Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 98

96
sá hvernig hann var útleikinn, henni þótti mikið fyrir því, sagði hún, að hún
yrði að segja föður hans frá þessu og snáfaðu í rúmið Tímóteus. Tímóteus
kvaðst heldur mundu bíða þangað til faðir hans kæmi heim, illu yrði þá
fyrr af lokið, en systur hans sögðu letilega að hann stofnaði sér í vandræði
að óþörfu. Móðir hans lá uppvið hægindi með aftur augun og barmaði sér
yfir svo illri umbun jóðsóttar sinnar og þeirri sorg sem hann ylli heittelskandi
föður. Guði hafði þóknazt að taka frá henni heilsuna svo hún gat ekki lengur
fengizt við þennan óburð sem var eflaust refsing á hana lögð fyrir einhverjar
syndir sem hún hafði drýgt í andvaraleysi áður fyrr. Eftir allan þann kærleik
sem hún og faðir hans höfðu úthellt yfir hann þá hlaut þetta að vera refsi-
dómur.
En allur þessi kærleikur og kærleiksleysi klingdu fyrir daufum eyrum.
Tímóteus lét sem hann væri niðursokkinn í heimalestur og beið komu föður
síns í uggblöndnu ofvæni.
Þegar faðir hans kom heim klukkan sjö leit hann í svip á blátt og bólgið
andlit hans og síðan á konu sína sem lá guggin og föl í stól sínum, uppgefin
eftir þessar hógværu skammir. Hann dokaði við, Tímóteus var titrandi af
óvissunni, hvort faðir hans mundi nú með einni bendingu, einu orði, gera
kvöl hans fánýta með öllu.
„Hvernig líður þér," spurði hann konu sína.
„Ekki sem bezt í dag, góði minn," svaraði hún dauflega. „Þú getur sjálfur
séð hvernig Tímóteus kom útleikinn heim ..."
Faðir hans horfði á hann aftur.
„Hafðir þú betur?" spurði hann.
„Já pabbi,"
„Ég vona að það hafi verið til einhvers barizt."
„H-já pabbi," sagði Tímóteus.
Móðir hans tók viðbragð.
„Ég vona að þú ætlir ekki að mæla upp í honum að liggja í áflogum við
þessa strákribbalda. Ef þú bara vissir hvernig hann hefur leikið mig í kvöld."
„Þetta gerir ekkert til, María, stundum verður maður að berjast, það er nú
einu sinni svo. Var hann stærri en þú?"
„Pétur er á stærð við mig, pabbi."
„Pétur, Pétur Craddock. Já, já það mun hann reyndar vera," sagði faðir
hans hugsi.
„Þvílíkt háttalag daginn fyrir afmælið," sagði móðir hans. „Og hann hefur
sett sig út til að gegna mér ekki síðustu tvo tímana."
„Ójá, rétt er það, þú átt afmæli á morgun. Hvað verðurðu annars gamall á
morgun, Tímóteus?"
„Tíu ára gamall," sagði Tímóteus ákveðinn, og faðir hans brosti lítið eitt.
„Tíu ára gamall," sagði hann, „hálf-fullorðinn maður. Ég ætla með ykkur öll
í leikhúsið annað kvöld. Þætti þér gaman að því?"
„Ja-á," hrópaði hann himinglaður. „En — en hvernig er með fundinn á
morgun?"