Félagsbréf - 01.07.1956, Blaðsíða 8

6
FÉLAGSBRÉF
staða. Kommúnistar gátu öruggir
farið hverju ofbeldi fram í skjóli
Rauða hersins, en þeir þegnar land-
anna, sem annað stjómarfar kusu,
áttu sífelldar ofsóknir yfir liöfði
sér.
Þá fer Rakosi heldur ekki dult
meS það boðorð Lenins og Stalins
að beita blekkingunni sem pólitísku
vopni og þarf ekki að vera niður-
lútur yfir árangrinum. Aður en
kommúnistar náðu til fulls yfirráð-
um yfir stjómkerfi Ungverjalands,
bám þeir sí og œ fram hjartnæmar
yfirlýsingar um það, aS þeir myndu
í öllum greinum virða helgi cigna-
réttarins og persónulegt frelsi
manna. Á sama tíma vinna þeir af
kappi aS áætlunum sínum um algert
afnám eignarréttar og frelsis, sem
og var framkvæmt jafnskjótt og þeir
þóttust hafa aðstöðu til.
Þá hefur og Stalinistinn og föður-
landssvikarinn Rakosi gert maima
bezt grein fyrir kenningunni mn
gildi „næsta hlekks í keðjunni“, sem
er eitt af liættulegustu vopnum
kommúnista, þegar um þaS er að
ræða aS lama eitthvert þjóðfélag og
ræna öllum völdum á heppilegri
stund. Grípa skal veikasta hlekkinn
í keðjunni „og ef vér ríghöldum í
hann af öllum mætti, þá liöfum vér
keðjuna í höndum vorum og örugg-
an aðgang að því aS klófesta næsta
hlekkinn". Hlekkurinn, sem klófesta
skal, getur verið maSur, félagsleg
samtök eða stjórnmálaflokkur. Að
grípa næsta hlekkinn er í því fólgiS
að nota tak, sem þannig er fengið,
til þess aS eyðileggja með rógi
áhrifamikinn andstæðing, ná tangar-
haldi á samvinnufélagi (sbr. Kron),
verklýðsfélagi (Dagsbrún), þýðing-
armiklum almanna samtökum (AI-
þýðusambandið), eða villa um met-
orSagjama stjómmálamenn, svo að
þeir gerist blind eða sjáandi verk-
færi. Allar eru oss íslendingum þess-
ar vinnuaðferðir nauðkunnugar, enda
liinar sömu um allan heim.
I sambandi við þetta lævísa spil
er ekki úr vegi að minna aSeins á
orðlieldni kommúnista og lieiðarleik.
Og er þá réttast að miða við þann,
sem mestur hefur veriS lærifaðir
þessa skuggalega lýSs og mest dáður,
erkipáfann Stalin.
Þegar Nazistaherir Hitlers höfðu
brotizt inn í Rússland, fullvissaði
Stalin allar þjóðir, sem þegar höfSu
orðið að lúta ofbeldi ÞjóSverja, um
þaS, að Sovétríkin liyggSu ekki á
neina landvinninga og hefSu engan
hug á að hlutast til um innanlands-
málefni eða stjórnarfar annarra
þjóða. Þetta var margcndurtekið
viku eftir viku, ár eftir ár, í fullri
vitund þess, að hvorttveggja var
blygðunarlaus lýgi.
ÁriS 1942 gaf Stalin út svoliljóð-
andi boðskap:
„Vér liöfum ekki og getum ekki
haft nein styrjaldarmarkmið í þá átt
að kúga stjórnarfar vort og vilja
upp á aðrar þjóðir, hvorki Slava
eða aSrar undirokaðar þjóðir
Evrópu, sem bíða hjálpar vorrar.
Markmið vort er í því fólgið að
hjálpa þessum þjóSum í baráttu
þeirra fyrir frclsi undan harðstjóm
Hitlers og gefa þeim síðan frjáls-
ræði til þess að stjórna löndum sín-
um samkvæmt eigin óskum“.
Svo mörg og fögur vora þau orð!
Slíkar yfirlýsingar voru margend-