Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.07.2013, Blaðsíða 9

21.7. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9
Á fallegum og notalegum stað
á 5. hæð Perlunnar
Aðeins 2.150 kr. á mann
Næg bílastæði
ERFIDRYKKJUR
Perlan • Sími 562 0200 • Fax 562 0207 • perlan@perlan.is
Pantanir
í síma
562 0200
Þ
egar Hjördís var lítil stúlka
dreymdi hana um að hjálpa
litlum börnum í Afríku. Hún
gekk menntaveginn og lærði
hjúkrunarfræði og vann við það
hér á landi í 25 ár. Þegar hún skildi árið
1994 og bæði börnin hennar voru komin til
manns, ákvað hún að láta slag standa og fór
á undirbúningsnámskeið fyrir Rauða kross
starfsmenn. „Ég var um það bil að guggna
þegar ég sá allt það unga fólk sem var að
sækja um, mér fannst ég hundgömul miðað
við þau. Sonur minn hvatti mig til dáða og
lét mig ekki komast upp með að hætta við,“
segir Hjördís. Henni var í kjölfarið boðið
starf í Aserbaídsjan. „Ég sagði já, og spurði
svo hvar það væri!“ segir hún, en í upphafi
ætlaði hún að starfa fyrir Rauða krossinn í
sex mánuði. „Ég ætlaði bara að prófa, en
einhvern veginn varð ekki aftur snúið.“
Glöð og þakklát
Leiðin lá fyrst til Baku í Aserbaídsjan þar
sem hún vann í fangabúðum fyrir berkla-
veika fanga en Hjördís segir það hafa verið
ótrúlega upplifun. Þaðan fór hún til Mósam-
bík þar sem Rauði krossinn og Þróunarsam-
vinnustofnun Íslands byggðu upp heilsu-
gæslu. „Þetta varð lengri útivera en í
upphafi var ætlað, en þróunarvinna er lang-
tímaverkefni og krefst mikillar þolinmæði,“
segir Hjördís, en þarna dvaldi hún í fjögur
ár. Eftir það lá leiðin til Darfur í Súdan árið
2004, þegar mestu átökin og erfiðleikar
dundu á þar, en hún var þar aðeins í
skamman tíma. Indónesía var næsta stopp
hjá henni en þar reið yfir mikil flóðbylgja í
desember 2004. „Fyrst var um neyðaraðstoð
að ræða og síðan uppbyggingu á heilsu-
gæslu, en í 30 ár ríkti borgarstyrjöld í Aceh
svo allt var í niðurníðslu í sveitunum og fólk
hafði nánast ekki neitt til neins. Þá var ég
búin að fá nóg, endalaus vinna og oft erfiðar
aðstæður og kominn tími til að breyta til,“
segir Hjördís.
Keyptu hús óséð í Portúgal
Hjördís segist vera afar þakklát fyrir það
tækifæri að fá að vinna fyrir Rauða krossinn
en hún segir hjúkrun vera mjög gefandi
starf en um leið krefjandi. „Ég lagði sann-
arlega allt sem ég átti í þessa vinnu, bæði
andlega og líkamlega og kom oft úrvinda
heim. En þegar ég lít til baka er ég glöð og
þakklát fyrir þessa reynslu,“ segir hún.
Manni sínum, Robin Bovey, sem er bresk-
ur líffræðingur, kynntist hún í Mósambík
þar sem þau voru vinnufélagar. Þau unnu
einnig saman í Indónesíu en þar ákváðu þau
að venda kvæði sínu í kross, og flytja til
Portúgals en þar hafa þau nú búið í sjö ár.
„Við komum hingað beint frá Indónesíu, án
þess að hafa komið hér fyrr, né séð húsið
sem við höfðum keypt!“ segir Hjördís. „Við
vorum að reyna að finna „hlutlaust svæði“,
ekki landið mitt eða landið hans. Við vildum
vera í suðurhluta Evrópu og Robin hélt að
Norður-Portúgal væri best, svo við bara
skelltum okkur á það,“ segir Hjördís, en sex
ár fóru í að gera húsið upp.
Að hlúa að gestum er
nokkurs konar hjúkrun
Nú reka þau þar bændagistingu og hlúir
Hjördís nú að gestunum sem þar koma.
„Núna er vinnan fólgin í að taka á móti gest-
um og láta þeim líða vel, það er líka hjúkrun
í sjálfu sér. Það er líka góður andi í þessu
gamla húsi og við reynum að sinna fólki án
þess að troða því um tær og mér sýnist
gestir fara héðan glaðir og vel hvíldir,“ segir
hún. Þeim hjónum líður vel í Portúgal en
húsið, sem er 300 ára gamalt graníthús,
stendur í litlu þorpi úti í sveit. „Hér er frið-
ur og ró og kemur á óvart hversu notalegt
það er. Stundum finnst manni eins og tím-
inn hafa staðið í stað hér, í um fimmtíu ár,“
segir Hjördís. Þau eru stutt frá Spáni og
sækja svolítið þangað og Santiago de Comp-
ostela er 145 kílómetra í burtu. „Þangað
vilja flestir pílagrímar sem ganga Jak-
obsveginn komast. Við höfum fengið til okk-
ar pílagríma sem eru að hvíla sig eftir göng-
una sem hefur verið mjög skemmtilegt,“
segir hún. Allt í kring eru smáir og stórir
bæir sem hafa ýmislegt upp á að bjóða,
sögu, vín og mat frá Minho-héraðinu, þar
sem þau búa. Einnig er stutt til stranda af
ýmsum gerðum.
Hjördís segist tala þokkalega portúgölsku
en segir það hafi verið erfitt til að byrja
með. „Ég hef bara látið vaða með hvaða
tungumál sem er, lært eitthvert hrafl og
komist upp með það. Ég er með svo ansi
góðan portúgalskan hreim og ég held að það
blekki fólk og það heldur að ég tali meira en
ég geri í raun og veru,“ segir hún.
Hjördís segir Portúgala vera frábært fólk
og einstaklega vinnusama. „Þeir tala rosa
mikið og hátt hér og manni finnst alltaf að
þeir séu að rífast, en svo fellur bara allt í
ljúfa löð,“ segir hún. Flestir í þorpinu hennar
eru sjálfsþurftarbændur sem rækta sitt eigið
kál, kartöflur og búa til vín og ólífuolíu. Sum-
ir eru með svín og hænur og aðrir með rollur
og geitur. „Næstu nágrannar okkar eru göm-
ul hjón, hann gerir nú mest lítið en hún strit-
ar allan daginn að hirða töðu fyrir kindurnar.
Hún ýtir á undan sér þungri kerru, yfirfullri,
og kallinn lallar við hliðina á og dettur ekki í
huga að hjálpa til, alveg hreint makalaust,“
segir hún, en bætir við, „en ég hef nú eig-
inlega ekki hitt neitt nema gott fólk hér“.
Umhverfismál og skartgripagerð
Garðrækt var ekki eitthvað sem Hjördís
hafði hugsað sér að stunda, en finnst nú afar
gefandi. Hún ræktar matjurtir en þau end-
urvinna allan lífrænan úrgang. Þau framleiða
sjálf rafmagn með sólarorku, sem hitar einn-
ig vatnið. „Ég er orðin svo mikil umhverf-
isverndarmanneskja, eitthvað sem ég hafði
kannski ekki hugsað mikið um áður, en Rob-
in hefur lifað fyrir allt sitt líf,“ segir hún.
Hjördís segir að hún eigi sér svo mörg
áhugamál að það sé erfitt að velja og hafna
og hún sé alltaf að fást við eitthvað nýtt. „Nú
er ég að reyna mig við silfursmíði og hef ver-
ið að gera armbönd úr endurunnu gleri, sem
ég kaupi í Afríku. Ég er mjög glysgjörn og
hef sankað að mér skarti í gegnum tíðina og
nú bý ég til mitt eigið og nýt þess,“ segir
Hjördís.
Reynslan gefandi
Hjördís tekur einn dag fyrir í einu og veit
ekki hvort hún muni búa í Portúgal til fram-
tíðar. „Ég veit ekki hvað morgundagurinn
ber í skauti sér, en við eigum okkur draum
að búa nálægt hafi einhvern tímann. Eyjabú-
inn ég sakna hafsins,“ segir hún. „Það er gott
og notalegt að vera hér þegar Robin er
heima, en ég var mikið ein þegar mestu
framkvæmdirnar stóðu yfir og það var oft
erfitt, en nú er þeim tíma lokið og hann
meira heima,“ segir Hjördís, en Robin sinnti
enn hjálparstörfum í Afríku eftir að þau
fluttu til Portúgals á meðan Hjördís sá um að
verkstýra framkvæmdum við húsið.
Börnin eru tvö og barnabörnin orðin sjö en
Robin á einnig fjögur börn og þrjú barna-
börn. Einnig eiga þau hund og kött, sem hún
segir lifa í miklu eftirlæti. Hún segir að
reynslan frá Rauða kross árunum hafi gefið
henni margt. „Eiginlega stendur það upp úr
hve mikils virði það er mér ef barnabörn mín
skilja og meta hve lánsöm þau eru að hafa
fæðst á Íslandi,“ segir Hjördís.
FELLUR EKKI VERK ÚR HENDI
Hjúkraði berklaveikum föngum
HJÖRDÍS GUÐBJÖRNSDÓTTIR
HEFUR STARFAÐ VÍÐA UM
HEIM VIÐ HJÚKRUN. NÚ
REKUR HÚN GISTIHEIMILI
Í FALLEGRI SVEIT Í PORTÚGAL.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Hjördís hefur starfað víða um heim fyrir Rauða Krossinn.