Sagnir - 01.06.1996, Blaðsíða 79

unemar
s
AGNIR
Tímarit um söguleg efni
|S AKGANCUR WM
16. ÁRGANGUR 1995
burði við marga háskóla erlendis sé það
einn höfuðkostur sagnfræðináms við
Háskóla Islands hve fljótt stúdentar
byrja að takast á við frumheimildir. Sá
böggull fylgir þó stundum skammrifl að
efnin hafa tilhneigingu til að verða
fullþröng. Hin akademíska árátta að
afmarka sér sinn þrönga bás og þaul-
kanna hann getur verið þreytandi. Þetta
getur leitt til þess að menn forðast að
takast á við „stóru“ efnin, vega og meta
og túlka á nýjan hátt lykilatburði og
höfuðpersónur í þjóðarsögunni. Mark-
miðið virðist stundum einkum vera að
skrifa um eitthvað sem enginn hefur
skrifað um áður. Þetta er þó ekki meira
áberandi hér en í fyrri árgöngum en
þetta má glögglega sjá af skrá um
lokaritgerðir stúdenta. Annað atriði sem
velta má fyrir sér varðandi efnisval er
feimni við erlenda sögu. Sá sem af alvöru
fæst við sagnfræði og sagnaritun hlýtur
að þurfa að takast á við mannkyns-
söguna. Samkvæmt skrám i Sögnum um
lokaritgerðir í sagnfræði frá 1993 til
1995 fjalla einungis tvær af 59 um
erlent efni. Ekki getur það talist mikið. I
Sögtium birtast afar sjaldan ritgerðir um
erlent efni. Það er greinilega ekki „in“
hjá íslenskum sagnfræðingum og sögu-
nemum að fást við erlenda sögu. Auð-
vitað hlýtur Islandssaga alltaf að vera
aðalatriðið i íslenskum háskóla en
sjónarhóllinn verður að vera stærri og
það er óeðlilegt ef svo til engir
sögunemar sjá ástæðu til að kynna sér
mikilsverða atburði og einstaklinga i
sögu annarra þjóða og þá einkum þeirra
sem mestu skipta fyrir hina sögulegu
framvindu. Stundum kvarta sagnfræð-
ingar undan því að sjaldan sé leitað til
þeirra og að sagnfræðimenntun sé litils
metin. Kannski að skýringuna sé að
hluta að finna í hinu þrönga efnisvali og
feimninni við erlenda sögu?
Þetta leiðir hugann að hlutverki
Sagna. Þær eru vettvangur fyrir unga og
upprennandi nema. Á siðum þeirra hafa
ófáir birt sína fyrstu ritsmíð og sumir
þeirra síðar orðið afkastamiklir „rit-
höfundar" á sínu sviði. Að þessu leyti
79 — Sagnir 1996