér að koma lil leiks á ritvell-
inum en nauðsyn krefur að jafn-
aði erlendis. Ritmennska er ekki
öllum í blóð borin fremur en
annað. Hollara er þó Lækna-
blaðinu og læknastéttinni í heild,
að menn stingi niður penna en
ekki. Með æfingu kemur leikni
og því fjölskrúðugra verður
Læknablaðið, því fleiri, sem í
það rita.
Læknablaðið er ritað fyrir
lækna og af læknum. Það er
tengiliður íslenzkra lækna inn-
byrðis og málgagn stéttarinnar
í lieild út á við. Læknablaðið
getur því verið f jöregg íslenzkra
lækna, sverð þeirra og skjöldur.
Ritstjórn hlaðsins á sér enga ósk
jafnheita og þá, að læknar séu
þessa ævinlega minnugir og efli
hlaðið, svo að um nnmi á ó-
komnum árum.