SunnudagsMogginn - 19.08.2012, Síða 35

19. ágúst 2012 35
undir skemmdum í áravís uns félag um
varðveislu þeirra var stofnað árið 1998.
Gott og mikið starf hefur verið unnið í
þágu þess að sýna minningu og arfleifð
Samúels tilhlýðilegan sóma og gaman
er að sjá hversu vel hefur tekist til. Að
utan er íbúðarhúsið sem og kirkjan ný-
máluð og skínandi fín, en meðal hinna
mörgu handa sem unnið hafa létt verk
við endurreisnina eru sjálfboðaliðar frá
samtökunum Seeds. Þá verður að geta
þáttar þýska myndhöggvarans Ger-
hards König en hann var á staðnum við
vinnu sína þegar hópurinn átti leið hjá.
Hér er komið annað dæmi þess að
varðveisla og virðing fyrir því sem
eldra er kveikir áhuga yngri kynslóða
því einu virtist gilda þó að Selárdalur
væri jafn afskekktur og hann er; stans-
laust rennsli áhugasamra gesta var
meðan undirritaður spókaði sig á vett-
vangi listamannsins með barnshjartað.
Staðurinn verður líka þeim mun
áhrifameiri að heimsækja þegar maður
veltir fyrir sér köllun listamannsins,
innblæstri og harðfylgi sem samanlagt
gerði honum kleift að iðka list sína á
stað jafnfjarri alfaraleið. Með það í
huga er ekki fjarri lagi að kalla Selárdal
hálfgerðan draumheim eða undraver-
öld.
Fegursta fallvatnið
Það er ekki ofsagt að á Íslandi sé að
finna ótal fallega fossa. Nægir í því
sambandi að nefna Goðafoss, Selja-
landsfoss, Dettifoss, Skógafoss og vita-
skuld Gullfoss. Ekkert framangreindra
vatnsfalla hefur þó orkað jafnsterkt á
undirritaðan og Dynjandi fyrir botni
Arnarfjarðar, þar sem hann steypist af
stöllum fram, tindrandi og tilkomu-
mikill. Himnasmiðurinn hefur verið í
ham þegar hann hannaði fossinn þann
og það sem kemur mest á óvart er
stærð hans. Dynjandi er nefnilega heilir
100 metrar á hæð og maður finnur til
auðmjúkrar smæðar andspænis þessu
einstaka náttúruundri. Alkunna er að
rokkhundarnir í Led Zeppelin sömdu
hinn myljandi slagara „Immigrant
Song“ um land vort og þjóð í kjölfar
heimsóknar hingað með tónleikahaldi
árið 1970. Ef einhver segðist vita til
þess að þeir fjórmenningar hefðu skot-
ist vestur á firði í skoðunarferð við það
tækifæri, séð fossinn og samið í kjöl-
farið „Stairway To Heaven“ myndi ég
ekki rengja það eitt augnablik.
Dýrindis veður við Djúpið
Ekki var eftirvæntingin í ferðinni
minnst fyrir því að koma loks til höf-
uðstaðarins, Ísafjarðar. Skemmst er frá
því að segja að Ísafjarðarkaupstaður er
indælis bær á alla vegu, og þarf talsvert
til að jafn forhert malbiksbarn og sá
sem hér ritar finni sig svo vel utan
höfuðborgarsvæðisins. Það er einhver
stemning í loftinu sem gerir bæinn
dæmalaust heillandi, og ekki spillti
veðursældin fyrir; um miðjan júl-
ímánuð var sannkallað „útlandaveður“
við Djúpið; heiður himinn dag eftir
dag, rjómalogn og hitastigið svo mynd-
arlegt að líta þurfti tvisvar á mælinn,
og einu sinni til, bara svo viðstaddir
fengju trúað eigin augum. Það var
heldur ekki amalegt að ganga um bæ-
inn og skoða það sem fyrir augu bar í
annarri eins blíðu.
Fyrsta verkefni var að vitja reisulegs
húss sem stendur við Túngötu númer
3. Þar bjó langafi undirritaðs, Jón Guð-
jónsson, bæjarstjóri á Ísafirði til áratuga
og þar áður skrifstofustjóri Eimskipafj-
elags Íslands, í aldarfjórðung. Yfir hús-
inu er embættismannsbragur og vel fer
á því að forseti lýðveldisins leigði íbúð
í kjallarum á sínum tíma. Ekki kann ég
deili á núverandi íbúum og lét því vera
að ónáða þá í þessu sambandi. Enda
kom ég aldrei heim til langafa og lang-
ömmu, Kristínar Salóme Kristjáns-
dóttur, meðan þau bjuggu fyrir vestan,
og því engra minninga að vitja innan-
dyra. En húsið er ákaflega fallegt og
snyrtilegt að sjá, og vel um það hugsað.
Góðu heilli er sömu sögu að segja um
mörg gömul hús sem heyra til Ísafjarð-
arkaupstaðar. Það er hrein unun að
ganga um götur á borð við Brunngötu
og Tangagötu þar sem húsin eiga það
langflest sammerkt að vera orðin ald-
argömul en um leið skínandi falleg að
sjá. Hús sem hugsað er um af til-
hlýðilegri virðingu eldast eins og eð-
alskoti, svo mikið er staðfest af gömlu
götunum á Ísafirði. Ætli hugmyndir séu
uppi um að valta þessar gersemar niður
í svaðið og reisa hótel í staðinn til að
taka við síauknum fjölda ferðamanna?
Um það veit ég ekkert, en ég leyfi mér
að draga það í efa; enda myndi að-
dráttaraflið fyrir ferðamenn snögg-
minnka ef gömlu húsanna nyti ekki við
og plottið því í grundvallaratriðum
meingallað. Ef perlurnar víkja fyrir
hótelum missa ferðamenn áhugann á
að koma. Hús sem þessi eru órjúf-
Það er ævintýralegt að litast um á Rauðasandi. Sandbreiðan er gríðarmikil og appelsínuguli liturinn á sér vart hliðstæðu.
’
Ætli hugmyndir séu
uppi um að valta
þessar gersemar
niður í svaðið og reisa
hótel í staðinn til að taka
við síauknum fjölda
ferðamanna?