Morgunblaðið - 28.06.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2013
✝ HermannGunnarsson
fæddist á Bárugötu
í Reykjavík 9. des-
ember 1946. Hann
lést á Taílandi 4.
júní 2013.
Foreldrar hans
voru Björg Sigríð-
ur Hermannsdótt-
ir, f. 1924, d. 1990
og Gunnar Gísla-
son, f. 1922, d.
2005. Hermann var elstur fjög-
urra systkina. Sigrún Gunn-
arsdóttir, f. 1948, d. 2008, var
búsett í Danmörku. Eftirlifandi
Hermann var ókvæntur. Her-
mann eignaðist sex börn; 1) Sig-
rún Hermannsdóttir, f. 1971,
börn Gunnhildur Karen, f. 1998
og Bryndís Arna, f. 2000, 2)
Þórður Norðfjörð, f. 1973, maki
Sif Magnúsdóttir, f. 1980, börn
Jóhann Ingi, f. 1994, Sigurður
Þór, f. 1996, Sindri Snær, f.
2000 og Magnús Máni, f. 2007,
3) Hendrik Björn Hermannsson,
f. 1975, barn Benedikt, f. 2000,
4) Björg Sigríður Her-
mannsdóttir, f. 1983, 5) Edda
Hermannsdóttir, f. 1986, maki
Halldór Svavar Sigurðsson, f.
1982, börn Emilía, f. 2008 og
Sigurður, f. 2010, og 6) Eva
Laufey Kjaran Hermannsdóttir,
f. 1989, sambýlismaður Har-
aldur Haraldsson, f. 1989.
Útför Hermanns fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 28. júní
2013, kl. 15.
eiginmaður Sig-
rúnar er Jeppe
Nielsen, börn
þeirra eru Edith og
Gunnar. Önnur
systkini Hermanns
eru Ragnar Gunn-
arsson, f. 1956,
maki Ásgerður
Karlsdóttir, f.
1958, börn Erla, f.
1979 og Arnar, f.
1988, og Kolbrún
Gunnarsdóttir, f. 1961, börn
Fríða Hlín, f. 1979, Gunnar
Guðmundur, f. 1989 og Alex-
ander Rúnar, f. 1994.
Það var fyrir 15 árum sem ég
bankaði upp á hjá þér og langaði
til að hitta þig. Við höfðum hist
þegar ég var yngri en nú vildi
þessi ákveðni unglingur kynnast
þér betur. Í framhaldi jukust
samskipti okkar og skyndilega
var sameinaður glæsilegur
systkinahópur. Við systur höfum
ræktað sambandið vel og vegna
þín á ég þessa góðu vini í dag.
Það gekk á ýmsu hjá okkur
enda ekki hefðbundin fjölskylda.
Ég og þú þurftum nokkur ár til
að átta okkur á því hvernig sam-
band okkar átti að vera. Ég
heimsótti þig vestur og þú komst
norður til að heilsa upp á mig.
Þess á milli skrifuðumst við á.
Þótt þú hafir ekki alið mig upp
tókst okkur að mynda sterk og
góð vináttubönd.
Þegar ég flutti til Reykjavíkur
hittist fjölskyldan reglulega. Þá
rann smurbrauðið á Jómfrúnni
ljúflega niður með ísköldu gosi. Í
byrjun varst það aðallega þú sem
sagðir sögur og við hlustuðum.
Þú áttir víst nóg til af sögum og
kunnir að skreyta þær. Þær eru
líka mun skemmtilegri þannig.
Síðar fórum við systur að grípa
meira fram í fyrir þér og leyfðum
okkur að gera létt grín að þessu
ævintýralega lífi sem þú lifðir.
Einhver þurfti að ná þér niður á
jörðina svona inn á milli.
Þú varst áhugasamur um okk-
ar líf og vildir aðstoða okkur á
þann hátt sem þú kunnir. Þegar
þú vissir að ég ætlaði til Barce-
lona eftir menntaskóla varstu
fljótur að útvega mér barnapíu-
starf hjá Eiði og Röggu. Þegar
ég byrjaði í Gettu betur varstu á
heimavelli með góð ráð. Nýlega
settistu niður með mér ásamt
Agli Eðvarðssyni og þið fóruð yf-
ir allar mögulegar leiðir til að
láta mér líða vel í útsendingu. Þú
kaffibrúnn með derhúfuna og
fína trefilinn. Þetta var þín leið
til að aðstoða.
Það er margt gott sem við
börnin þín fáum frá þér. Við erum
óhrædd við að prófa nýja hluti,
þér tókst líka að gera okkur öll að
miklum súkkulaðigrísum og þér
tókst að koma fjölmiðlabakterí-
unni í okkur Evu. Að undanförnu
hafðirðu hvatt okkur mikið áfram
í þeim efnum. Þér fannst hlutirnir
þó ekki ganga nógu hratt.
Um jólin áttum við einstaklega
góða stund saman og héldum
sannkölluð litlu jól. Um leið og þú
heilsaðir mér bentirðu mér á
hversu mikið ég hefði fitnað. Þú
fékkst svipað skot á móti og svo
hlógum við mikið að eigin fyndni.
Ég talaði oft um að finna góða
konu handa þér. Þú hafðir þá
helst áhyggjur af því að ég væri
að leita að of gamalli konu handa
þér, já til dæmis á þínum aldri!
Þú varst nefnilega aldrei 66 ára.
Þú varst alltaf ungur.
Nú sitjum við systkinin eftir
og skipuleggjum jarðarför. Við
sem áttum svo margt eftir. Ég
átti eftir að gera miklu meira
grín með og að þér á Jómfrúnni.
Það er sárt að þurfa að kveðja
núna. Við munum halda áfram að
hlæja að sögunum þínum og
skála fyrir þér og ó hvað við
munum sakna þín. Í síðasta bréf-
inu baðstu okkur að hitta þig áð-
ur en þú héldir til Taílands. Þá
var stutt frá því við hittumst síð-
ast en þú sagðir að þessir hitt-
ingar okkar gæfu þér svo mikið.
Nú segi ég: Mikið gafst þú okkur
mikið.
Megirðu hvíla í friði og ró. Þó
þykist ég nú vita að það sé lítil ró
í kringum þig.
Edda Hermannsdóttir.
Það er erfitt að finna orð til að
kveðja hann pabba. Pabbann
sem ég þekkti og manninn sem
allir aðrir virtust líka þekkja.
Mér þótti vænt um þá báða.
Pabbi lýsti sér stundum sem
félagslyndum einfara. Sótti í
sviðsljósið og forðaðist það eins
og heitan eldinn þess á milli.
Eins og hann naut þess oft að
vera hrókur alls fagnaðar keyrði
hann alla leið til Hveragerðis til
að fara í sund þar sem fáir
myndu rekast á okkur og fann
borð afsíðis á kaffihúsum til að
komast hjá forvitnu augnaráði
ókunnugra. Og úti í náttúrunni
fann pabbi kyrrð og frið.
Hann hugsaði mikið um álit
annarra. Hefðu samtölin okkar
orðið fleiri hefði ég viljað segja
honum hvernig það hefur líka
flækst fyrir mér að hugsa sífellt
um hvað öðrum finnst. Reyna að
sýna þær hliðar sem fólki líkar
en fela hinar vel og vandlega. Ég
sé hann fyrir mér hlæja og segja
að við ættum nú ýmislegt sam-
eiginlegt.
Eflaust áttum við líka sameig-
inlegt óöryggið og feimnina
hvort gagnvart öðru. Það kom
bara fram á ólíkan hátt. Stelpan
sem kom ekki orðum að því sem
hún vildi segja á meðan pabbi
hennar fyllti upp í þögnina með
hressileika og spjalli. Kannski
var óttinn við höfnun mesta
hindrunin okkar að einlægum
samskiptum.
Síðar í lífinu, þegar feimnin var
búin að veðrast örlítið af mér,
fann ég að nálægðin við pabba
náði hámarki þegar mér leið sem
verst og sagði honum frá því.
Einmitt þá, þegar ég gat ekki
lengur sagt að allt gengi vel,
fannst mér faðmurinn opnari og
skilningurinn meiri en ég hafði
fundið áður. Í öll þessi ár hélt ég
að lykillinn að nánara sambandi
væri að vera nú bara nógu
skemmtileg, finna eitthvað
merkilegt að segja frá og passa
mig að sýna bara sparihliðina. Og
svo var tengingin sterkust eftir
allt saman þegar ég var bara ég
sjálf. Ófullkomin, alveg eins og
hann. Kannski er þetta það besta
sem hann pabbi minn gaf mér. Á
sinn hátt og án þess að átta sig á
því.
Ég á eftir að sakna hans.
Björg Sigríður
Hermannsdóttir.
Hinn fjórða júní kvaddir þú
þennan heim, alltof snemma. Ég
hlýja mér við allar dýrmætu og
yndislegu minningarnar og
munu þær lifa að eilífu í hjarta
mínu.
Ég hef alltaf talið mig heppna
að hafa átt tvo einstaka pabba,
þú varst alltaf hluti af lífi mínu.
Síðustu ár hafa verið einstök,
sambandið á milli okkar varð
betra og betra með hverju árinu
og loks var þetta orðið að því
sambandi sem mig hafði dreymt
um þegar ég var yngri.
Þú hvattir mig alltaf til dáða
og fékkst mig til þess að trúa á
mig og þau verkefni sem ég hef
tekið mér fyrir hendur. Fyrr á
þessu ári sátum við lengi og
spjölluðum um lífið. Þú bentir
mér á mikilvægi þess að lifa líf-
inu í dag og einbeita mér að því
sem gerði mig hamingjusama í
stað þess að fylgja einhverju sem
öðrum þætti praktískt. Ég kom
til þín þegar ég var með þá hug-
mynd í maganum að gefa út mat-
reiðslubók. Þú sagðir að það væri
sko engin spurning og varst far-
inn að sýna mér aðrar mat-
reiðslubækur, hvað væri sniðugt
og hvað ekki; að fólk vildi nú hafa
þetta einfalt og fljótlegt, og svo
var nauðsynlegt að hafa ein-
hverjar kökur með, einna helst
súkkulaði. „Fólk vill alltaf eitt-
hvað svona sætt!“ Ef ekki hefði
verið fyrir þetta spjall væri ég
sennilega enn með þessa hug-
mynd í maganum. Við vorum
orðin ansi spennt fyrir því að
vera saman fyrir jólin með bæk-
urnar okkar; þú með ævisöguna
og ég með kökusögurnar – ætl-
uðum að ganga í hús ef þess
þyrfti.
Ég naut þess að fara með þér í
leikhús og á tónleika, þú varst
mjög duglegur að bjóða mér með
þér og það voru mínar eftirlæt-
isstundir með þér ásamt hádeg-
isstundunum okkar á Jómfrúnni
með systrum mínum.
Ég á eftir að sakna þess að
heyra í þér, ég á svo erfitt með
að kveðja þig því við áttum svo
mikið eftir. Ég átti eftir að
spyrja þig um svo margt og helst
vildi ég að ég gæti fengið að
knúsa þig einu sinni enn, segja
þér hvað mér þykir ótrúlega
vænt um þig og þakka þér fyrir
að hafa verið til staðar fyrir mig
þegar mest á reyndi. Ég ætla að
kveðja þig eins og þú kvaddir
mig alltaf:
Í guðanna bænum farðu var-
lega elsku engill, „I love you“.
Þín
Eva Laufey Kjaran
Hermannsdóttir.
„Hemmi, mikið áttu fallegar
dætur!“ … „Já, ég var sérlega
heppinn með barnsmæður!“
Snöggur var hann og yfirleitt
„spot on“. Þakklátur barns-
mæðrum sínum og uppeldisfeðr-
um fyrir að hafa gert okkur að
því ágæta fólki sem honum
fannst við vera og vildi sjálfur
kynnast betur.
Hemmi leit á okkur börnin sín
sem samferðamenn fremur en
afkvæmi, sagðist ekki eiga okkur
í orðréttum skilningi, heldur ætt-
um við okkur sjálf, en ef við
leyfðum óskaði hann eftir vináttu
okkar.
Eins og gengur hjá okkur
flestum getur lífið verið áskorun.
Áskorun um að finna jafnvægið
milli þess að vera einstaklingur,
foreldri, starfsmaður, dóttir, son-
ur … og hlutverkin eru oft fleiri.
Áskorun Hemma var heldur
snúnari. Einstakir hæfileikar
hans á mörgum sviðum, vinsæld-
ir og aðdáun annarra gerðu að
verkum að áskorun hans snerist
að auki um að finna jafnvægið á
milli einstaklingsins og óska-
barnsins sem þjóðin umvafði og
fylgdist með, og að kunna að
skipta á milli þessara hlutverka
þegar við átti. Ég ímynda mér
þessa togstreitu eins og hálf-
gerðan leikarasjúkdóm, þar sem
leikarinn fer á svið en að sýningu
lokinni man hann ekki eða velur
að fara ekki úr karakter. Trúlega
veitir tilbúinn karakter öryggi
þegar einstaklingurinn er búinn
að gefa allt sem þarf af sjálfum
sér til að sýningin virki. Síðustu
tíu árin hins vegar nálgaðist
hann okkur börnin sín oftar en
ekki grímulaus … eða svo til.
Hlaðinn vilja til að aðstoða okkur
eins og hann gæti, meðvitaður
um að hafa verið fjarverandi
mestan part ævi okkar. Vildi
vera vinur okkar.
Þótt ýmislegt megi um
Hemma sem föður og samferða-
mann segja, þá var hann það sem
sameinaði okkur systkinin.
Systkini sem hafa kynnst betur
með hverju árinu og hafa nú þeg-
ar myndað ómetanleg, órjúfanleg
tengsl í hans minningu.
Kannski lýsir þetta honum
ákaflega vel; hann dró okkur
saman, var í upphafi sameining-
artáknið, tók minnst til sín sjálf-
ur, var óendanlega stoltur af því
sem hann sá og skildi svo sviðið
eftir fyrir okkur.
Takk fyrir vináttuna.
Takk fyrir að vera ekki full-
kominn … frekar en við hin.
Þín
Sigrún Hermannsdóttir.
Elsku Hemmi minn, mér
fannst ég verða að kveðja þig
með einhverjum hætti því ákvað
ég að skrifa nokkur orð til þín, þó
mér finnist þetta óraunverulegt
og ósanngjarnt.
Ég hef líklega verið um 5 ára
þegar ég kynntist þér fyrst og
vildi ekkert við þig tala. Þú
hringdir stundum í mömmu og
ég skellti á, þú tókst þá upp á því
að segjast heita Óli, en ég sá við
þér og skellti á með látum, leið-
indakrakki sem ég var.
Ég man þegar þú sagðir okkur
söguna um Rauðhettu og við vor-
um ein augu þegar kom að veiði-
manninum. Ég held bara að ég
hafi ekki viljað gefa þér pláss hjá
okkur mömmu þar sem ég sá
bara hann pabba minn, enda var
ég svakalega frek og leiðinleg við
þig. Ég man er þú kynntir mig
eitt sinn sem fósturdóttur þína,
þá var ég ekki hrifin þó á end-
anum gæfi ég mig og hætti með
leiðindi.
Þú reyndist mér oft mjög vel
og lést mig oft heyra það ef það
var eitthvað sem þér mislíkaði og
þá aðallega ef ég var með þoku í
augunum fyrir einhverjum
strákum sem þér líkaði alls ekki
við enda virtistu oft þekkja alla
og vita meira en mig grunaði og
sagðir mér að hætta þessari vit-
leysu því það væri ekkert varið í
þessa gaura, en þar hafðirðu rétt
fyrir þér. Þú varst alltaf tilbúinn
að hjálpa til ef það var eitthvað,
hvort sem það var að hjálpa mér
að halda stórt konukvöld, við
stelpurnar stóðum uppi án kynn-
is viku fyrir skemmtun, „hvað
ætlarðu að gera elsku dúllan
mín, verð ég ekki bara að koma
og bjarga þér?“ Þá tókst þú það
að þér og dreifst Ásgeir Pál vin
þinn austur á firði til að redda
þessu eins og skot eða að fá
samning í hárgreiðslu á fínustu
stofu landsins eða vinnu á Nasa
og nú síðast við brúðkaupið okk-
ar Andra, þá fórst þú á fullt við
fyrsta hanagal eins og þú sagðir
og hringdir í hina og þessa vini
þína og málinu var reddað á ljós-
hraða, fyrir það er ég þér æv-
inlega þakklát.
Þú hringdir stundum til að
spjalla og það þótti mér vænt
um. Yfirleitt var léttleikinn til
staðar en stundum var eitthvað
að en það var nú ekki oft. Ég
mun aldrei gleyma þegar við
skutluðun þér á bensanum þín-
um í Búðardal, fengum bílinn svo
lánaðan og við vinkonurnar lent-
um í óhappi sem ég vissi að þér
stæði ekki á sama um, það sem
við erum búin að hlæja að þessu,
þá allir nema þú.
Fékk eitt sinn símtal frá þér,
þú baðst mig að senda þér mynd-
ir af Evu systur, yngsta gullinu
þínu eins og þú sagðir, þú varst
svo glaður með hana og stoltur
spurðir frétta af henni ótal sinn-
um og sást eftir svo miklu. Svo
skein það í gegn þegar þið náðuð
saman hvað þið eruð lík, þú varst
svo stoltur af henni enda er hún
einstaklega vel heppnað eintak
af stúlku eins og þær allar dætur
þínar.
Það er alveg á hreinu að nú
hlýtur að vera gaman á himnum
því það var aldrei leiðinlegt í
kringum þig. Þú hlýtur að koma
karlinum þarna uppi til að hlæja,
ég er viss um að það er á tali
þarna uppi, allir hressir í engu
stressi, jafnvel skvísur með
hatta, hver veit?
Það er mikið skrýtið að kveðja
þig, ég vil trúa því að það hafi
hreinlega vantað einhvern til að
halda uppi fjörinu á himnum og
ég veit að þú kemur til með að
vaka yfir og passa upp á þína
eins og áður.
Þetta verður ekki lengra að
sinni, ég bið guð og englana að
passa þig. Góða ferð og takk fyr-
ir allt, elsku Hemmi minn.
Elsku hjartans Eva mín, Sig-
rún Edda, Björg, Doddi og
Hendrik, megi allar góðar vættir
vaka yfir ykkur og gefa ykkur
styrk á þessum erfiða tíma. Fjöl-
skyldu og vinum sendi ég hlýjar
kveðjur.
Þín
Maren Rós.
Það var mikið áfall fyrir okkur
þegar við fengum þær fréttir að
Hemmi bróðir pabba væri dáinn.
Við systkinin dofnuðum bæði
upp og vildum ekki trúa því að
við ættum aldrei eftir að hitta
Hemma aftur. En sem betur fer
eigum við systkinin góðar minn-
ingar um Hemma frænda. Hann
var alltaf svo hress og kátur og
hrókur alls fagnaðar. Það var
alltaf skemmtilegast í fjölskyldu-
boðum þegar Hemmi frændi var
mættur, því þá var sko stuð.
Hann var mikið fyrir að æsa alla
krakkana upp í fjölskylduboðun-
um og helst heimilisdýrin líka.
Hann átti það til að stríða okkur
systkinunum, en þegar við
stríddum honum á móti var það
ekki eins fyndið að hans mati og
við ættum ekki að vera með
þennan fíflagang.
Það var alltaf líf og fjör þar
sem Hemmi var en hann sýndi
okkur systkinunum líka sínar
ljúfu og blíðu hliðar. Hann var
einlægur og alltaf fékk maður
koss og knús frá Hemma frænda
þegar hann kom. Þá var líka
góða Hemma-frænda-lyktin á
okkur það sem eftir lifði dags.
Hann var góður hlustandi og
gaf góð ráð. Hemmi var alltaf
boðinn og búinn að aðstoða ef við
leituðum til hans, til dæmis varð-
andi námið. Þótt Hemmi hafi
ekki verið háskólagenginn maður
þá var hann bara með þetta. Það
er bara sumt sem er ekki hægt
að læra í skóla.
Í huga okkar var Hemmi
frændi maður sem var með mikla
útgeislun, þægilega nærveru og
endalausa góða lykt.
Elsku hjartans föðurbróðir,
þín verður sárt saknað og þú
munt alltaf eiga sérstakan stað í
hjörtum okkar systkinanna.
Hvíldu í friði.
Þú varst okkar fyrirmynd,
bæði í leik og starfi.
Að missa þig er mikil synd,
gleðigjafinn þarfi.
Hemma sakna allir sárt,
þó við megum ekki gleyma.
Að hafa góða skapið klárt,
og láta kærleika þinn streyma.
Erla og Arnar Ragnarsbörn.
Þetta var nokkuð sem ég hafði
vonað að ekki kæmi til, ég að
skrifa þér hinstu kveðju, kæri
vinur. Við munum sem sagt ekki
sitja í ruggustólunum og rifja
upp enn einu sinni ævintýri lið-
inna ára. Það er stundum sagt að
hláturinn lengi lífið og miðað við
hvað þú varst hláturmildur, að
maður tali nú ekki um hvað þú
ert búinn að fá samferðafólk þitt
til að hlæja með þér alla ævina,
þá hefðir þú átt að ná að verða
a.m.k. hundrað ára. Þú sagðir
stundum að miðað við þyngd
mína ætti ég að vera 225 cm á
hæð og kallaðir mig þúsund-
fætlu, sem hafði með hlaupastíl-
inn að gera. Ég benti þér nú á að
þið Maradona hefðuð báðir verið
flinkir leikmenn en Maradona
átti það til að gefa boltann!
Endalaust varst þú upplagður að
tryggja léttleikann í kringum
þig, smá stríðni og at í okkur og
öðrum samferðamönnum í hár-
beittum húmör sem sumir hefðu
jafnvel kallað einelti kallaði ég
alltaf að þú keyrðir á hugtakinu
sókn er besta vörnin. En þú áttir
einnig þá hlið að vera alvörugef-
inn og hugsandi. Sú hlið á þér
hugleiddi kjör og stöðu fólks sem
ekki fæddist í þennan heim með
skilyrði til að njóta lífsins til
fullnustu. Fjölmargt af þessu
fólki fann í þér bandamann,
mann sem hafði tíma til að gefa
af sér og sem gat með brosinu og
fallegu orði glatt svo mikið.
Fjöldi fólks sem tókst á við
margvíslega erfiðleika leitaði til
þín eftir leiðbeinandi hvatningu
og fór af fundi eða lauk símtali
upplitsdjarfara og bjartsýnna á
að vinna mætti bug á vanda-
málinu.
Þú uppskarst einnig mikið í
myndarlegum barnahópi sem þú
sem betur fer fórst að kynnast
betur nú á síðustu árum. Eins og
þú varst nú flinkur í boltanum og
áttir auðvelt með að snúa af þér
andstæðingana þá tókst þér aldr-
ei fullkomlega að snúa af þér þá
nöturlegu félaga Bakkus og
Nico. Ég fagnaði því ætíð þegar
þú sagðir frá fyrirhugaðri ferð
vestur í Haukadal til samvista
við Unni, fóstru þína, og það
góða fólk sem þú hittir þar og
með sama hætti var ég alltaf að-
eins sorgmæddur þegar þú til-
kynntir ferð til útlanda, sem þú
reyndar ræddir minna um.
Þegar þú sast löngum stund-
um í sætinu hennar Beggu hérna
á skrifstofunni og ekkert var
heimilið lengur og engin var
vinnan, sjóðir þurrausnir, þá
sagði ég við þig: „Það hefur eng-
inn tekið þína stöðu í íslenskum
fjölmiðlum og ef þú heldur þér
edrú, þá kemur þetta allt til
baka.“ Ég hef svo sannarlega
ekki alltaf rétt fyrir mér en hafði
það í þessu tilfelli. Þú varst eng-
inn bisnessmaður og sóttist aldr-
ei eftir veraldlegum auði, vildir
aðeins geta staðið í skilum með
þínar skuldbindingar, þannig
Hermann
Gunnarsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku besti bróðir.
Hjartans þakkir fyrir
allar þær stundir sem við
áttum saman í þessu lífi. Ég
þekki ekki annað en að hafa
Hemma bróður í mínu lífi,
enda ég yngst af okkur
systkinum og þú elstur. Þú
fórst allt of snemma frá
okkur og er enginn sem
fyllir í það skarð sem þú
áttir í hjarta mínu. Minn-
ingin um þig og gleði þína
lifir að eilífu með mér.
Ég elska þig.
Þín systir,
Kolbrún Gunnarsdóttir
(Kolla).