Sagnir - 01.10.1983, Blaðsíða 9

Ingi Sigurðsson segir:
Aðferðafræði og kennslufræði hverrar
greinar eru samtvinnaðar; kennslufræði
hverrar greinar hlýtur að mótast af þeim
aðferðum, sem þar er beitt. Mörg undir-
stöðuatriði í kennslufræði eru hin sömu, hver
sem kennslugreinin er. En að ákveðnu marki
eiga sérstakar aðferðir við í einstökum vís-
indagreinum, og gildir það vissulega um
sagnfræði.
Hvort sem sagnfræðingar hyggjast leggja
fyrir sig sögukennslu eða ekki, eiga þeir það
allir sameiginlegt, ætli þeir á annað borð að
nýta menntun sína, að þeir þurfa að miðla
sagnfræðiefni. Þess vegna er nauðsynlegt, að
sú tækni, sem miðlun byggir á, sé snar þáttur
í þjálfun allra sagnfræðinga. Ég tcl hins vegar
ekki óeðlilegt, að sérþjálfun í sögukennslu á
einstökum skólastigum fari að talsverðu leyti
fram innan uppeldis- og kennslufræði. í
þessu sambandi ber að leggja áherzlu á það
sjónarmið, að hver og einn þarf að einhverju
leyti að geta hagað námi sínu í samræmi við
þann starfsvettvang, sem hann hefur í liuga
að námi loknu. Til þess að svo megi verða
þarf að auðvelda mönnum aðgang að sér-
þekkingu á sem flestum sviðum. Brjóta þarf
niður múra á milli einstakra deilda og ein-
stakra greina. Sagnfræðinemar hafa sitthvað
að sækja til annarra greina - á sama hátt og
nemendur í öðrum greinum hafa sitthvað til
sagnfræðinnar að sækja.
Felst sérstaða sögunnar í því að hún sé
svo „abstrakt“, a.m.k. ef á að hefja hana
upp af „atburðastiginu“ eða á kennarinn að
vera fróðleiksbrunnur sem aldrei verður
þurrausinn?
Við höfum heyrt þá hugmynd að í allri
æfinga- og sýnikennslu fyrir kennaranema
eigi einungis að fara með þá í „fyrirmyndar-
kennslu". Dæmi um það er hópvinna eða
einstaklingsvinna á góðu bókasafni. Sam-
kvæmt því ætti ekki að mennta kennara til
„staðreyndastagls“ og „yfirheyrslna". Þá
tæki mannsaldur að útrýma þessum al-
ræmdu aðferðum!
1. Langeveld, Willem: Political Education for
teenagers. Evrópuráðið, Strasbourg 1979.
7