Sagnir - 01.06.1996, Blaðsíða 40

.DMelQGLSjfiUBaSSQN.
um. Þegar Lopson var leystur úr
haldi ákvað hann að dvelja áfram í
Stornoway til að iðka læknisstörf.11
Ólafur var orðinn kunnugur
Mackenzie baróni þegar hann gekk í
Frímúrararegluna og voru hafðar uppi
vangaveltur í Sagnagreininni um það
hvort innganga Ólafs í regluna hefði
verið orsök eða afleiðing kynna hans við
Mackenzie barón.12 Eflaust hélt Ólafur
að aðild að slíkum samtökum gæti orðið
honum til framdráttar eins og menn hafa
víst löngum talið þrátt fyrir að reglan
aftaki slíkt. Ólafur var einmitt þannig
maður að honum fannst sjálfsagt fínt að
geta titlað sig sem frimúrara. Óvíst er
hins vegar hvort það varð honum
nokkuð til frægðar uppi á Islandi þar
sem varla nokkur maður kannaðist við
samtökin um þetta leyti og allra síst
ættingjar eða vinir Ólafs sem flestir voru
kotbændur. Það sem undarlegt má
kannski teljast er sú staðreynd að aðeins
örfáum dögum eftir að Ólafur gekk í
regluna úti í Stornoway yfirgaf hann
staðinn alfarinn og varð þvi aldrei
þátttakandi í starfi hennar þar né annars
staðar svo vitað sé. Fluttist hann nú til
Edinborgar þar sem hann dvaldist hjá
Mackenzie og stund-
aði nám við Edin-
borgarháskóla um
veturinn.
Sumarið eftir snéri
Ólafur aftur til
Islands með Macken-
zie og leiðangri hans
og ferðaðist um land-
ið sem leiðsögumaður barónsins. Eflaust
fannst honum ekki merkilegt mannlífið á
Islandi eftir þriggja ára fjarveru. Um
Olaf sagði Stefán Einarsson prófessor
annars þetta í ævisögu Eiríks Magnús-
sonar bókavarðar:
Þessi Ólafur var annars bráðskemmt-
ilegur maður, þótt hann væri nokkuð
Iaus á kostunum. Mælt er, að
skömmu eftir utanförina kæmi hann
„Nú þegar hann var meðal frænda sinna og félaga
frá fornu fari, var atferli hans og framkoma í
fyllsta máta hlægileg... Hann bjó sig I
spjátrungslegustu ensku fötin, sem hann átti og
tók upp allan hugsanlegan gleiðgosahátt með
merkissvip, hneigingum, axlaypptingum, brosi,
fettum og brettum og setti upp nýjan svip framan
í gömlum kunningjum sem horfðu undrandi á
hann.“
að Vatnsdal til Magnúsar Stephensen
sýslumanns, föður Magnúsar lands-
höfðingja og þeirra systkina. Veik
Stephensen talinu að því, hvernig
honum líkaði nú að vera kominn
heim. „Og blessaðir verið þér, minn-
ist þér ekki á það; það er eins og að
detta úr himnaríki ofan í hland-
kopp.“l3
Kannski þóttist Olafur nú yfir landa
sína hafinn og allavega varð hann illa
liðinn á Islandi og kannski ekki að
ósekju því ekki einungis gekk hann um
og barnaði misheiðvirðar konur heldur
skildi hann aðrar eftir með slæman
kynsjúkdóm sem hann hafði náð sér í úti
í Skotlandi.
Afkomendur Ölafs voru auðvitað
fjölmargir eins og gefur að skilja og
kennir þar ýmissa grasa. Meðal barna
Olafs hér á íslandi má nefna Guðrúnu
(1805-1885) sem rak myndarlegt heim-
ili á Brekkubæ í Reykjavík. Dætur
hennar og Einars hattara Sæmundssonar
þóttu myndarkonur; Sigríður14 (1831-
1915) giftist Eiríki bókaverði Magnús-
syni í Cambridge15, og Soffía (1841-
1902) giftist Sigurði prófasti Gunnars-
syni í Stykkishólmi.16 Einar Einarsson
Sæmundssonar féll hins vegar í drykkju-
skap, fór til Ameríku og dó þar.17
Bergljót dóttir þeirra Soffíu og Sigurðar
giftist Haraldi Níelssyni, prófessor í
guðfræði og rektor Háskóla íslands.18
Loftur, sonur hins umrædda Ólafs, flutt-
ist til Danmerkur og starfaði þar sem
klæðskeri. Hans Olafsen hélt áfram iðn
Lofts föður síns og um 1930 var enn
rekið fyrirtæki í Nyköbing á Falstri af
sonarsonum Lofts, þeim M. og O. Olaf-
sen, mikilsmetnum atorkumönnum.19
Loks má geta dóttur Ólafs og Elínar
Ifeik Stephensen talinu að því, hvernig Ólafi
líkaði nú að vera kominn heim. „Og blessaðir
verið þér, minnist þér ekki á það; það er eins
og að detta úr himnaríki ofan í hlandkopp. “
Sagnir 1996 - 40