Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 96

94
þctð er lítill strákur að skreiðast
undir eldavélina þangað sem enginn kettlingur
hefur getað troðizt hingað til, ég ætti að
vera í rúminu, svona ætti draumurinn
ekki að fara
björninn kjagar uppréttur um eldhúsið
en faðir minn gengur berum fótum ofan stigann,
andlitið hvítt í myrkrinu eins og tungl,
kemur niður stigann berfættur til að
berjast við björninn, nú opnast dyrnar,
faðir minn gengur inn í eldhúsið,
lítill og fölur í röndóttum náttfötum
þögul hamslaus fangbrögð, nú rís björninn
upp og reiðir ferlega hramma hátt yfir
föður mínum sem baðar út hvítum örmum
varnarlaus og horfir hvítu andliti til
mín í hnipri undir eldavélinni og segir
Tímóteus segir Tímóteus Tímóteus
Faðir hans kom ekki inn í herbergið þennan morgun, hann rak bara höf-
uðið innum gættina og vakti hann með því að kalla, staldraði ekki nema
stutt við til að gæta þess hvort drengurinn væri alminlega vaknaður og stik-
aði síðan yfir í baðið. Og Tímóteus heyrði rakstrarathöfnina byrja, meðan
hann lá uppí rúminu, alvarlega skekinn yfir þessum ónotalegu afbrigðum
draumsins, að hann skyldi vera viðstaddur bardagann. Hann mundi eftir
teknu andliti föður síns sem horfði við honum, og röddinni sem kvaddi hann
hjálpar gegn svarta birninum, ekki dapurlega né hranalega, heldur óper-
sónulega, ekki skipandi, heldur skírskotandi, hjálp.
Frá dyrum að skál. Kranahljóð. Slípun. Glamur. Urg rakblaðsins við stinna,
gránandi skeggbroddana. Hin ókunna serimonía manndómsins, launhelg og
uggvæn í vitund Tímóteusar, gekk þarna sinn óbreytilega gang. En þennan
morgun var henni ekki beint gegn honum, aldrei þessu vant. Ópersónuleg,
eins og faðir hans hefði leitt hann hjá sér og léti sig engu varða hvort hann
færi framúr eða ekki.
„Pabbi segir þeir hafi velgt pabba þínum á fundinum í gær," sagði Pétur.
„Hann sagði þeir mundu sparka honum útúr Ráðinu og banna blaðið ef hann
hætti ekki og í næstu viku verði hann að bera fram afsökun eða afsögn,
segir pabbi minn."
■ „Nei hann gerir það ekki,'" sagði Tímóteus stuttur í spuna.
„Jú hann verður, segir pabbi minn, af því hann ætti að vera í tukthúsi
fyrir hvernig hann fer með heiðvirðar manneskjur."
„Hann ætti ekki," sagði Tímóteus.
„Jú hann ætti víst og pabbi segir hann sé Ráðinu og bænum til skammar.”
„Hann er það ekki," æpti Tímóteus, „hann er pabbi minn."