Árbók skálda - 01.12.1956, Blaðsíða 21

19
Ég lét húfuna á mig í leiðslu. Þetta kom svo óvænt. Mér datt í hug að
hjálpa yfirmanni mínum við leitina, en sá svo að mér og greip til sængur-
versins. Konan engdist sundur og sarnan í brúarglugganum og hló eins og
vitskert manneskja. Ég skáskaut mér fram hiá matsveininum og flýtti mér
allt hvað af tók aftur í káetu og fleygði mér í næstu koju. Skömmu síðar
kom matsveinninn á eftir mér, hrapandi niður stigann. Hann kraflaði upp í
kojustokkinn minn, féll svo eins og skotinn fugl á bekkinn og tautaði: „Nik-
olja heiti ég. Nikolja, það er ég." Síðan sofnaði hann.
Brátt fylltist káetan af háværum mönnum, en ég gat ekki greint orðaskil,
því að skrúfan var tekin að snúast og skipið skalf og nötraði. Ég lá lengi
andvaka og sofnaði ekki fyrr en skipið var komið út á rúmsjó.
„ R æ s ! "
Beinaber krumla læsist í bringspelir mínar. Ég hrekk upp með andfælum.
Roktimbraður haus Nikolja grúfir yfir mér, augun rauðsprengd og ægileg,
og hár hans stendur út í loftið eins og skítugur fáni.
„Já, upp!" Matsveinninn treður sér hálfum inn í lokrekkjuna og gnístir tönn-
um. „Upp þinn djöfull! Þú skalt ekki leika sömu kúnstimar hér og sá sem ég
hafði á Belgaum, ælandi og mígandi undir sig hvern dag og þóttist vera
sjóveikur, en sprækur eins og graðfoli í höfnum. Upp!"
Ég reyndi að rísa upp, en matsveinninn hélt mér niðri. Hann greip andann
á lofti, spurði áfjáður: „Þú ert kannske veikur. Það er viðkvæðið hjá þeim.
Segðu það," sönglaði hann annarlega, „segu það — og ég skal ..." Hann
tútnaði út og grenjaði: „Og ég skal rota þig!"
„Ég er," stundi ég, „ég er ..
„Já, já! Ert hvað?" Það korraði í honum, og ég hélt að augun ætluðu út úr
augnatóf tunum.
„Ekki veikur." Ég brölti fram úr rekkjunni, en gætti ekki að veltingnum og
féll á gólfið. Matsveinninn spurði þaðan sem hann stóð upp á bekknum:
„Ætlarðu að leggjast fyrir þarna?"
Ég gaf honum hornaugu meðan ég skreiddist á fætur. Það var runnið af
honum, og ég sá hann nú í fyrsta sinn við fulla birtu. Hann virtist vera um
fimmtugt, magur og beinaber, meðalmaður á hæð, og eitthvað svo kátlega
fyrirferðarlítill í buxunum. Yfirbragðið var slavneskt. Húðin gulleit, og augun,
svört eins og kolamolar og lítið eitt skásett, glóðu djúpt inni í höfðinu. Niður-
andlitið var markað harðneskjulegum dráttum, en varimar fagurlega lag-
aðar og rauðar.
„Hefurðu hugsað þér að vinna á nærbuxunum?"
„Neí."
„Farðu þá í buxur. Þetta er ekkert baðhús."
Meðan ég var að klæða mig í buxurnar hélt hann yfir mér stuttan fyrirlestur
um stöðu mína, réttindi og skyldur á skipinu. Honum ætti ég að hlýða, honum
einum og engum öðrum; ég væri hans maður og engra annarra, ekki einu
sinni skipstjórans. „Þú ert lægst setti maðurinn á skipinu," lauk hann máli