SunnudagsMogginn - 19.08.2012, Page 27

Fjallaleiðsögumaðurinn Ingimundur Þór Þor-
steinsson lét draum sinn rætast og smíðaði eitt
fullkomnasta farartæki landsins til að sinna
væntingum og þörfum ferðamanna sem vilja
upplifa það sem Ísland hefur upp á að bjóða.
Texti: Vilhjálmur Andri Kjartansson vilhjalmur@mbl.is
Myndir: Kjartan Þorbjörnsson golli@mbl.is
Stubbahús fyrir reykingamenn Ingimundur notar tölvutæknina við leiðsögn.
Morgunblaðið/Golli
Ingimundur Þór Þorsteinsson fjalla-leiðsögumaður kemur ekki af fjöll-um þegar hann er spurður umferðamennsku. Í aldarfjórðung hef-
ur hann leitt ferðamenn um íslenska
náttúru hvort heldur á vinsæla ferða-
mannastaði eða um fáfarnar leiðir á öræf-
um landsins. Til verksins hefur Ingi-
mundur nú yfir að búa einu fullkomnasta
farartæki landsins sem hann kallar Drífu
Nú. „Mér fannst viðeigandi að gefa bíln-
um kvenmannsnafn til mótvægis við þá
karlmennsku sem fylgir jeppum enda er
ég í raun ekki mikill bílaáhugamaður.
Bíllinn er mér hjálpartæki til að veita er-
lendum ferðamönnum þá sterku upp-
lifun sem skerið okkar býður þeim upp
á.“
Selur upplifun ekki bíltúra
„Leyniuppskriftin í ferðaþjónustunni er
upplifun. Drífa Nú og svona stórir jeppar
eru oftast „show business“ að hluta með
öðru. Það er nefnilega alveg kominn tími
á að Íslendingar átti sig á að sterkasta
upplifunin felst allt eins vel í auðn og
óbyggðum, einum sólargeisla í svörtu
skýjakófinu, svörtum sandi, þögn,
hraunflákum og bara náttúrunni í heild
sinni nákvæmlega eins og hún er. Ef Drífa
Nú væri togari þyrfti 200 mílna land-
helgi, hafnir, hafrannsóknir, landhelg-
isgæslu, kvóta o.fl. En af því að ég er í
ferðaþjónustunni og hef smíðað mér bíl
þá geri ég út á landið sjálft og get gert það
í 11 aldir til. Annars er ég alltaf að bíða
eftir að kvótakerfið verði heimfært á
ferðaþjónustuna,“ segir Ingimundur og
brosir.
Nokkrar af fjölmörgum breytingum
sem Ingimundur hefur gert á bílnum eru
stærri rúður, tvöfalt gler, þægilegri sæti,
fjölnota hljóðkerfi og stórar tröppur. Að
auki má nefna harðviðar gangbretti,
tölvustudda leiðsögn og öxi á kaf í hlið
bílsins „Bíllinn á aldrei að valda óþæg-
indum t.d. þannig að það sé vont að sitja í
honum eða vond belti, þungt loft, vont
að ganga um hann eða móða á gluggum.
Þá er bíllinn farinn að vera óþægilegur
hlutur. Farartækið á frekar að vera eins
og töfrateppi þar sem umhverfið eitt
skiptir máli.“
Væntingar þeirra sem sækja landið
heim eru misjafnar og upplifunin sem
hver og einn sækist eftir því ein-
staklingsbundnar. Þó að Gullfoss og
Geysir séu stórkostleg sjón getur auðnin,
mannlífið eða menningin verið sterkari
upplifun fyrir marga ferðamenn sem
koma til að upplifa Ísland.. „Gott dæmi
um þetta er þegar ég keyri með fólk um
Bláa lónið og Grindavík sem er nútíma
sjávarþorp sem við getum verið stolt af
því að sýna en þegar komið er að Þór-
kötlustöðum þar sem ægir saman grænu
grasi, rómantískum gömlum stein-
görðum, ónýtum girðingum, traktorum,
hestum, kríum, gömlum frystihúsum og
togurum fyrir utan við veiðar. Þá vilja
ferðamennirnir komast út úr bílnum til
þess að upplifa umhverfið og andartakið
og taka myndir.
Ferðamenn þurfa ekki að vera vandamál
Aukinn fjöldi ferðamanna setur óneit-
anlega meira álag á umhverfi okkar.
Ábyrgð ferðaþjónustunnar hlýtur því að
vera þó nokkur. „Ég hef mikla trú á land-
búnaði á Íslandi í framtíðinni til fram-
leiðslu á matvælum með raunverulega
grænan uppruna. Reyndar hef ég mikla
trú á Íslandi inn í framtíðina og sér-
staklega ef við höfum vit á að bíða í 100 ár
með inngöngu í Evrópusambandið. Ég
nefni þetta til að benda á að enginn at-
vinnuvegur hefur breytt eins mikið um-
hverfi okkar og landbúnaðurinn. Skurð-
ir, tún, byggingar, girðingar og vélar er
nú allt tekið sem gefinn hlutur af um-
hverfi okkar. Mun ferðaþjónustan um-
turna umhverfi okkar með sama hætti.
Því getum við stýrt mikið. Eitt sinn var
Gullfoss ósnortinn foss en hann hefur
verið tekinn undir ferðþjónustuna og það
er allt í lagi því við getum hætt því á
morgun. Skiptir þá í raun nokkru hvort
þangað koma 100 þúsund eða milljón
manns á ári. Ef Hafrahvammagljúfur
hefði verið 100 km frá Rvík hefði Kára-
hnjúkavirkjun aldrei orðið til. Við þurf-
um bara að ákveða hvaða staði við tökum
undir ferðaþjónustuna og búa þá undir
það. Ég kalla þetta títuprjónatúrisma.
99% af fólki stoppa á sama horninu við
Tjörnina í Reykjavík ef það skýrir málið.
Fólkið getur labbað í burtu en það verður
erfiðara að taka ráðhúsið í burtu.
Ég þarf slóða fyrir Drífu Nú því ekki
keyri ég utan vega. Hvar og hvenær eiga
vondir að vera og hver er vondur: jeppar,
ferðamaður, mótorhjól, bóndi, hesta-
maður, gangandi maður. Í vegagerð
þurfum við samt að vanda okkur allra
mest því ekki hylur sjórinn það sem er
tortímt með vegagerð.“
Umræðu um öll þessi mál telur Ingi-
mundur megi ekki vera öfgakennd.
„Ferðaþjónusta er atvinnuvegur sem
getur nýtt landið skynsamlega og án
öfga. Því fleiri sem njóta landsins því
meiri landvernd, því meiri tekjur.“
Ég er ekki
bílaáhuga-
maður
Bíll Ingimundar er búinn nýjustu græjum sem auðvelda honum alla leiðsögn.
Ein aðal græjan er bjórkælirinn sem er ómissandi í lengri ferðir.
19. ágúst 2012 27