Félagsbréf - 01.07.1956, Blaðsíða 41
FÉLAGSBRÉF
39
l.vnd og slóttug fordæða, Ægir og björgin tvö fjandsamleg tröll,
sem ræðast við undir Svörtuloftum.
Kveðskapur Jakobs Thorarensens er margbreytilegri en svo,
að honum verði gerð einhver skil í stuttu erindi. Ekki get ég
þó horfið frá ljóðunum án þess að minnast örlítið nánar á af-
stöðu skáldsins til samtíðarinnar og ættjarðarinnar. Ég sagði
áðan, að hann deildi á margt, sem honum þætti miður fara hjá
samtíðinni, en hann er bjartsýnismaður þrátt fyrir það. Hann
er raunsæismaður og sér því glöggt hið góða í samtíðinni, og
hann trúir á landið og framtíð þess. Hin nýja tíð er
Gullöld, glóöld
með gný og flugi,
fjöröld, frjóöld
um fold og hugi.
Hann er skáld starfs og manndáða, og þess vegna óskar hann
þjóðinni fyrst og fremst starfs og dáða. Við lýðveldisstofnunina
1944 segir hann:
ísland geldur atorkunni einni fyllstu laun.
Hann yrkir fögur ættjarðarkvæði, en hann sér ekki ættjörð-
ina í rómantískum bláma, gerir hana ekki betri en hún er.
Viðmót þitt á vegi
verður tíðast — kul.
Það er hreinleiksþótti,
þú ert svöl og dul.
Skáldinu svíður sárt, eins og mörgum öðrum, flótti fólksins
frá ræktun landsins. f kvæðinu Neitaö bón segir hann stutta
sögu um Fjallkonuna, sem biður föður fimm bræðra um einn
son hans til ræktunarstarfa. Faðirinn neitar bóninni, þessir fimm
bræður eiga allir að stunda lærdóm, engum þeirra eru ætluð
erfiðisverkin. Kvæðið endar á þessa leið: