Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 17

15
en heyrast svo á ný úr öllura áttum
er aítankulið raetanna fúnu möskvum
feykir út yfir fljót og garða og brýr . . .
Og þá kemur ástin enn, hún vitjar mín
er einn ég fer og þögn er lögst yfir borðin
í skvaldursölum, fjöldans veg hún flýr;
kemur og verður heit og hrein, því hún býr
handan við orðin.
Nú hvílist blái sjórinn
við sólþurran kambinn
og hlustar bara og hlustar
á hljóðskrafið í fuglunum;
ég geng á milli húsanna
og hugsa til þín;
þú ert í morgunvindinum
og þú ert mín.