Morgunblaðið - 13.10.2012, Blaðsíða 38

38 MESSUR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. OKTÓBER 2012
✝ Jón RúnarGunnarsson
fæddist á Bíldudal
22. febrúar 1954.
Hann lést á Land-
spítalanum 8. októ-
ber 2012.
Foreldrar hans
eru Vilborg Kristín
Jónsdóttir, f. 8. des-
ember 1931 og
Gunnar Knútur
Valdimarsson, f. 3
nóvember 1924, d. 20. júní 2010.
Systkini Rúnars eru Fríða Björk,
f. 1956, Valdimar Smári, f. 1958,
Þröstur Leó, f. 1961, Svanur Kol-
beinn, f. 1964 og Unnsteinn Vík-
ingur, f. 1966
Þann 14. október 1978 kvænt-
ist Rúnar Nönnu Sjöfn Péturs-
dóttur sem fæddist á Patreks-
Rúnar ólst upp á Bíldudal.
Hann stundaði nám við Héraðs-
skólann á Núpi, í lýðháskóla í
Danmörku og lauk versl-
unarprófi frá Verslunarskóla Ís-
lands. Rúnar starfaði m.a. sem
kennari á Stokkseyri, hjá Vél-
tækni og á skrifstofu Skeljungs í
Reykjavík. Árið 1986 fluttust þau
hjónin aftur heim til Bíldudals
þegar þau keyptu verslunina Ed-
inborg og ráku til margra ára
ásamt foreldrum Rúnars. Síðustu
árin starfaði Rúnar sem hafn-
arvörður hjá Vesturbyggð. Rún-
ar stundaði ýmsar íþróttir af
kappi og leikni, m.a. vél-
sleðaakstur og seglbrettasigl-
ingar. Þá var hann mjög virkur
félagi í Leikfélaginu Baldri á
Bíldudal, bæði í stjórn félagsins
og sem flínkur leikari. Árið 2007
greindist Rúnar með illvígan
taugahrörnunarsjúkdóm sem
reyndist honum erfiður og bar
hann að lokum ofurliði.
Útför Rúnars fer fram frá
Bíldudalskirkju í dag, 13. októ-
ber 2012, og hefst athöfnin kl. 14.
firði 18. júlí 1955.
Foreldrar Nönnu
Sjafnar eru Anna
Gísladóttir, f. 15.
mars 1936 og Pétur
A. Ólafsson, f. 28.
desember 1937, d.
1998. Börn Rúnars
og Nönnu Sjafnar
eru: 1) Anna Vil-
borg Rúnarsdóttir,
f. 13. maí 1979. Eig-
inmaður hennar er
Gísli Ægir Ágústsson, f. 1979.
Börn þeirra eru Rúnar Örn, f.
1999, Nanna Dís, f. 2005 og Hild-
ur Ása, f. 2010. 2) Lilja Rut Rún-
arsdóttir, f. 18. ágúst 1981. Sam-
býlismaður hennar er Elfar
Steinn Karlsson, f. 1983. Börn
þeirra eru Védís Eva, f. 2009 og
Gunnar Nökkvi, f. 2011.
Mikið er erfitt að missa
pabba sinn. Pabba sem fann
alltaf fyndnar hliðar á öllum
málum. Hann hafði sérstakan
hæfileika til að láta okkur syst-
ur hlæja og líka til að gera okk-
ur reiðar bara til að stríða okk-
ur. Það var alveg einstakt hvað
hann var duglegur að gera
skemmtilega hluti með okkur.
Við fengum alltaf að vera með í
öllum ferðalögum, útilegum,
snjósleðaferðum og lífinu í Sæl-
undi. Pabbi var svo hláturmildur
og hafði gaman af því að segja
sögur og spila, en hann var
óþolandi sigurvegari. Svo hló
hann að okkur mæðgum ef við
urðum pirraðar yfir því að hann
væri að vinna. Hann hafði sér-
staklega gaman af því að vinna
frumburðinn því að hún er svo
lík honum, er svo tapsár í spil-
um.
Elsku pabbi, þú varst svo
stoltur af Rúnari Erni þegar
hann kom í heiminn. Þú og
mamma tókuð honum eins og
ykkar eigin syni. Hann ber nafn
þitt með rentu og verður eins og
þú; hár, glæsilegur og fallegur.
Þú varst aðal töffarinn í þorpinu
að okkar mati þegar þú brun-
aðir á snjósleðanum og leyfðir
okkur að vera með. Þú leyfðir
okkur alltaf að vera með þér,
prófa seglbrettin, skjóta úr
byssunum, fara í flotgallana. Þú
komst eitt sinn með risastóra
sundlaug heim á pallinn. Þú
varst svo nýjungagjarn og ný
tæki voru alltaf komin heim um
leið og þau komu út. Sjónvarp,
nintendo, fjallahjól, veiðistangir,
höggheld armbandsúr.
Við vorum örugglega ofdekr-
aðar af pabba okkar. Þegar við
fórum á Laugarvatn í skóla vor-
um við græjaðar af öllu nauð-
synlegu og endalaust af auka-
seðlum í vasann. Ekkert skyldi
stelpurnar hans vanta. Pabbi
okkar var þekktur af okkar vin-
um sem veðurguðinn því hann
hringdi svo oft til þess að láta
okkur vita af veðrinu, hvort spá-
in væri góð eða slæm.
Ein af mörgum góðum minn-
ingum er minningin um Dan-
merkurferðina sem við fórum öll
saman árið 2006. Það var svo
skemmtileg ferð sem hann
skipulagði og bauð okkur öllum
í.
Anna var mjög stolt af því að
fá að taka þátt í leiksýningu
með honum pabba. Hann hafði
alltaf verið svo virkur í leik-
félaginu og slegið í gegn í hinum
ýmsu leiksýningum og að fá að
vera með honum uppi á sviði var
ómetanlegt.
Elsku pabbi, það var svo erf-
itt að ganga í gegnum þennan
veikindakafla með þér. Það var
erfiðara en orð fá lýst að horfa á
sjúkdóminn taka þig yfir smátt
og smátt. En aldrei kvartaðir þú
við okkur. Það var huggun í því
hvað þú varst æðrulaus og já-
kvæður þegar hlutirnir gengu
ekki upp og voru erfiðir. Það
höfðu allir á orði við okkur á
Bíldudal og alls staðar hvað þú
varst einstaklega sterkur, já-
kvæður og duglegur. En alltaf
þegar þú varst spurður hvernig
þú hefðir það þá kom alltaf
sama svarið: „Ég hef það bara
helvíti fínt.“
Við erum þakklátar fyrir það
að þú þurfir ekki að þjást leng-
ur og að þú hafir fengið að vera
heima hjá okkur þar til yfir
lauk. Við verðum ávallt stoltar
af því að vera dætur þínar, við
elskum þig, pabbi, og munum
segja barnabörnunum allar
skemmtilegu sögurnar af þér.
Minning þín lifir í hjörtum okk-
ar allra. Við munum passa upp
á hvor aðra og sérstaklega
mömmu sem saknar þín svo
sárt.
Þínar dætur að eilífu,
Anna Vilborg
og Lilja Rut.
Með örfáum orðum langar
mig að kveðja tengdapabba
minn sem nú hefur fengið hvíld
eftir erfið veikindi. Maður held-
ur að maður sé tilbúinn og und-
irbúinn undir kveðjustund en
svo allt í einu er kallið komið og
líf endar. Rúnar var Bílddæl-
ingur sem unni dalnum sínum
og voginum. Hann var einn af
þessum föstu punktum í lífi
Bílddælinga. Hann var alltaf
léttur í lund og það var yfirleitt
stutt í brandara hjá honum, eins
og forstjórabeygjan góða forð-
um daga ber vitni um. Hann
hélt þessum léttleika alveg fram
á síðasta dag. Í gegnum öll sín
veikindi varð ég aldrei vitni að
því að Rúnar barmaði sér eða
kenndi sér ills. Hann gat á al-
veg ótrúlegan hátt séð björtu
hliðarnar á öllu mögulegu og
ómögulegu. Þetta er kostur sem
ég kunni alveg sérstaklega að
meta í hans fari. Ég var svo
heppinn að kynnast Lilju Rut
og þannig var ég orðinn hluti af
hans þéttu og sterku fjölskyldu.
Rúnar var hluti af stórum
systkinahópi og þar hefur nú
verið höggvið stórt skarð, systk-
inin eru náin og ég held að það
sé leitun að annarri eins fjöl-
skyldu og Gunnsarnir eru, ótrú-
leg samheldni. Þegar Lilja og
Anna voru yngri var sett á fót
Lundahátíð um verslunar-
mannahelgina til að halda þeim
heima í dalnum. Með árunum
hefur þessi hátíð vaxið og nú er
þetta orðið stórt fjölskyldumót
þar sem Gunnsarnir gleðjast
saman. Síðasta hátíð í sumar
var þar engin undantekning og
þó svo að Rúnar hafi verið orð-
inn mikið veikur þá naut hann
sín og við nutum hans. Fyrir
þessa stund og kynni mín við
Rúnar er ég þakklátur.
Í dagsins önnum dreymdi mig
þinn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn rænir þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(Steinn Steinarr)
Það er með miklu þakklæti
og söknuði sem ég kveð tengda-
pabba. Guð geymi þig og takk
fyrir samfylgdina.
„Kærlig hilsen“,
Elfar Steinn Karlsson.
Elsku tengdapabbi, það var
ótrúlega erfitt að vera í öðru
landi þegar þú tókst þinn síð-
asta slag við sjúkdóminn. En
það kom ekki á óvart þegar ég
fékk sögurnar af þér á spít-
alanum þar sem þú gerðir enn
grín og hlóst að bræðrum þín-
um og Alla. Ég man þegar ég
var að byrja að vera í Sælundi
með Önnu, þá gerðir þú mikið
grín að því að nú yrði ég að
slást við hinn hundinn sem fyrir
var sem tók slaginn alvarlega.
Hundurinn Alexander leyfði
mér ekki að sitja í sófanum,
tróð sér bak við mig og ýtti
mér fram úr. Hann móðgaðist
svo mikið við þig þegar þú rétt-
ir mér harðfiskinn á undan hon-
um. Hann horfði á þig mjög
hneykslaður, gekk að mér og
reif af mér harðfiskinn og fór
með hann út. Að þessu gastu
mikið hlegið og gerðir grín að
þessu lengi. En svona varst þú
alltaf að gera grín og hlæja að
mér og með mér. Ég á eftir að
sakna þess að koma í Sælund
og segja þér sögur. Sögurnar
fóru nú oft fyrir ofan garð og
neðan því þú áttir það til að
snúa svo út úr þeim og toppa
þær með öðrum sögum.
Þinn vinur og tengdasonur,
Gísli Ægir.
Elsku besti afi minn. Það
besta sem ég man eru jólin
okkar. Þá vorum við afi alltaf
að passa hangikjötið sem hékk
úti í tré. Við vorum að passa
það af því að ein jólin kom kjöt-
krókur og stal hangikjötinu,
næstu jól náði afi Kjötkróki og
slóst við hann um hangikjötið
og eftir langa og mikla baráttu
náði afi kjötinu. Ég var skít-
hræddur á meðan en svo stolt-
ur þegar afi kom með kjötið.
Síðan eftir það földum við alltaf
hangikjötið. Við afi vorum alltaf
svo heppnir, afi sagði að það
væri af því við hétum Rúnar,
við unnum nokkrum sinnum
pottinn og fengum fullt af rak-
ettum sem okkur fannst svo
gaman að skjóta upp.
Ég á alltaf eftir að sakna þín
svo mikið.
Þinn nafni og barnabarn,
Rúnar Örn (Kússi).
Ég leit mikið upp til þín og á
margar ógleymanlegar minning-
ar frá því að ég var strákur, eins
seinna meir þegar við lékum
okkur á vélsleðum á fjöllum.
Það var mikil eftirvænting hjá
okkur yngri bræðrunum þegar
þú komst vestur í frí um jól og
páska, ég man hvað það var
gaman að sitja álengdar og
fylgjast með ykkur eldri systk-
inunum spila á kvöldin og eins
þegar þú og Jón afi sátuð tím-
unum saman og spiluðuð rússa,
þar var hvergi gefið eftir.
Þú varst allaf svo ljúfur og
góður við okkur litlu strákana,
þó við gerðum eitthvað af okkur
þá varst þú ekkert að erfa það
við okkur. Eins og þegar þú
komst heim í frí úr vinnunni við
Mjólkárvirkjun þá varstu farinn
að reykja pípu. Þú gleymdir píp-
unni á eldhúsborðinu og ég var
forvitinn og fór að skoða hana og
fannst vera mikið af tóbaksleif-
um í pípunni og hún vera hálf-
stífluð, tók ég til minna ráða og
hreinsaði allt úr pípunni með
vasahníf, lagði hana svo aftur á
sinn stað hreina og fína, alveg
eins og hún væri ný. Svo komst
þú og ætlaðir að fá þér pípu. Þá
var ég búinn að eyðileggja píp-
una sem þú hafðir vandað þig
við að tilreykja. Þú varst ekki
sáttur við mig en það var ekkert
verið að gera veður út af því.
Þú varst alltaf fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á öllu og
var það einkennandi fyrir þig
allt þitt líf, jafnvel þó þú ættir
við erfið veikindi að stríða þá var
alltaf stutt í grínið.
Elskulegi bróðir, nú er þessu
ferðalagi lokið og þú heldur á ný
mið. Þar áttu eflaust eftir að láta
til þín taka svo eftir verður tek-
ið.
Takk fyrir samfylgdina, minn-
ing þin lifir og þín verður sárt
saknað, góða ferð og Guð geymi
þig.
Kolbeinn (Kolli), Jóna
og strákarnir.
Ég man fyrst eftir Rúnari
mági mínum þegar ég var um
það bil þrettán ára. Þá var hann
það sem krakkar í dag kalla
„hrikalega svalur“. Hann keyrði
um á flottum bíl og var kominn
með fallega ljóshærða stúlku í
framsætið. Þessi stúlka hét
Nanna Sjöfn, hún varð hans lífs-
förunautur og átti eftir að sitja í
framsætinu hjá honum til hans
síðasta dags. Rúnar var alltaf
hrókur alls fagnaðar og fáir jafn
orðheppnir og skemmtilegir og
hann. Það voru mörg kvöldin
sem var setið við að spila kana
og vist langt fram á nótt. Fyrst í
Hafnarfirði og síðan á Bíldudal
þegar við bjuggum öll þar,
Nanna og Rúnar með stelpurnar
sínar tvær Önnu og Lilju og við
Valdimar með Auði og Gunnar
Inga. Rúnar var mikill keppn-
ismaður og oftar en ekki stóð
hann uppi sem sigurvegari á
þessu spilakvöldum. Sem var
eins gott, því honum var ekki vel
við að tapa. Þann eiginleika hef-
ur eldri dóttirin Anna Vilborg
fengið frá pabba sínum því hún
er með sama keppnisskapið og
hann. Auður dóttir okka Valdi-
mars eyddi stórum hluta æsku-
áranna niðri í Sælundi hjá
Rúnari og Nönnu og stelpunum.
Hún og Lilja Rut eru bestu vin-
konur og ég held að Rúnar hafi
verið farinn að líta á hana sem
eina af stelpunum sínum um
tíma svo mikið sá hann af henni.
Þegar ég lít til baka og hugsa
um þessi rúmlega þrjátíu ár sem
eru síðan ég kom inn í fjölskyld-
una þá er svo margt sem kemur
upp í hugann. Ferðalagið sem
við fórum í til Hollands með
stelpurnar litlar. Jólin heima hjá
Boggu og Gunnari með tilheyr-
andi spilamennsku og fjöri. Úti-
legurnar. Lundahátíðirnar. Allir
viðburðir í fjölskyldunni, gifting-
ar, útskriftir, afmæli, fæðingar
barna og barnabarna. Þetta voru
góðar stundir með frábæru fólki.
Kæra Bogga. Besta tengda-
mamma sem hugsast getur. Þú
stendur frammi fyrir erfiðustu
reynslu foreldris að fylgja barni
sínu til grafar. Elsku Nanna
Sjöfn, Anna Vilborg, Lilja Rut
og afabörnin. Þið hafið misst
mikið en minning hans mun lifa
með okkur um ókomna tíð.
Arna.
Það eru 38 ár síðan ég fyrst
kynntist Rúnari. Það var þegar
ég kom á Bíldudal og tengdist
systur hans. Rúnar var elstur
þeirra systkina og ég fann síðar
að þau litu öll upp til hans.
Nanna Sjöfn og Rúnar komu
með okkur Fríðu í útskriftarferð
Fiskvinnsluskólans til gömlu
Júgóslavíu 1976. Í þá daga var
alltaf farið í 3 vikna ferðir. Þessi
ferð er mjög minnisstæð. Við
vorum ung og ástfangin og nut-
um þess m.a. að sigla um í Fen-
eyjum. Flesta daga kepptum við
í minigolfi en Rúnar var eins og
ég mikill keppnismaður. Við átt-
um oft síðar eftir að takast á í
ýmsum spilum og leikjum.
Rúnar var mjög ráðagóður og
tæknisinnaður. Hann hafði t.d.
mikil áhrif á mig þegar ég
keypti minn fyrsta BMW. Það
var alltaf gott að leita til og fá
álit hjá Rúnari.
Meðan Nanna Sjöfn og Rúnar
bjuggu fyrir sunnan var oft far-
ið vestur og eytt saman jólunum
á Bíldudal. Margt er minnis-
stætt frá þessum tíma. Sam-
vera, leikir og síðast en ekki síst
allir rússarnir sem við Rúnar
tókum saman. Rúnar vann hjá
Shell á þessum árum og vissi ég
eftir samstarfmönnum að hans
var saknað þegar Rúnar svaraði
kalli foreldra sinna til að stjórna
verslunarrekstri fjölskyldunnar
á Bíldudal.
Rúnar var mikill landsbyggð-
armaður og undi hag sínum vel í
heimabyggð. Rúnar tók sín
áhugamál með stæl. Á tímabili
var það sjóbretti, svo var það
leiklistin og síðast en ekki síst
snjósleðaakstur en Rúnar hafði
mjög gaman af að segja sögur af
snjósleðaferðum og var mjög
fróður um staðhætti og kenni-
leiti í Arnarfirði.
Flest sumur hittist stórfjöl-
skyldan yfir sumarið og fór
saman í útilegu eða dagsferðir.
Rúnar var oft þungamiðjan í
þessum ferðum. Þessi samvera
þróaðist svo í að ákveðið var að
halda fjölskylduhátíð ásamt vin-
um þeirra úr Hafnarfirði um
verslunarmannahelgina í Sæl-
undi. Þessa hátíð kölluðum við
Lundahátíð og kom í stað stóru
útihátíðanna. Við höfum haldið
þessum sið í yfir 20 ár. Þannig
að börnin okkar ólust upp við
þessa skemmtilegu fjölskylduhá-
tíð og hafa allir alltaf hlakkað til
þessara samverustunda í umsjá
fjölskyldunnar í Sælundi. Eitt af
aðalatriðum Lundahátíðar er
hæfileikakeppni. Það eru marg-
ar minningar tengdar Rúnari
sem koma upp í hugann en sér-
staklega minnist ég þess þegar
við Rúnar tókum saman lagið
Komdu sæll og blessaður með
Stuðmönnum af mikilli innlifun.
Rúnar var lífsglaður maður
og það var því mikið reiðarslag
þegar hann greindist með sinn
illvíga og ólæknandi sjúkdóm
2007 sem að lokum varð til þess
að hann skildi við okkur langt
fyrir aldur fram.
Það var aðdáunarvert hvernig
hann tók á sínum sjúkdómi af
æðruleysi og bjartsýni. Rúnar
sýndi að hann var baráttumaður
og þegar maður hringdi í hann
sagðist hann alltaf hafa það gott
þó að lífið væri honum erfitt.
Hann fylgdist alltaf vel með
þjóðmálum og var réttsýnn og
fróður um málefni líðandi stund-
ar.
Ég bið góðan Guð að halda
vel utan um Nönnu Sjöfn, dætur
þeirra Önnu Vilborgu og Lilju
Rut, tengdamóður mína, systk-
ini hans og alla stórfjölskylduna.
Minningar lifa um góðan
dreng, Jón Rúnar Gunnarsson.
Aðalsteinn
Gottskálksson.
Elsku Rúnar.
Ég var nú hálfgerður heim-
alningur hjá ykkur Nönnu þeg-
ar ég var yngri enda eyddi ég
stórum hluta barnæskunnar í
Sælundi með Lilju. Ég á margar
góðar minningar um þig, kæri
frændi. Til dæmis öll þau skipti
sem þú leyfðir okkur Lilju að
leika í búðarleik upp á lofti í Ed-
inborg. Við lágum svo grafkyrr-
ar í klukkustund svo þú héldir
að við værum farnar og lokaðir
búðinni. Svo hringdum við grát-
andi í þig og sögðumst vera
læstar inni og skíthræddar. Í
sárabætur urðum við að fá okk-
ur Bingóstöng á meðan við bið-
um eftir að þú kæmir að sækja
okkur. Þetta gerðum við nokkr-
um sinnum en ekki man ég eftir
því að þú skammaðir okkur. Ef
til vill bárum við okkur svona
illa en ætli þú hafir ekki séð í
gegnum okkur? Ég sé eftir því
að hafa aldrei spurt þig.
Að lokum verð ég að nefna
þann snilldardag þegar þú bað-
aðir Alexander og notaðir
sjampóið hennar Lilju. Ég man
hvað Lilja skammaði þig mikið,
nú lyktaði hún eins og hundur.
En við hlógum bara og hlógum
enda ekki annað hægt.
Vertu sæll, frændi, við Gunn-
sarnir pössum upp á Lundana
þína.
Auður Valdimarsdóttir
(Ausa T).
Í dag kveðjum við kæran vin,
Rúnar eins og hann var alltaf
kallaður, sem látinn er um aldur
fram. Rúnari og Nönnu kynnt-
umst við á unga aldri, en eftir
að þau keyptu íbúðina í Grænu-
kinninni, tvíbýlishúsi þar sem
við bjuggum, hefur vinátta okk-
ar verið órofin. Ýmislegt var
brallað í þá daga, spilakvöld,
sumarbústaðaferðir, menningar-
kvöld og ferðalög svo fátt eitt sé
nefnt.
Svo kom að því að Bíldudals-
veikin, eins og við iðulega köll-
uðum áráttuna hjá Rúnari að
nota mestallan sinn frítíma til að
dvelja á Bíldudal, fór á næsta
stig og hann, Nanna og dæt-
urnar tvær Anna Vilborg og
Lilja Rut fluttu á fyrirheitna
staðinn og hafa búið þar síðan.
Rúnar var æðrulaus húmor-
isti, hugaður ævintýramaður og
tók sjálfan sig ekki hátíðlega
sem hjálpaði honum eftir að
hann veiktist til að takast á við
sinn sjúkdóm af æðruleysi og
ótrúlegri jákvæðni. Upp á síð-
kastið talaði hann mikið um það
að hann hlakkaði til að sitja á
nýja pallinum, með hundinn
Nóru og fylgjast með ísbjarn-
arferðum og skrá. Það verkefni
verður að bíða betri tíma.
Margar minningar koma upp
í hugann frá heimsóknum okkar
á fyrirheitna staðinn, þar sem
aldrei kemur innlögn, skjól fyrir
öllum vindáttum og frábær stað-
setning gagnvart sólinni sem
alltaf skín. Helstu minningarnar
eru fyrstu kynni okkar feðga af
skotvopnum, fyrsta rjúpnaveiði-
ferðin okkar feðga, Rúnar þeys-
andi eftir fjöllunum á vélsleða
með hundrað hestöfl í klofinu,
sagnastundir um Arnarfjörð,
gretturnar, leikhæfileikarnir,
seglbrettin, kvöldvökurnar og
allar skemmtilegu samveru-
stundirnar.
Í lokin viljum við þakka hina
löngu, góðu vináttu. Minning um
góðan félaga lifir.
Selma og
Karl (Kalli).
Jón Rúnar
Gunnarsson
 Fleiri minningargreinar
um Jón Rúnar Gunnarsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.