Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 11

t
Jón úr Vör:
Bréf smyrjarans
eftir
Harry Martinson
Heiðraði viðtakandi.
Það er kannski barnalegt af mér almúgamanninum, að senda yður þetta bréf.
Ég veit að tími yðar er dýrmætur. En mikið yrði ég glaður, ef þér
vilduð afsaka þessar línur, sem ég sendi yður langt að.
Ég er óþekktur maður og atvinna mín er að smyrja.
Ég er sjómaður og ber olíu á hjól og núningsfleti vélanna.
Starfsgrein mín var ekki til á tíð Timburmannsins.
Öld smyrjarans er mín öld,
tími hjólanna og stálsins.
&
Ekki hefur starfsgrein mín enn hlotið þá festu, að hún hafi öðlazt
hlutgengi í táknmáli.
Mennirnir vilja þeysa áfram og nota til þess allar hugsanlegar
upfinningar og tækni.
En þeir eru fastheldnir við þær líkingar og hugtök, sem eiga sér
langan aldur,
tala um sigðina á öld kornsláttuvélanna, á tíð hríðskotabyssunnar
kenna þeir dauðann við ljá,
nefna enn vagn á tíma bryndrekans.
Hjá þeim hafa in gömlu og úreltu hugtök eilífðargildi, og kannski
er það réttmætt,
þeir segja að mitt starf, smyrjarans, sé tímabundið, og kannski
hafa þeir rétt fyrir sér.
En það fer allt eftir því hve mikla olíu þeir vilja fá,
og hvemig þeir ætlast til að olían notist; '
á að smyrja hjólin svo að dans þeirra verði trylltari
eða hella olíunni á sjó til að lægja öldur.
m Þeir sjálfir og tákn þeirra og starf mitt, smyrjarai.s,
varir eða fellur með notkun olíunnar.
Á öllum tímum hafa verið til menn, sem risið hafa upp
og borið fram spurningar.
Augu þeirra hafa verið spyrjandi.
Spumaraugu vom til áður en sigð og ljár komu til sögunnar.
*»