Félagsbréf - 01.07.1956, Blaðsíða 40

38
FÉLAGSBRÉF
Eitthvað hryllilegt gerist, neyðaróp stúlkunnar, sem þó eng-
inn í borginni gefur gaum, utan kararkarl einn hreytir út
úr sér:
Fer hann enn að kyrja og kveina
kattarskrattinn arfagulur.
Stúlkan var vitskert frá þessari stundu. Af listíirkröfum fáum
við ekki að vita, hvað þama gerðist, nema það sem ráða má af
óráðshjali sturlaðrar manneskju. Líkt kemur fyrir í Dulugjá.
Ungur maður hefur hrapað í gjána og kemst ekki þaðan. Hamr-
arnir glotta að neyðarópum hans, menn, sem eiga leið hjá,
heyra eitthvert hljóð, en hirða ekki um og hafa gleymt því á
næsta leiti. Eyru okkar manna eru stundum þykk og lokuð,
þegar þau ættu ekki að vera það.
Jakob Thorarensen hefur samúð með hinu smáa og ómáttuga,
en aðdáun á því stórbrotna og máttuga, báði í skapgerð fólks
og úti í náttúrunni, og hann lýsir þessu stórbrotna betur en
önnur samtíðarskáld, hvort sem það er móðurástin eins og hjá
Ásdísi á Bjargi, stolt og særðar tilfinningar, eins og hjá Hildi-
gunni, konu Höskulds Hvítanessgoða, staðfesta, eins og hjá
Þorgilsi skarða, „Bliknaði’ ’ann lítt af biskups svörum, þótt
bólaði ögn á hörðum kjörum“. Hann getur dregið upp stór-
kostleg hugarmálverk af hrikaleik náttúrunnar, eins og myndina
af briminu í Hinzta degi.
... helzt virðast fjöll með hamrasyllum
hrynjandi bera að traustum kneri.
Annars notar hann árangursríka aðferð til þess að lýsa mis-
kunnarleysi og stærð dauðrar náttúrunnar, — hann gefur henni
líf og mál. 1 Hinzta degi verður óveðursblikan að skrímsli
bólgnu af hroka, sem „breiðir úr sporði í háa norðri“, sem
hámar í sig bláma loftsins, „lygnuna gleypir, ljósið glepur,
loftinu spillir, sjóinn tryllir". Jökulsá á Sólheimasandi er grá-