Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 14

12
ctnn og beið húsbónda síns. Og hún hafði heitan fugl í ofni, og hún lagði
blauta rýju á skip fuglsins, svo að safinn rynni síður í burtu og til þess að
hann væri mjúkur, þegar Hadrían kæmi heim. Og þar sem hún sat við glugg-
ann, hugsaði hún mjög um ógæfu Hadríans, hvort ekki myndi leið að leysa
hann úr álögum nornanna illu, sem gert höfðu honum ómálga svo ramman
seið. En í því hún hugleiddi þetta, sá hún Hadrían koma ofan dalverpið niður
með fljótinu.
Hún lét sessu í hægindið, þar sem hann var vanur að sitja, og hún hellti
bikar fullan af rauðu víni, sem hún hafði sjálf gert af drúfum úr garði Hadríans.
Þegar hann var seztur, horfði hún lengi á hann, virti fyrir sér hin djúpu, bláu
augu, sem eitt sinn um nótt höfðu litið nomir.
Þegar hann hafði borðað lyst sína af ilmandi ketinu, færði hún honum sætan
ávöxt og hnetur á hörpudiski, þá loksins spurði hún:
— Fannst þú nokkuð, Hadrían?
Hann horfði lengi á hörpudiskinn, starði inn í hyldjúpa fjarlægð, í ókunn
lönd.
— Fatíma, sagði hann, — ég fann óðjurt og smára við berghyl. Fatíma, á
einni nóttu geta blóm þessi gert menn svo ríka, að hvorki kóngar né spá-
menn hafa slíkt augum litið.
Hann lagði sitt blómið í hvora hönd henni. Þá leit hún upp, og svipur
hennar var dapur, er hún spurði:
— Fannst þú ekkert annað, Hadrían?
— Nei, Fatíma, sagði hann, og röddin var djúp og hrygg.
Þegar hann var genginn út úr skálanum, byrgði hún andlitið í höndum
sér og hvíslaði:
— Hadrían, veslings friðlausi Hadrían, hví leitar þú óðjurtar og smára?
Hví kalkar þú hús þitt innan? Hví þéttir þú þakið yfir höfði mínu, en hirðir
eigi um það, sem mikilvægara er, hamingju þína, ó, Hadrían?
Um nóttina gat hún ekki sofið. Hún gekk út að glugganum, sem stóð opinn,
og regnið féll af ufsum hússins og máríustakkur og klukka drúptu.
Um morguninn, þegar hún kom á fætur, var Hadrían horfinn, og blómin tvö
höfðu visnað um nóttina. Þá gekk hún út í garðinn og sá slóð hans í dögginni.
Þegar sólin kom upp, kraup hún í grasið og blessaði fótspor hans og bað
Guð Fljótsins að vernda hann og vísa honum þá leið, er gæti leyst hann og
veitt honum frið.
Meðan sólin þerrði döggina af jörðunni, safnaði hún sprekum á arin húss-
ins, og þegar hún kom heim, þó hún skálann innan og bjó sæng hans til
nætur, svo sem hann væri genginn til verks milli dagmála og kvölds.
Enn á ný talaði fólkið á fljótsbakkanum um Hadrían, sem komið hafði með
gjafir frá nyrztu byggðum, og fólkið var dapurt og spurði:
„Hvenær mun Hadrían koma heim?
En dagamir studdu fingrum sínum á hörpu tímans, og fljótið rann sem
gullinn strengur að hinum mikla ósi, og gaukurinn yfirgaf hreiður snípunnar
og leitaði heitari landa.
Þá var það eitt kvöld, er Fatíma sat við gluggann, að hún sá hvar Hadrían