Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 49

47
Hún gaf honum kinnhest. Það var léttur kinnhestur og hann hló við, greip
báðum höndum um úlnliði hennar og hélt þeim fyrir aftan bak, kyssti hana
síðan. Hún hnykkti höfðinu til og frá einsog hún væri að forðast hann, hjúfr-
aði sig síðan að honum og hann sleppti höndum hennar. Hann strauk þykkt
Ijóst hárið á henni, fór fingurgómunum yfir augnhárin.
Aldrei skil ég í þér ungri lífsglaðri stúlku að giftast honum. Hann er 25 árum
eldri og hann er nákvæmlega einsog allir sveitabændur sem koma í kaup-
staðinn tvisvar á ári. Því kemurðu ekki með mér suður?
Hann tók mig að sér þegar ég var agnarlítil. Ég veit hann mundi ekki á
heilum sér taka ef ég færi. Ég er þó konan hans.
Hann notfærði sér að þú áttir engan að. Eftilvill stendurðu í þakkarskuld
við hann, en þú þarft ekki að gjalda fyrir það með lífi þínu. Hann er í raun-
inni ekki annað en fósturfaðir þinn.
Ég á þó alltaf þig að, sagði hún.
Hvað er það þó ég stelist hingað eins og þjófur einu sinni tvisvar í viku.
Þaraðauki getur það ekki gengið til lengdar. Öll sveitin er farin að tala um
það. Þú færð á þig illt orð og einhverntíma hlýtur hann að frétta það.
Þau gengu samhliða útá túnið. Það var búið að raka skraufþurru heyinu
saman í múga og hún tók sér tuggu, vatt hana í hendi sér, stakk uppí sig
nokkrum stráum og tuggði. Hann fleygði sér á bakið ofaní einn múgann,
spriklaði eins og lcrakki og velti sér í heyinu.. Hundurinn vaknaði af dvala
sínum, rak upp bofs, þaut einsog píla í áttina til hans, lagðist á magann og
teygði frá sér alla skanka, vatt sig síðan uppí kuðung og stökk á hann þarsem
hann byltist í heyinu. Hann tók báðum höndum í loðinn feld dýrsins og
sveiflaði honum kringum sig, tróð honum síðan niðrí múgann og huldi hann
heyi. Hundurinn spratt upp aftur einsog örskot, gelti og rauk á manninn á
ný. Maðurinn fann heitan andardráttinn úr kjafti hans og löng rauð tungan
lék um andlitið. Konan hló og tók fangið fullt af heyi, fleygði því yfir þá og
tók annað fang.
Sjá hvernig þið látið. Þið ættuð að skammast ykkar.
Eiríkur settist upp lafmóður, strauk heyið úr andlitinu og fór annari hendi
niðrum hálsmálið á skyrtunni. Hundurinn stóð sperrtur yfir honum, reiðubúinn
að halda áfram leiknum.
Hildur kraup niður og tíndi stráin úr hári Eiríks. Hann fók utanum hana
og sveigði hana niður í múgann við hliðina á sér. Hún brauzt um og naut
þess að finna að hann var sterkari, gafst upp, vafði handleggjunum um háls-
inn á honum og sagði:
Ég elska þig.
Hundurinn skokkaði í kringum þau og ýlfraði, rak trýnið í andlitið á þeim
og gelti. Hann horfði nokkra stund á þau en labbaði síðan á burt, skammt
frá settist hrafn á stólpa og hann hljóp þangað geltandi. Hrafninn krunkaði
geðvonzkulega, lyfti sér og flaug á braut.
Því kemurðu ekki með mér suður? Það verður erfiðast fyrst, fólkið fær eitt-
hvað að tala um og það verður rekistefna. En hann finnur sér einhverja aðra
og brátt verður allt gleymt og giafið.