SunnudagsMogginn - 19.08.2012, Page 34

34 19. ágúst 2012
Að hefja ferð til Vestfjarðameð Breiðafjarðarsiglingugefur nokkuð örugglega góð-an upphafstón fyrir það sem
koma skal enda siglir flóabáturinn
Baldur frá Stykkishólmi, bæ sem ávallt
er gaman að heimsækja. Hólmurinn
býr að einkar skemmtilegu bæjarstæði
frá náttúrunnar hendi, en það er um
leið hrósvert hversu vel ráðamenn í
plássinu hafa spilað úr þeim gömlu og
reisulegu húsum sem bæinn prýða.
Slíkt er til eftirbreytni og fyrirmyndar.
Ekki gafst þó tími til að staldra við að
þessu sinni því mannskapurinn var á
síðasta snúningi með að ná um borð í
Baldur á réttum tíma. Slíkt getur
reynst skeinuhætt þegar ferðalagið
hefst á föstudegi hinum 13. og vissara
að bjóða ekki örlögunum upp í dans.
En starfsstúlkurnar í afgreiðslu flóa-
bátsferðanna voru alúðin og elskuleg-
heitin uppmáluð og sáu til þess að eng-
inn þurfti að sitja eftir.
Siglingin yfir flóann var tíðindalítil
en ljúf. Vakti nokkra athygli hversu
hátt hipster-gildi farþegahópurinn
hafði í heild en heldur féll þó téð gildi
við millilendingu í Flatey. Þar ku stæl-
legt brullaup hafa farið fram umrædda
helgi sem útskýrir væntanlega hinn
áferðarfallega útgang á helft farþeganna
frá Stykkishólmi.
Við komuna á Brjánslæk var boðanna
ekki beðið heldur ekið sem leið lá vest-
ur á bóginn eftir Barðaströndinni. Þar
var að finna fyrsta áfangastað, sjálfan
Rauðasand, en af þeim undrastað höfðu
allir í föruneytinu heyrt vel látið. Þar
sem hins vegar var komið fast að
kvöldmatartíma var afráðið að halda til
Patreksfjarðar og hvílast þar um nótt-
ina og byrja heldur komandi laugardag
á sandinum.
Undralandið Rauðisandur
Patreksfjörður er snotur og um margt
„ekta“ íslenskur sjósóknarbær; er
marga slíka að finna á Vestfjörðum þar
sem þeir standa við hlíðarfót jökulsorf-
inna fjalla. Að þessu sinni var ekki áð
mikið lengur en svo að fenginn væri
góður nætursvefn á Patreksfirði, en þó
er vert að nefna matsölustað og kaffi-
hús sem hópurinn heimsótti til að
sækja sér hressingu. Stúkuhúsið nefnist
það, nýlega uppgert og lifandi dæmi
þess hverju drift og dugnaður fær
áorkað. Innanstokks er ákaflega heim-
ilislegt og snyrtilegt, en mest er þó um
vert að á matseðlinum er fiskisúpa sem
lifir í minningunni. Flestir í hópnum
fengu sér skál ásamt vel útilátnum
diski af heimabökuðu brauði og verður
bragðgæðunum best lýst með því að
ekki heyrðist mikið talað rétt á meðan
súpunni voru gerð skil. Það er alltaf
hrósvert þegar boðið er upp á heima-
lagað gómsæti sem ekki er verðlagt út
fyrir skynsemismörk. Fyrir bragðið
blasir við að Stúkuhúsið á Patreksfirði
verður sótt heim á ný þó að síðar
verði.
Að aka fólksbíl að Rauðasandi tekur
svolítið á taugar bílstjóra, einkum ef
hann tapar hjólkoppi undan bílnum á
leiðinni. Þegar á sandinn er komið
gleymist hins vegar slíkt smáræði og
umgjörðin feykir daglegu amstri á
braut. Að koma út á appelsínu-
gulbrúna sandbreiðuna í fyrsta skipti er
nefnilega talsverð upplifun og einkum
kemur á óvart hversu lygilega víð-
feðmur sandurinn er. Frá bílastæðinu
við kirkjuna og að fjöruborðinu er um
20 mínútna gangur fyrir fullorðinn
mann sem ætti að gefa nokkra hug-
mynd um breidd sandbreiðunnar, og
lengdin er slík að sandurinn nær nokk-
urn veginn svo langt sem augað eygir,
að fjallgörðum í fjarskanum – í báðar
áttir. Þegar komið er út á víðáttuna
miðja höfðum við ferðafélagarnir á orði
hversu einkennilega lygnt væri; að slíkt
rjómalogn væri gerlegt á jafn opnu
svæði á Íslandi er talsverð furða og
lagði annarleg veðurblíðan sitt af
mörkum að gera upplifunina næsta
óraunverulega. Einkennilegur litur
sandsléttunnar, sem er tilkominn af því
að uppistaðan er mulinn hörpudiskur,
hefur þar líka sín áhrif. Fyrir utan
flæðarmálið var allnokkurt brim, sem
skilaði sér ekki að neinu ráði upp í
fjöruborðið en var þeim mun skemmti-
legra áhorfs álengdar. Hópurinn fékk
milt veður en skýjað og er undirrit-
uðum tilhlökkunarefni að vitja Rauða-
sands á ný og þá vonandi undir heiðum
himni. En hvernig sem viðrar er
áhrifamáttur sandsins ótvíræður.
Samúel Jónsson og Selárdalur
Þegar búið er að aka hálsinn yfir til
Rauðasands fram og til baka er kost-
urinn sá að föruneytið er undir það
búið að aka inn eftir að Selárdal til að
skoða bæ Samúels Jónssonar (1884-
1969), sem jafnan er nefndur „lista-
maðurinn með barnshjartað“. Samúel
bjó þar í Brautarholti og sinnti list
sinni á hjara veraldar, en Selárdalur er
ystur Ketildalanna á Suðurströnd Arn-
arfjarðar og fjarri því að vera í alfara-
leið. Samúel byrjaði ungur að mála en
vann verk sín síðar meir einkum í
steinsteypu. Þá reisti hann kirkju á
landareigninni, sem meðal annars
geymir í dag merkilegt líkan sem lista-
maðurinn vann af Péturskirkjunni í
Róm. Sem framar greinir lést Samúel
árið 1969 og lágu verk hans og bær
Vestfjarða
vitjað
Það hefur löngum þótt við hæfi að
sýna átthögum forfeðra sinna þá
virðingu að vitja þeirra einhvern
tímann á lífsleiðinni; kynnast af
eigin raun söguslóðum ættfeðr-
anna, sjá bæði og upplifa landið
þar sem ræturnar liggja. Und-
irritaður brá sér í löngu tímabæra
heimsókn á Vestfirði en móðurætt
hans er öll upprunnin fyrir Vest-
an. Óhætt er að segja að heim-
sóknin hafi staðið undir vænt-
ingum.
Texti og myndir: Jón Agnar Ólason jonagnar@mbl.is
Bátarnir í Bolungarvíkurhöfn liggja spakir í blíðunni. Tveir þeirra fluttu greinarhöfund og föruneyti út á Djúpið til veiða.