Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 79

77
— Aldrei kró, aldrei kró, aldrei kró.
Skömmu eftir útburðinn kemur boð um að barn þitt sé veikt. Og fyrr en
dagur er runninn og ferð þín búin kemur boð um að barn þitt sé allt. Þó
gengurðu á fund húseigandans og lýstur hann.
Risar koma og færa þig burt. Þe:r hneppa þig í þrældóm á strönd mikilla
sæva og mikilla sanda.
Þú laust hann. Lifrautt blóð í lófa, og myrkur og óp og högg og líkami fellur
til jarðar. Og glæta frá götuljóskeri skín á lifrautt blóð í lófa, sem virtur er
fyrir sér. Hvað svo? Myrkur og kvalastunur. Fordæmd sál, sem hrópar innan
úr ógndjúpum, örþröngum hólki.
Bak við er myrkur og elfur sem rennur, og þú kastar völu út í niðamyrkrið
og skvamp í vatni berst til eyrna og þama er þá allt hið falda, en svo verður
steinhljóð og myrkrið sveipast um þig og þú flýrð og kemur hráblautur inn í
skímu og það drýpur af hverri tusku og þoka hefur læst sig í þig, og andlit
þitt og hendur glansa af vætu. En er augu þín venjast myrkrinu, sérðu að
þar liggur andvana barn á bálki.
Og svo hvíld. Loksins hvíld. Millispil eða lokaþáttur, hægt og þýðlega,
Ijúft og innilega. Lokuð augu og slappur kroppur á hörðu fleti, og blærinn ber
þér hljómlist og eyru þín vaka þó augun sofi. Ilmur af hvítum rósum og strá-
gulum mjaðurtarskúfum, og viðja og selja í sunnanblæ, og miljugras. Einhver
fjarlægur, eintóna sónn, ölduniður og vindur um sólrauðar gnípur. Loksins,
loksins hvíld.
Þá er kallað.
Það var einhver að kalla.
Þú ert á gangi á grænu engi og sólin hlær í heiði og mildur andvari sveigir
puntinn og strýkur vanga þinn ljúflega. Þá er kallað úr jörðinni og hugur
þinn fyllist skelfingu og hendur þínar taka að titra. Og þú ferð að hlaupa
og hlaupa og loksins kemurðu að steinhlöðnum bmnni í kalgulu, sandorpnu
eyðibýlistúni, og hallar þér út yfir brunnhleðsluna og starir niður í djúpið.
Og ópið kemur í bylgjum upp brunninn og skellur á eyrum þér og þú hrekkur
máttvana aftur á bak.
Og brunnurinn er í sjálfs þín húsi og þú reikar friðlaus um dimmar stofur
og rökkvaða ganga og hrekkur við, þegar fordæming vonstola lífsþrár er
slöngvað úr brunni hússins. Vangi þinn fölnar og augun sökkva djúpt inn
í tóftirnar og stara þaðan eins og gneistar í myrkum holum, og hár þitt hangir
í rytjum niður svitavott ennið. Og líkami þinn hættir að hlýða skipunum
heilans, heldur slöngvast hann eins og kólfur fram og aftur, að þessum djúpa
brunni og frá þessum djúpa brunni. Og augu þín stara niður í djúpið og
veggirnir virðast dragast saman að neðanverðu, því hæðin er svo gegndar-
laus, og þarna langt, langt niðri sérðu lifandi hræ í miðjum vatnsfleti myrkur-
bláum. Og það er hrópað til þín og þú hrekkur upp á nóttinni og hleypur að
bmnninum og húsið nötrar og myrkrið grúfir og þú ert aleinn í heiminum