Morgunblaðið - 28.06.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2013
og byrjuðum aftur að hlæja.
Þarna fannst Hemma hann vera
kominn í góðan hóp og voru það
orð að sönnu og þegar við byrj-
uðum loksins að æfa glumdu
hlátrasköllin um alla Hótel Sögu,
þar sem við æfðum og lét Hemmi
ekki sitt eftir liggja. Hann smell-
passaði inn í þennan hóp. Við
höfðum allir svo gaman af þessu
og það smitaðist út til áhorfenda.
Þar sem við komum þekktu allir
Hemma Gunn sem frábæran
knattspyrnumann, en fengu að
kynnast því hversu mikill gleði-
gjafi hann var. Við Hemmi náð-
um mjög vel saman í öllum fífla-
ganginum innan hópsins. Við
bjuggum til parið Þröstur og
Bíbí sem við sögðum hinum í
hópnum frá, að væru mestu
aðdáendur Sumargleðinnar og
eltu okkur alla ferðina á gömlum
Skóda. Sumir í hópnum trúðu, en
aðrir ekki. Hemmi sagði kannski
allt í einu þegar við vorum að
byrja ballið að Bíbí og Þröstur
væru í salnum og nú myndi allt
enda í slagsmálum á ballinu, en
þegar við vorum beðnir um að
benda á þau út í sal voru þau
horfin í mannþröngina og við
hlógum ofsalega. Svona bjó
Hemmi til sögur upp úr sjálfum
sér og hélt uppi stemningunni
innan hópsins. Þessar minningar
eru svo skemmtilegar að þegar
ég skrifa þessi fátæklegu minn-
ingarorð um þennan mesta gleði-
gjafa þjóðarinnar, get ég ekki
annað en farið að hlæja, þó að
það sé ekki viðeigandi á þessari
sorgarstund.
Ég vil votta öllum aðstandend-
um, vinum og vandamönnum
Hermanns Gunnarssonar inni-
lega samúð mína á þessari erfiðu
skilnaðar stund. Vona að Þröstur
og Bíbí komi á Skódanum til að
kveðja þennan mikla gleðigjafa
og góða dreng.
Magnús Ólafsson.
Hermann Gunnarsson var vin-
ur vina sinna, þeir voru fáir, en
þeim mun fleiri aðdáendur og
kunningjar. Hann var þjóðar-
eign. Öllum leið í návist hans
einsog þeir væru hans allra nán-
ustu og einu sönnu. Þannig var
nærveran og þannig minnumst
við hans öll. Við félagarnir,
Hemmi og Halldór áttum ein-
staka stund við dánarbeð Begga
Guðna vinar okkar og velgjörð-
armanns fyrir fáum árum. Það
var einlæg stund og fögur þar
sem við rifjuðum upp allt það
góða og skemmtilega sem við
áttum saman. Sú stund verður
ógleymanleg. Við fjölskyldan öll
þökkum þér ógleymanlegar
stundir, kæri vinur, þar sem þú
dvelur nú í fjarlægð.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvel-
ur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við ættingjum og vinum.
Baldvin og fjölskylda.
„Jæja, Hemmi minn. Alltaf í
boltanum?“ sagði Eiríkur Fjalar
gjarnan þegar hann var búinn að
mála sig eða blaðra út í horn. Og
víst var Hemmi alltaf í boltanum
þegar ég man eftir honum fyrst.
Afar teknískur leikmaður, út-
sjónarsamur og markheppinn
með afbrigðum, bæði í handbolta
og fótbolta. Við lékum í áratug
saman með meistaraflokki Vals í
knattspyrnu. Hann var sex árum
eldri, skærasta stjarnan, maður-
inn sem við yngri leikmennirnir
litum upp til vegna ómældra
hæfileika hans með boltann, en
einnig vegna hressleika hans og
orðheppni. Það voru forréttindi
að æfa og keppa með Hemma.
Hann var svo hrikalega góður,
ekki síst á æfingum, að okkur
fannst hann stundum eins og úr
öðrum heimi. Þá var stríðnin,
orðaleikirnir og húmorinn með
þeim hætti að maður hefur ekki
hlegið meira að nokkrum núlif-
andi manni; og þá er Laddi, séní-
ið lítilláta, meðtalinn.
Við Hemmi náðum mjög vel
saman í boltanum; það var gott
fyrir útherja, síðar miðjumann
eins og mig, að hafa hann fyrir
framan sig, ná augnkontakti og
„finna hann í lappirnar“. Hann sá
svo um restina, 1-0 fyrir Val (!).
Hermann lék mun færri lands-
leiki í knattspyrnu en hæfileikar
hans gáfu tilefni til, en sjálfsagt
tók hann íþróttina ekki eins al-
varlega og hann hefði átt að
gera. Ég fullyrði að getulega séð
hafi Hemmi verið einn af 10
bestu leikmönnum íslenskrar
knattspyrnusögu. Hvað hefði
hann getað gert og orðið með
meiri sjálfsaga og með því að
leggja harðar að sér?
Auk Vals vorum við Hemmi
félagar í öðrum hópi, sem er um
margt einstakur á Íslandi. Í
FÍGP, sem óðum nálgast 50 ára
afmælið, er tylft manna sem allir
tengjast Val. Við hittumst í há-
deginu alla virka daga, allt árið
og spjöllum og sprellum. Orða-
leikirnir og glensið er stundum
þannig að það er hlegið nánast
stanslaust í klukkutíma og menn
ganga með krampa í maga, en
sælir og brosandi út í það sem
eftir er af deginum.
Það varð svo snöggt um
Hemma að ég er ekki enn búinn
að átta mig á því að hann sé far-
inn og komi ekki aftur. Mér
finnst slæmt að geta ekki kvatt
vin minn almennilega og sagt
honum hversu vænt mér þótti
um hann. Ég held þó að hann
hafi vitað það. Við vönduðum
okkur báðir við jólakortin, hvor
til hins, og hans voru einstök. Ég
geymdi alltaf kortið frá Hemma
þangað til síðast á aðfangadags-
kvöld. Hlýjan, vináttan og vænt-
umþykjan sem hann náði að
festa á blað ár eftir ár gleymist
ekki. Og Hermann Gunnarsson
mun aldrei gleymast. Blessuð sé
minning góðs drengs og mikils
gleðigjafa, manns sem málaður
var í sterkari litum en flestir,
með mikla mannkosti en einnig
stóra galla.
Hann var breyskur maður
eins og við öll mannanna börn, en
kannski einmitt þess vegna náði
hann svo vel til fólks og jafn
djúpt til þjóðarsálarinnar og
raun ber vitni.
Ég sendi börnum Hemma og
systkinum, fjölskyldum þeirra og
ástvinum dýpstu samúðarkveðj-
ur. Okkar sameiginlegu vinum í
FÍGP sendi ég hugheilar kveðj-
ur. Við höfum misst okkar besta
leikmann af velli, en við munum
halda áfram meðan stætt er og
halda minningu okkar ástkæra
Hemma hátt á lofti á komandi
árum.
Hörður Hilmarsson
og fjölskylda.
Kveðja frá KSÍ
Það er kunnara en frá þurfi að
greina að markakóngar í knatt-
spyrnu njóta mikilla vinsælda.
Hermann Gunnarsson var einn
af markakóngum íslenskrar
knattspyrnu og naut sem slíkur
mikilla vinsælda. Hann naut ekki
síður vinsælda sem hinn jákvæði
og hláturmildi Hemmi Gunn sem
lagði gott til málanna. Þess naut
knattspyrnuhreyfingin ríkulega
sem og stuðnings hans og hvatn-
ingar.
Hermann Gunnarsson var
Valsmaður og lék með félaginu í
öllum aldursflokkum. Hann varð
Íslandsmeistari í meistaraflokki
með Val 1966, 1967, 1976 og 1980
og bikarmeistari 1965, 1974 og
1976. Hermann var kosinn
Knattspyrnumaður ársins 1968
og hann lék í Austurríki með Ei-
senstadt 1969. Hermann þjálfaði
og lék með liði ÍBA á Akureyri
1970 en sneri síðan aftur í Val.
Hermann Gunnarsson var af-
ar marksækinn leikmaður og
hann skoraði 93 mörk í efstu
deild Íslandsmótsins á ferli sín-
um. Hann varð þrisvar marka-
kóngur, 1967 (11 mörk), 1970
(14) og 1973 (17). Hermann lék
20 A-landsleiki á árunum 1966-
1973 og skoraði í þeim sex mörk.
Við kveðjum einn besta tals-
mann knattspyrnunnar og góðan
félaga með söknuði en minningin
um Hemma Gunn mun lifa. Við
sendum ættingjum og vinum
Hermanns innilegar samúðar-
kveðjur.
Geir Þorsteinsson,
formaður KSÍ.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Val
Í byrjun júní barst okkur sú
harmafregn að einn af okkar
bestu drengjum, Hermann Gunn-
arsson, væri látinn. Fréttin var
óvænt og okkur setti hljóða. Her-
mann lék frá unga aldri knatt-
spyrnu og síðar handknattleik
með Val í öllum flokkum með ein-
stökum árangri. Hann lék auk
þess landsleiki í báðum þessum
greinum og varð þriðji Íslending-
urinn sem náði þeim frábæra
árangri. Auk þessa lék Hermann
um tíma með meistaraflokki Vals
í körfuknattleik. Þessi árangur og
fjölhæfni sýnir meira en margt
annað hversu miklum hæfileikum
Hermann var búinn, en hann átti
að baki 43 titla með Val. Her-
mann var í hópi marksæknustu
knattspyrnumanna Íslands og
skoraði alls 95 mörk á ferli sínum
í efstu deild og var sá leikmaður
sem oftast hefur skorað þrennu í
leik eða alls níu sinnum. Her-
mann byrjaði að æfa með Val ell-
efu ára gamall og hóf sextán ára
að leika með meistaraflokkum
Vals. Hann varð þrisvar sinnum
markakóngur Íslandsmótsins og
varð fimm sinnum Íslandsmeist-
ari með Val í knattspyrnu og
þrisvar sinnum bikarmeistari og
alls lék Hermann 144 leiki í efstu
deild með félaginu í knattspyrnu
og varð auk þess Íslands- og bik-
armeistari í handknattleik með
Val. Sína fyrstu A-landsleiki lék
Hermann árið 1966, aðeins nítján
ára gamall. Hann lék 23 lands-
leiki í knattspyrnu og skoraði í
þeim sex mörk og fimmtán lands-
leiki í handbolta. Hermann átti
um tíma heimsmet í markaskor-
un í handbolta eða sautján mörk
sem hann skoraði í leik gegn
Bandaríkjunum 1966. Hermann
var einn þeirra leikmanna sem
stóðu upp úr, utan vallar sem inn-
an. Það er hverju félagi mikill
styrkur að hafa innan sinna raða
leikmenn sem búa yfir þeim fjöl-
breyttu hæfileikum sem Her-
mann bjó yfir. Það er mikilvægt
fyrir íþróttahreyfinguna í heild
að hafa einstaklinga sem skapa
gleði með leik sínum og eru öðr-
um hvatning. Með sanni má segja
að Hermann Gunnarsson sé
löngu orðinn goðsögn í heimi
íþrótta á Íslandi. Hermann var
sæmdur heiðursorðu Vals á 100
ára afmæli félagsins 2011. Þá
heiðursnafnbót hljóta aðeins þeir
einstaklingar sem lengi hafa
stuðlað að og stutt við framgang
Knattspyrnufélagsins Vals með
ómetanlegu og óeigingjörnu
starfi, en það gerði Hermann nær
daglega frá barnsaldri. Hann hélt
nafni félagsins á lofti hvenær sem
hann gat því við komið og lét sér
mjög annt um allt það starf sem
fram fer á Hlíðarenda. Hermann
Gunnarsson mun ætíð skipa sér-
stakan sess í sögu félagsins og
huga allra þeirra sem félaginu
tengjast.
Knattspyrnufélagið Valur
þakkar Hermanni af miklum hlý-
hug fyrir allt hans ómetanlega
starf og stuðning við Val. Vals-
menn eru þakklátir fyrir að hafa
átt samleið með Hermanni
Gunnarssyni, þeim hjartahlýja
og góða dreng. Knattspyrnu-
félagið Valur sendir innilegar
samúðarkveðjur til barna Her-
manns, systkina hans og ætt-
ingja vestur í Dýrafirði. Góður
Valsmaður og mannvinur er
genginn, langt um aldur fram.
Blessuð sé minning Hermanns
Gunnarssonar en hún mun lifa
meðal Valsmanna á Hlíðarenda.
Hörður Gunnarsson,
formaður Knattspyrnu-
félagsins Vals.
Það er sjálfsagt vafasamt að
halda því fram að einstaklingur
geti átt heila þjóð að persónu-
legum vini – en ef slík vinátta er
hugsanleg þá var hún fyrir hendi
á milli Hemma Gunn og þorra Ís-
lendinga. Að minnsta kosti upp-
lifðu flestir Hemma sem vin sinn
– jafnvel þótt þeir hefðu aldrei
hitt hann persónulega – og sú
upplifun var gagnkvæm. Hemmi
var gestgjafi í vinsælasta viku-
lega skemmtiþætti í sögu sjón-
varps á Íslandi. Þegar RÚV rifj-
aði upp þessa 20-30 ára gömlu
þætti í samvinnu við Hemma í
vetur sem leið fór það nýgamla
efni aftur efst á lista yfir vinsæl-
asta sjónvarpsefni landsins. Líka
meðal fólks á aldrinum 12-18 ára,
sem þó var ekki fætt þegar þætt-
irnir voru frumfluttir. Þetta er
líklega einsdæmi í sjónvarpssög-
unni – ekki bara á Íslandi heldur
einnig þótt leitað væri víðar um
lönd.
Margir hafa velt fyrir sér
skýringunni á ótrúlegum vin-
sældum Hemma sem þátta-
stjórnanda, en fyrir mér hefur
hún alltaf legið í augum uppi.
Hemmi hafði til að bera í ríkum
mæli þá þrjá eiginleika sem best
gefast í þessu samhengi: glað-
værð og einlægni en þó einkum
og sér í lagi einlæga glaðværð.
Fólki kann að finnast það sér-
kennilegt í dag en samt er það
svo, að hlátur var lengi vel litinn
hornauga í Ríkisútvarpinu. Sú
afstaða féll ágætlega að þeirri
þjóðarmeinloku Íslendinga að
glaðværð og heimska séu sam-
heiti. Það mátti glotta og kumra
svona aðeins – það gat verið
gáfumannslegt – en helst ekki
hlæja upphátt. Það þóttu eigin-
lega hálfgerðir vitleysingar sem
hlógu hástöfum og varla samboð-
ið RÚV að láta heyrast eða sjást
mikið í svoleiðis fólki. Það þarf
varla að taka það fram hér að
Hemmi gaf ekki mikið fyrir
þessa reglu. Hann hló bara þeg-
ar honum sýndist og þegar hann
langaði til. Einhver orðaði það
svo að Hemmi hefði beinlínis inn-
leitt hláturinn í þáttastjórn hjá
RÚV. Það er ekki fjarri lagi.
Lífið hans Hemma var ekki
alltaf í meðbyr vinsælda og vel-
gengni. Síður en svo. Hann háði
sín stríð – einkum við sjálfan sig
og Bakkus – og tapaði mörgum
orrustum. Fórnarlambið var oft-
ast bara hann sjálfur. Um hann
má sannarlega nota klisjuna að
hann hafi verið sjálfum sér verst-
ur. En glaðværðin var honum
eðlislæg – líka í mótlætinu. Það
var eins og hann lifði eftir þeirri
reglu að ekkert ástand væri svo
slæmt að það skánaði ekki aðeins
við að mæta því með bros á vör.
Og þannig ætla ég að kveðja
þennan vin minn og þannig mun
ég ávallt minnast hans: með bros
á vör.
Ríkisútvarpið þakkar Hemma
sögulega samfylgd. Hún verður
lengi í minnum höfð.
Ættingjum og ástvinum sendi
ég samúðarkveðjur.
Páll Magnússon.
Á sumardegi kvaddi sveinn
sá var margra vinur.
Á stríðum ferli stóð oft einn
sterkur – beinn sem hlynur.
Heiðursmaður Hermann var
henti að mörgu gaman.
Súperstjarna – „sjónvarpsstar“
stjórnaði öllu saman.
Þín sárt er Hemmi saknað nú
- sálin þjóðar harmar.
Það var enginn eins og þú
oft nú vökna hvarmar.
Alltaf kátur – alltaf hýr,
ætíð gleði hreyfði.
Skellihlátur hjartahlýr
hugum margra dreifði.
Íslands sannur varstu son
sálir margra gladdir.
Á engu illu áttum von
er þú í skyndi kvaddir.
Dauðans fylgdi kviði kné,
kallað’ann á þig drengur.
Þagnar hlátur – þrýtur spé
þú ERT hér ekki lengur.
Grjónapungagengið allt
góðan vin nú kveður.
Guðs á vegum ganga skalt
gott þér hlotnist veður.
Núna ríkir niðdimm nótt
núna öll þig hörmum.
Sofðu vinur – sofðu rótt,
sofðu í Drottins örmum.
(Jón H. Karlsson)
Sendum öllum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd FÍGP – Félags ís-
lenskra grjónapunga,
Jón Hermann Karlsson.
Við kveðjum vin okkar Her-
mann Gunnarsson með söknuði.
Við þökkum hin ljúfu kynni í
gegnum tíðina, kæri vinur.
Eingöngu góðar og kærar
minningar sækja á hugann þegar
maður hugsar til Hemma og
hans glöðu stunda.
Maður á eftir að sakna hlátra-
skalla og grallaraskapar hans,
sem alltaf reyndi að koma öllum í
gott skap.
Við munum aldrei gleyma þér.
Það telst ei með hvað þú tekur
með þér héðan úr þessum heimi,
heldur hvað þú skilur eftir er þú
ferð.
Hvers virði er allt heimsins prjál
ef það er enginn hér
sem stendur kyrr
er aðrir hverfa á braut.
Sem vill þér jafnan vel
og deilir með þér gleði og sorg
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Hvers virði er að eignast allt
í heimi hér
en skorta þetta eitt
sem enginn getur keypt.
Hversu ríkur sem þú telst
og hversu fullar hendur fjár
þá áttu minna en ekki neitt
ef þú átt engan vin.
Það er komin vetrartíð
með veður köld og stríð.
Ég stend við gluggann
myrkrið streymir inní huga minn.
Þá finn ég hlýja hönd
sál mín lifnar við,
eins og jurt sem stóð í skugga
en hefur aftur litið ljós.
Mín vetrarsól.
(Ólafur Haukur Símonarson)
Ég aldrei hef lofað að brautin sé bein,
né blómstígar gullskrýddir alla leið
heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar,
á göngu til himinsins helgu borgar.
En ég hefi lofað þér aðstoð og styrk,
og alltaf þér birtu þó leiðin sér myrk.
Mitt ljúfasta barn, ég lofað þér hef,
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(Höf. ók. Staðf. Hjálmar Jónsson)
Við vottum okkar dýpstu sam-
úð til fjölskyldu sem og öllum
ástvinum. Við biðjum guð að
blessa þau öll í þeirra miklu sorg.
Guð blessi og varðveiti minn-
ingu Hemma.
Björgvin Halldórsson og
fjölskylda.
Á unglingsárum í Vesturbæn-
um var lífið fiskur, KR og knatt-
spyrna og stóru augnablikin þeg-
ar flykkst var á fótboltaleiki á
gamla Melavellinum. Í yngri
flokkum voru þrír frægastir;
Helgi Númason, Fram, Sæ-
mundur B. Árelíusson, KR, og
Hermann Gunnarsson, Val. Gátu
allir orðið atvinnumenn á heims-
mælikvarða en aðstæður voru
aðrar þá og Hemmi sá eini sem
valdi þá leið.
Allir þessir kappar voru svo í
Versló þegar ég hóf þar nám.
Þar kynntist ég fyrst Hemma,
sem var mjög virkur í skólalífinu,
bæði íþróttafélagi skólans sem
og á skemmtikvöldum nemenda-
félags MFVÍ er þá hét Mál-
fundafélag. VÍ hafði nýlega tekið
í notkun nýtt húsnæði. Í kjallara
þess var stór salur, ætlaður fyrir
próf, útskriftir, en ekki síst fyrir
málfundi, skemmtanir og fé-
lagsstarf sem var gríðaröflugt á
þeim árum.
Er ég síðar varð formaður
MFVÍ var Hemmi formaður
íþróttanefndar. Var ekki amalegt
að leita til hans sem ávallt var
reiðubúinn að grínast. Á einu
slíku skemmtikvöldi frumflutti
Hemmi sína frægu útgáfu af
Rauðhettu við mikinn fögnuð.
Hann var ekki síður uppátækja-
samur í kennslustundum og stutt
í grínið sem hann síðar varð hvað
frægastur fyrir. Á þessum árum
var kommusetning mörgum erf-
ið. Ég man að þessa þraut leysti
Hemmi með því að setja ótal
punkta og kommur aftan við rit-
gerð sína og skrá þar „notist eftir
þörfum“.
En ég kynntist einnig hinni
hlið Hemma, þeirri alvörugefnu,
tilfinninganæmu. Ræddum við
ýmis vandamál er upp komu inn-
an VÍ og þörfnuðust úrlausnar.
Eftir VÍ skildi leiðir og ég sem
aðrir fylgdist með Hemma í leik
og starfi sem íþróttahetju og ást-
sælasta skemmtikrafti Íslands. Í
fjölmiðlum kom fram áhugi hans
fyrir uppbyggingu ferða-
mennsku á Vestfjörðum. Ég leit-
aði því til hans árið 2007, þá for-
maður Lionsklúbbsins Njarðar,
og bauð honum á fund að segja
frá þessari hugmynd sinni. Hann
var meira en reiðubúinn til þess
þrátt fyrir mikið annríki.
Fundurinn var gríðarvel sóttur
og bjuggust menn við stanslausu
gríni. En þegar hann hafði í
stuttu máli rætt tengsl okkar
tveggja við Versló og hugmynd
sína um Vestfirði fór Hemmi á
trúnað við klúbbfélaga. Hann
rakti ævi sína, uppeldið, litla
drenginn í boltanum, námið og
það nám sem ekki varð, um
íþróttirnar, atvinnumennskuna
og afturhvarfið og allt fram til
ferða hans með Sumargleðinni,
Bylgjunni og um frétta- og
skemmtiþætti bæði í útvarpi og
sjónvarpi. Þetta gerði hann á svo
einlægan hátt að menn sátu
hljóðir og hlustuðu í á annan
tíma. Það var líkt og hann væri
einn í heiminum meðan á þessu
stóð.
Hermann Gunnarsson HINSTA KVEÐJA
„Maðurinn einn er ei nema hálf-
ur, / með öðrum er hann meiri en
hann sjálfur.“
(Einar Benediktsson)
Einar Ben og Hemmi
Gunn lifa báðir í íslenskri
þjóðarsál, hvor á sinn hátt.
Þjóðskáldið með stórkost-
legri andagift sinni, en
íþrótta- og fjölmiðlamaður-
inn með því að gefa öðrum
tækifæri. Hann hlustaði og
þótti vænt um fólk. Hann
gaf samborgurum sínum
mikið með nærveru sinni
og lífsgleði einni saman.
Vestur á firði sótti hann
styrk sem hann var alltaf
þakklátur fyrir. Við þökk-
um honum samfylgdina og
óskum honum velfarnaðar
á nýjum lendum.
Unnur Hjörleifsdóttir og
vinirnir fyrir vestan.