Morgunblaðið - 31.12.2013, Blaðsíða 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 2013
Síðustu daga hefur hugurinn
dvalið við minningar um Jóa,
frænda minn. Þeir voru margir
frændur mínir sem ég ólst upp
með og hver öðrum betri,
sterkir sjómenn og miklir kar-
akterar – flottir og þakka ég
fyrir þau forréttindi að hafa
verið þeim samferða um tíma í
lífinu.
Jói var fluttur að heiman,
búinn að stofna heimili með
Helgu, þegar ég elst upp hjá
afa og ömmu. Gestagangurinn
var mikill heima og fjör í fyr-
irferðarmiklum sonunum, en
það fór ekki fram hjá mér þeg-
ar Jói mætti á svæðið svo
kraftmikill og léttur í hreyf-
ingum. Kominn í heimsókn, til
að færa fréttir og fá fréttir, svo
orkumikill að fyllti eldhúsið,
stoppaði stutt og svipurinn á
ömmu hlýr og brosandi, aug-
ljóst að henni þótti vænt um
þennan fósturson sinn. Amma
bar mikla virðingu fyrir gáfum
hans og þá ég líka því amma
sagði alltaf satt.
Tíðarandinn var þannig að
það var enginn dugnaður talinn
að sitja yfir bók, en dugnaður
var krafan á okkar heimili, sér-
staklega frá afa. Oft heyra börn
meira en þeim er ætlað og því
vissi ég að Jói hafði þurft að
berjast fyrir því að hann vildi
fara menntaveginn. Bókstaf-
lega flýja eitt sinn, í einu stökki
niður brattan stigann og skóla-
taskan fylgdi á eftir. Stiginn
var á milli hæða og mjög bratt-
ur. Ég dáðist að þessum
frænda mínum fyrir þetta
stökk. Dugnaðinn og metnaðinn
tileinkaði hann sér. Ræddi það
seinna við okkur hjónin að sem
ungur maður hefði verið auð-
velt, þrátt fyrir atvinnuleysi, að
komast í góða vinnu þegar vit-
að var hver fóstri hans var.
Hann frændi minn hefur oft átt
erfitt, verið misskilinn og ekki
farið auðveldustu leiðina í líf-
inu. Ég sem barn heyrði af
leyndardómsfullri konu, Petru
móður hans og enn merkilegra
fannst mér, hann átti pabba
sem hafði horfið en kom í leit-
irnar mörgum árum seinna í
Ameríku. Höfnun vekur reiði
og veldur tilfinningaflækjum,
sýna rannsóknir en sterkasta
og versta höfnunin er þegar
foreldrar taka þá ákvörðun að
láta sig hverfa úr lífi barnsins.
Seinna þegar amma, háöldr-
uð, var jarðsungin dvaldi ég og
fjölskylda mín hjá Jóa og
Helgu í góðu yfirlæti. Helga þá,
eins og alltaf, svo fyrirmannleg
og falleg. Það var eftirminnileg
og notaleg samvera, setið fram
eftir og rætt um lífið og til-
veruna.
Að lokum kveðja í anda
ömmu. Guð geymi og varðveiti
þig, Jói minn, og blessi Helgu
og alla fjölskyldu þína.
Jóhann Rósinkrans
Símonarson
✝ Jóhann Rósin-krans Sím-
onarson fæddist í
Reykjavík 10.10.
1933. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestfjarða, Ísafirði,
12.12. 2013. Útför
Jóhanns fór fram
frá Ísafjarð-
arkirkju 28. desem-
ber 2013.
Gæfan fylgi ykk-
ur ávallt.
Guðbjörg
Grétarsdóttir
(Gugga).
Það fyrsta sem
ég man eftir Jóa er
af fótboltavellinum
á Ísafirði í kapp-
leik á milli skáta
og rekka á árunum
í kringum 1950. Jói vann þann
leik nánast sóló fyrir skátana,
þar sem hann skoraði öll mörk-
in í 4:1-sigri. Seinna man ég
eftir honum í skíðabrekkunum
á Ísafirði þar sem hann atti
kappi við okkar bestu menn.
Jói hafði alla burði til að kom-
ast í fremstu röð Íslendinga
hvort sem var í fótbolta eða
alpagreinunum, en hann valdi
sjóinn eins og svo margir jafn-
aldrar hans á Ísafirði á þessum
tíma. Að loknu námi í skóla
Hannibals fór hann á togarana
á Ísafirði, Ísborgu og Sólborgu,
síðan í Stýrimannaskólann. Að
loknu prófi þaðan aftur á togar-
ana og vann sig fljótlega upp í
stöðu fyrsta stýrimanns.
Undir lok sjötta áratugarins
fór að halla undan fæti hjá tog-
araútgerðinni á Ísafirði. Söðlaði
Jói þá um og fór á vélbátana.
Kynntist hann þá flestum veiði-
skap er stundaður var frá Ísa-
firði. Hann fór m.a. á síldveiðar
á mb. Ásbirni þar sem hann var
stýrimaður en ég háseti. Þar
reyndist hann drengur góður
og skipstjórnarhæfileikarnir
komu vel í ljós. Árið eftir tók
hann við Ásólfi, 100 tonna Sví-
þjóðarbáti, fór á honum á síld
og fiskaði vel. Varð það m.a. til
þess að hann var ráðinn skip-
stjóri á Guðmundi Péturs, 250
tonna austurþýskum tappatog-
ara í eigu EG hf. í Bolungarvík.
Gekk Jóa þar mjög vel og
komst í raðir aflahæstu skipa á
síldveiðum Næst lá leið Jóa til
Súðavíkur. Var hann þar fyrst
með Kofra, 200 tonna nýsmíði,
en síðan með tvo skuttogara
sem báðir hétu Bessi. Jóa gekk
mjög vel með öll þessi skip og
var hann jafnan með aflahæstu
mönnum.
Jói kom vel að sér mönnum
þó að það kæmi fyrir að hann
léti vel í sér heyra. Jói fór síðan
í land 1995. Fór hann þá m.a.
að stunda skíðin af kappi í hópi
mun yngri skíðakappa og fór
með þeim i margar eftirminni-
legar ferðir í Alpana. Auk
skíðaferðanna fór ég eina fót-
boltaferð með Jóa. Allar voru
ferðir þessar mjög ánægjuleg-
ar. Best var þó ferð sem við
fórum til Aspen, Colorado, með
syni hans, Gumma, margföldum
Íslandsmeistara og ólympíu-
fara. Vart er hægt að hugsa sér
betri ferðafélaga en Jóa þrátt
fyrir að hann væri harður Ars-
enalmaður, gallharður Harð-
verji og eitilharður krati. Eft-
irlifandi kona Jóa er Helga
Gunnarsdóttir, sem alla tíð stóð
þétt við hlið bónda síns. Voru
þau höfðingjar heim að sækja.
Arnar G. Hinriksson.
Í dag kveðjum við góðan vin
og samferðamann. Jói var ein-
ungis sex ára þegar foreldrar
mínir tóku hann og bróður hans
inn á heimilið. Ég var sjö ára
og vorum við fljótlega orðnir
hinir mestu mátar. Mamma
umvafði þá bræður með ást og
umhyggju eins og henni var
einni lagið enda átti hún alltaf
sérstakan sess í hjarta Jóa.
Á þessum tímamótum minn-
umst við góðra stunda í gegn-
um árin með þeim Helgu og
Jóa. Einn af föstu punktunum í
fjöldamörg ár var á Þorláks-
messu þegar við fjölskyldurnar
hittumst og borðuðum saman
skötu. Síðan náðum við að vera
nágrannar í nokkra mánuði
þegar við fluttum á Hlíf fyrr á
árinu. Jói var mikill golfari og
var hann ákveðinn í að kenna
mér handtökin úti á púttvell-
inum hjá Hlíf sem hann notaði
sjálfur óspart. Það verður að
bíða betri tíma.
Við sendum Helgu og fjöl-
skyldunni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Björn og Guðný.
Íþróttamaðurinn, skátinn og
kapteinninn Jóhann R. Símon-
arson hefur lokið áttatíu ára
lífsgöngu. Hann skilur eftir sig
spor sem við skulum varðveita.
Svo merkur er þáttur Jóa Sím.
í atvinnusögu Vestfjarða að það
eitt nægir til að halda minningu
hans lifandi. Ég man fyrst eftir
Jóa á fótboltavellinum við Eyr-
argötu þar sem við smápúk-
arnir horfðum á þennan kappa í
búningi Harðar sækja hart að
marki andstæðinganna. Við
litlu Harðarpúkarnir litum upp
til þessa framsækna fótbolta-
manns sem gaf sig hvergi. Um
vetur mátti sjá hann renna sér
á milli stanga á Seljalandsdaln-
um af sama kappi og í fótbolt-
anum. Jói sagði mér eitt sinn
að hann hefði aldrei ætlað að
verða sjómaður. Hann var kall-
aður á sjóinn ungur þegar vant-
aði mann á nýsköpunartogar-
ann Ísborg en það átti að vera
stutt því íþróttirnar áttu hug
hans. Þetta reyndist þó vera
örlagaferð því þar hófst fjög-
urra áratuga sjómannsferill.
Ég varð vinnufélagi Jóa eitt
sumar við að steypa hellur og
rör. Þar áttum við tveir félagar
að viða sementi og möl að Jóa.
Við uppskárum hátt öskur ef
hráefnið vantaði. Hjá Jóa urðu
verkin að ganga. Það átti að slá
nýtt met í dag. Í kaffitímum
gat hann samt sagt okkur gam-
ansögur. Hann var þá um þrí-
tugt en átti sín stærstu afrek
eftir. Eitt lífsmóttó kenndi Jói
mér í vinnunni sem aldrei hefur
síðan gleymst: „Ef aðrir geta
það, þá get ég það líka.“ Þetta
lýsti keppnismanninum vel. Nú
var sjómannsferill Jóa að hefj-
ast fyrir alvöru. Framan af
sótti hann sjóinn á bátum og
togurum, en varð að lokum
skipstjóri á skuttogara. Það er
vart á neinn hallað þótt það sé
fullyrt að tveir menn hafi átt
stærstan þátt í þeirri umbylt-
ingu sem varð í litla þorpinu
Súðavík á áttunda og níunda
áratugnum. Hér er átt við
dugnaðarforkinn Börk Ákason í
landi og kappsfulla kapteininn
á Kofra og Bessa Jóhann R.
Símonarson. Sem leiðtogar
unnu þeir afrek, leiddu mikla
verðmætasköpun sem margir
nutu góðs af. Það var gaman að
fylgjast með togaranum Bessa,
sem undir stjórn Jóa var eitt af
mestu aflaskipum landsins.
Skipin voru vel búin af allri
nýjustu tækni og komu heim
með botn- og flotvörpur. Fyrst
í stað gekk öllum stirðlega að
ná tökum á flotvörpunni. Mér
þótti þetta afleitt því ég hafði
séð um innflutning þeirra frá
virtu fyrirtæki í Þýskalandi. Þá
hringir Börkur einn morgun og
færir mér gleðitíðindi. „Hann
Jóhann var að fá þrjátíu tonn í
flottrollið í morgun.“ Þar sann-
aði hann sem oftar að það sem
aðrir gátu gat hann líka!
Ógleymdur er fundur sem hald-
inn var á Ísafirði þegar hönn-
uður og framleiðandi flotvörp-
unnar, Hans Hermann Engel,
kom í heimsókn. Hver annar en
Jói Sím. segir þá: „Jæja, strák-
ar, nú skulum við ræða um
flottrollið, nú er rétti maðurinn
mættur.“ Fundurinn bar árang-
ur og veiðarfærið fór að skila
þúsundum tonna árlega á land.
Bróðir minn, Guðmundur Hall-
dórsson, biður fyrir innilegar
kveðjur og þökk fyrir áratuga
samleið. Ég votta Helgu og öll-
um aðstandendum dýpstu sam-
úð. Við kveðjum einn mikilhæf-
asta skipstjórnarmann síðustu
aldar.
Guð blessi minningu hans.
Ólafur Bjarni Halldórsson.
Einn af þekktustu borgurum
Ísafjarðarkaupstaðar, Jóhann
Símonarson, er kvaddur í dag.
Þegar leiðir okkar lágu í fyrsta
skipti saman var hann ungur
maður í blóma lífsins og þá
þegar orðinn landsþekktur
skipstjóri og aflamaður. Var
þegar kominn í hóp þeirra skip-
stjórnarmanna okkar Ísfirð-
inga, sem voru landsþekktir
dugnaðarmenn og stjórnuðu
flota mikilvirkra fiskiskipa.
Skipafloti sá, sem gerður var
út frá Ísafirði og nálægum
byggðarlögum, hafði þá um
áraraðir getið sér orð fyrir góð-
an aðbúnað, frábært viðhald og
glæsimennsku, en slíkur aðbún-
aður að mannskap og búnaði
öllum hafði getið sér sérstakt
orð allt frá því fiskiskipafloti
Samvinnufélags Ísfirðinga varð
öðrum fyrirmynd á sínum tíma.
Núna er sú Snorrabúðin orðin
stekkur enda útgerð glæsilegra
togskipa frá norðanverðum
Vestfjörðum ekki lengur nema
svipur hjá sjón. Tækifærin fyr-
ir hæfileikaríka dugnaðarmenn
til sjós til þess að feta í fótspor
þeirra mikilvirku sjósóknara,
sem ferskir eru í mínu minni,
eru ekki lengur þeir hinir sömu
og áður var. Nú nægir hún ekki
lengur nálægðin við auðugustu
fiskimiðin. Ekki heldur sú
þekking á nýtingu þeirra, sem
vestfirskir sjósóknarar fengu í
arf frá feðrum sínum, öfum og
langöfum kynslóð fram af kyn-
slóð. Í stað hæfileika, sem feng-
ust ýmist sem vöggugjöf eða
voru ávöxtur af reynslu og
þekkingarmiðlun annarra, hef-
ur komið afl þeirra hluta, sem
gera skal – auðurinn. Sá, sem
ekki hefur öðlast hann ýmist í
vöggugjöf eða fyrir eigin at-
beina fær engan aðgang lengur
að auðlindum sjávarins. Sá,
sem þann aðgöngumiða getur
keypt, þarf hvorki eigin hæfi-
leika né verkkunnáttu til þess
að nýta sinn aðgöngumiða. Afl
þeirra hluta, sem gera skal,
gerir honum fært að kaupa það
af öðrum, sem hann á ekki
sjálfur.
Jóhann Símonarson var jafn-
aðarmaður eins og margir vest-
firskir sjómenn hafa verið.
Hann var engu að síður sjálf-
stæður í skoðunum og gagnrýn-
inn jafnt á eigin skoðanabræð-
ur sem í garð annarra. Einmitt
þess vegna var hann svo verð-
mætur liðsmaður og félagi.
Gagnrýni hans var ávallt sann-
gjörn og beinskeytt. Af henni
mátti alltaf læra því hún var
gerð af góðum hug og í fullri
einlægni. Jói lá sjaldan eða
aldrei á skoðunum sínum. Lof-
aði þegar honum þótti það við
eiga og lastaði ef hann var ekki
sáttur. Nokkrum sinnum á
þingmannsárum mínum átti ég
þess kost að heilsa upp á hann
þegar hann kom að landi í
Súðavíkurhöfn eftir veiðitúr.
Alltaf var hann brosandi og
glaður og ávallt hafði hann sitt-
hvað við mig að segja, stundum
hrós, stundum umvöndun – en
alltaf mælt af góðum hug og af
heilu hjarta.
Jólhann Símonarson var
glæsilegur maður, hávaxinn,
grannur og fyrirmannlegur.
Þannig man ég hann öll þau ár,
sem við vorum samferða. Síð-
asta áratuginn er mér sagt, að
hann hafi misst þrótt og átt oft
erfitt. Það hafa verið honum
mikil viðbrigði.
Við leiðarlokin þakka ég Jó-
hanni Símonarsyni samfylgd-
ina, stuðning og félagsskap.
Helgu, eiginkonu hans, börnum
og öllum afkomendum sendi ég
einlægar samúðarkveðjur.
Sighvatur Björgvinsson.
Elsku amma mín.
Flotta, góða amma
mín. Það er erfitt að
horfast í augu við það að fá ekki að
sjá þig aftur, tala við þig, hlusta á
þig. Ég er ekki viss um að ég sé
fær um að horfast í augu við það.
Þetta er allt enn svo óraunveru-
legt, þinn tími var ekki kominn.
Við áttum eftir að eiga svo margar
góðar stundir saman. Við vorum
ekki tilbúin að kveðja þig. Ég get
ekki ímyndað mér dagana og árin
framundan án þín. Þrátt fyrir
sáran verk í hjartanu hugga ég
mig þó við það hve heppin ég var
að hafa komið snemma í þitt líf og
deilt með þér barnæsku minni og
fullorðinsárum og samveru með
börnunum mínum. Ég hef verið
heppin með að hafa ávallt mömmu
og ömmumömmu til þess að hafa
áhyggjur af mér og dekra við mig.
Þú varst heldur engin venjuleg
amma, þú varst vinkona mín. Við
áttum margt sameiginlegt og
kannski að einhverju leyti líkar.
Ég var svo stolt að eiga svona
flotta ömmu, hávaxin og tignarleg
og ótrúlega fyndin. Með munninn
fyrir neðan nefið. Það var líka þinn
helsti kostur að þú sást yfirleitt
kómísku hliðarnar á lífinu alveg
sama hversu svartar og þungar
þær voru. En varst líka óeigin-
gjörn, örlát, fórnfús og ávallt
tilbúin aðstoðar og vera til staðar
Sonja Sigrún
Nikulásdóttir
✝ Sonja SigrúnNikulásdóttir
fæddist á Akranesi
23. júlí 1940. Hún
lést 14. desember
2013.
Útför Sonju fór
fram frá Neskirkju
30. desember 2013.
þegar mikið á lá.
Ég veit hve mikið
þú hlakkaðir til að fá
Urði í heiminn og ég
mun halda þér lif-
andi fyrir henni og
Mána með minning-
um um góða tíma og
skemmtilegum sög-
um með þér. Þú
varst ótrúleg kona.
Hvað ég dáðist að
þér þegar þú fórst til
Kína. Og hve gaman það var þeg-
ar þú loksins lést verða að því að
heimsækja mig til Californiu með
mömmu. Þú varst víðförul og
menningarleg ævintýrakona og
og mér mikill innblástur og ómet-
anlegur félagskapur. Stundum
gerði ég ekki skil á því hvenær þú
varst að vera fyndin eða þú varst
bara óvart fyndin eins og þegar
við fórum á sýningu á Kjarvalstöð-
um og þú spurðir hissa afhverju
sumar myndirnar hétu „án tillits“.
Á þessum tíma árs kvikna einnig
minningar um þegar þú fórst með
mig í bæinn þegar ég var lítil að
skoða jólasveinana í búðarglugg-
unum og áramótin á kapló. Þær
minningar eru fjársjóður sem ég
geymi á besta stað í hjartanu mínu
og muna deila óspart með mínum
börnum.
Að kveðja þig er án efa það erf-
iðasta sem ég hef þurft að takast á
við en ég verð að trúa því að hvar
sem þín fallega sál er komin, er
hún umvafin ljósi og friði. Þú verð-
ur ávallt partur af mér. Kærleikur
þinn, örlæti og styrkur verður
ætíð mitt leiðarljós í lífinu. Ég
elska þig, amma, af öllu mínu
hjarta.
Þín
Alda Rós.
Elsku vinur minn, þetta voru
öðruvísi jól en ég hef átt síðast-
liðin 14 ár. Það gætti svo mikils
tómleika í hjarta mínu að hitta þig
ekki og fá ekki jólaknús frá þér
fyrir jólin. Svo var það líka fastur
liður að fá að taka þátt í að fagna
afmælinu þínu hinn 28. desember.
Hvert ár var svo stór sigur í lífi
þínu og þú sýndir svo mikinn
dugnað og styrk þótt líkaminn
væri veikur. Þú gafst mér svo
mikla trú á lífið og hafðir svo mikil
áhrif á framtíð mína. Við vorum
ekki há í loftinu þegar við kynnt-
umst, þú 13 ára og ég 14 ára. Það
var verkfall í skólanum hjá okkur
báðum og amma þín bað mig að
vera sér innan handar í að annast
þig. Þú fékkst að vera með ömmu
þinni á leikskólanum og ég var
þarna með ykkur. Á meðan amma
Andri Vatnar
Rúriksson
✝ Andri VatnarRúriksson
fæddist 28. desem-
ber 1987 í Reykja-
vík. Hann lést á
heimili sínu 9. ágúst
2013.
Útför Andra
Vatnars fór fram
frá Langholtskirkju
16. ágúst 2013.
þín var að vinna fór-
um við saman í
göngutúra, spjölluð-
um saman og kúrð-
um okkur yfir bíó-
myndum. Þó að þú
gætir ekki tjáð þig
með orðum elsku vin-
ur þá varst þú svo
mikill sérfræðingur
að tjá þig með fallegu
augunum þínum og
brosinu og það
myndaðist strax svo sterkt sam-
band á milli okkar. Eitt lítið bros
frá þér sagði meira en þúsund orð.
Það var mér svo mikil gæfa að fá
að kynnast þér, því þau kynni
höfðu afgerandi áhrif á hvað ég
vildi leggja fyrir mig í lífinu. Á
meðan ég var í sjúkraliðanáminu
vann ég á Lyngási og áttum við
þar yndislegar stundir saman í
leik og starfi. Eftir því sem árin
liðu hittumst við ekki eins oft og
áður, en stundirnar okkar saman
voru samt alltaf jafnyndislegar og
væntumþykjan gagnkvæm. Elsku
vinur, ég vona að góður Guð um-
vefji þig þar sem þú ert núna. Þú
átt alltaf stóran stað í hjarta mínu.
Til hamingju með afmælið.
Þín vinkona,
Ragnhildur.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Rvík. • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Alúð • Virðing • Traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn