Sveitarstjórnarmál - 01.10.1997, Blaðsíða 49

DÓMSMÁL
Hæstiréttur sýknaði Hafnarfjarðarbæ með svofelldum
rökum:
„Hin umrædda yfirlýsing frá 10. febrúar 1994 fól í sér
greiðsluávísun á þann veg, að endurgjald áfrýjanda sam-
kvæmt verksamningi við Hagvirki-Klett hf. frá 28. janú-
ar 1994 skyldi jafnóðum og það félli í gjalddaga renna
til þess að greiða niður skuldabréfrð frá 17. desember
1993. Um þetta hlutverk yfirlýsingarinnar er ekki
ágreiningur. Á hinn bóginn greinir aðila á um það, hvort
hún hafi jafnframt verið ábyrgðaryfirlýsing af hálfu
áfrýjanda í því tilviki að vanskil yrðu á bréfinu.
I 4. mgr. 89. gr. sveitarstjómarlaga nr. 8/1986 er lagt
bann við því að binda sveitarsjóð við sjálfskuldarábyrgð
á skuldbindingum annarra aðila en stofnana sveitarfé-
lagsins. Samkvæmt 5. mgr. getur sveitarstjóm hins veg-
ar veitt einfalda ábyrgð til annarra aðila gegn trygging-
um, sem hún metur gildar. Eftir 4. mgr. 71. gr. laganna
skal framkvæmdastjóri sveitarfélagsins undirrita skjöl
varðandi ábyrgðir eða skuldbindingar, sem samþykki
sveitarstjómar þarf til. Meta verður yfirlýsinguna frá 10.
febrúar 1994 í ljósi þessara lagaákvæða.
Auðsætt er, að yfirlýsingin gat aldrei falið í sér sjálf-
skuldarábyrgð áfrýjanda, enda tengdist hún ekki skuld-
bindingu stofnunar á vegum sveitarfélagsins. Ekkert er-
indi var lagt fyrir bæjarstjóm, svo að hún gæti tekið af-
stöðu til þess, hvort hún vildi veita einfalda ábyrgð á
greiðslu skuldabréfsins frá 17. desember 1993 gegn full-
gildum tryggingum, og bæjarstjóri ritaði ekki undir yfir-
lýsinguna. Máttu Handsal hf. og stefndi ekki gera ráð
fyrir því, að yfirlýsingin gæti við svo búið falið í sér ann-
að og meira en ávísun á greiðslur samkvæmt umræddum
verksamningi. Af orðum yfirlýsingarinnar sjálfrar verður
heldur ekki ráðið, að henni hafi verið ætlað annað hlut-
verk en að tryggja, að unnt yrði að ná greiðslu á skulda-
bréfinu með því að halda eftir af þeim verklaunum, sem
verktaki ynni samkvæmt verksamningnum. Verður að
skilja þriðja málslið hennar svo, að skuldbinding áfrýj-
anda um hugsanlega innlausn á bréfinu væri við það
miðuð, að hann gæti nýtt sér innlausnarfjárhæðina á móti
greiðslum til verktaka samkvæmt samningnum.
Verksamningurinn 28. janúar 1994 var milli Hagvirk-
is-Kletts hf. og áfrýjanda og var hann ekki skuldbindandi
gagnvart stefnda. Þá gat stefndi ekki treyst því við kaup
á skuldabréfinu, að samningurinn gengi eftir samkvæmt
efni sínu, og hefur honum ekki tekist að sýna fram á, að
af framkvæmd verksins hafi ekki orðið vegna atvika, er
geri áfrýjanda bótaskyldan gagnvart honum.
Samkvæmt framansögðu ber að sýkna áfrýjanda af
öllum kröfum stefnda.“
HEIÐURSBORGARAR
Bæring Cecilsson heiðursborgari
í Grundarfirði
í tilefni hátíðarinnar 100 ár í Nes-
inu, sem frá var skýrt í 2. tölublaði í
ár, kaus hreppsnefnd Eyrarsveitar
Bæring Cecilsson heiðursborgara í
Grundarfirði vegna framlags hans til
varðveislu sögu staðarins - í mynd-
um.
Bæring Cecilsson er sonur hjón-
anna Kristínar Runólfsdóttur og
Cecils Sigurbjarnarsonar. Hann er
fæddur 24. mars 1923 að Búðum
undir Kirkjufelli í Eyrarsveit, þar
sem hann bjó allt til 1945 en þá
fluttist hann ásamt móður sinni og
systkinum í Grundarfjörð.
Allt frá því Bæring eignaðist sína
fyrstu myndavél, tæplega tvítugur
að aldri, hefur hann unnið að því í
tómstundum sínum að festa á filmu
atburði líðandi stundar, menn og
muni í Eyrarsveit. Hann hefur enn-
fremur unnið að því að „koma
Grundarfirði á kortið“, eins og sagt
er, því hann er löngu þjóðkunnur
fyrir fréttamyndir sínar úr Grundar-
firði.
„Ohætt er að segja að Bæring hafi
með ljósmyndum sínum og kvik-
myndum skráð sögu Eyrarsveitar
því myndirnar hans Bærings veita
Grundfirðingum ómetanlegan fróð-
leik um forfeður sína og fyrri tíð.
Fyrir þetta viljum við heiðra hann
nú,“ sagði Björg Ágústsdóttir, sveit-
arstjóri Eyrarsveitar, er hún afhenti
Bæring áletraðan skjöld hinn 26.
júlí. Og hún sagði ennfremur: „Bær-
ing er öllum Grundfirðingum kunn-
ur. í Grundarfirði er ekki haldin
skemmtun eða viðburður, án þess að
hann komi með myndavélina sína -
í það minnsta eina, oft tvær, og jafn-
vel þrjár, til þess að festa á filmu
augnablik sem ekki koma aftur.“
239