Morgunblaðið - 31.12.2013, Blaðsíða 54

54 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 31. DESEMBER 2013
Elsku amma. Þótt þú sért farin
frá okkur þykist ég vita að þú
fylgist með okkur. Það var gam-
an að koma í sveitina til ömmu
það voru forréttindi að hafa feng-
ið að kynnast sveitastörfunum,
alla ævi munum við búa að þeirri
dýrmætu reynslu sem sveitin
bauð upp á. Við fórum nánast
hverja helgi í sveitina en samt var
alltaf jafn erfitt að fá okkur
systkinin til að fara heim aftur.
Það var oft glatt á hjalla í svona
stórri fjölskyldu eins og amma
átti. Um hátíðir var oft mann-
margt í sveitinni og voru þá spilin
tekin fram og spiluð félagsvist. Í
svona stórum barna og barna-
barnahóp var ekki annað hægt en
að hafa alltaf gaman, allir gátu
fundið sér eitthvað að gera.
Eftir að starfsævi ömmu lauk
hafði hún ávallt nóg fyrir stafni, á
veturna föndraði hún og undir
vor sáði hún fyrir blómum sem
hún svo nostraði við yfir sumar-
Vilborg
Pedersen
✝ Vilborg Ped-ersen fæddist í
Reykjavík 29. júní
1934. Hún lést á
heimili sínu, Þrast-
arhóli í Hörg-
ársveit í Eyjafjarð-
arsýslu, 15.
desember 2013.
Útför Vilborgar
var gerð frá
Möðruvallaklaust-
urskirkju 28. des-
ember 2013.
mánuðina. Garður-
inn var hennar yndi.
Þar sem englarnir syngja
sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum
í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að
morgni.
Drottinn minn faðir lífsins
ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd og
slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Blessuð sé minning þín, elsku
amma, og hvíldu í friði.
Bjarki og Vilborg
Hreinsbörn.
Elsku amma, nú ertu farin og
erfitt að hugsa til þess að við eig-
um ekki eftir að hitta þig aftur, þó
er gott að vita að þú sért komin til
afa. Þú skildir eftir svo margar
hlýjar og góðar minningar sem
við eigum eftir að eiga alla tíð.
Hvert ertu svifin sjónum frá,
meyja, sem fyrr hjá mönnum dvaldir,
en mærast nú þitt skrautið faldir?
Hvar má þig nú í heimi sjá?
En vér sitjum og söknum þín.
Sakleysis yndið sælla drauma,
sofandi blómið æfistrauma,
hylur nú mold og hjúpar lín.
Sofðu í friði og sælum blund,
dýrðlegra vafin drauma öldum,
þó dynji hríð á vetri köldum,
unz mær þig vekur morgunstund.
(Benedikt Gröndal)
Með þökk og ástarkveðju.
Dagný Elva og Ólöf Rún
Heiðudætur.
„Ég skil ekki alveg hvað allir
eru að drífa sig norður, heimur-
inn heldur nú áfram þótt ein göm-
ul kona yfirgefi þennan heim.“
Með þessum orðum lýstir þú fyr-
ir mér undrun þinni yfir öllu því
umstangi sem var í gangi á Þrast-
arhóli dagana áður en þú kvaddir
okkur öll. Vissulega er það rétt
hjá þér að heimurinn sem við lif-
um í heldur áfram en þú mátt þó
vita það að heimurinn er mun fá-
tækari án þín. Líkt og þegar við
kvöddumst með tár á vanga og þú
þakkaðir mér fyrir samveruna í
gegnum árin, þá verð ég að þakka
þér fyrir allar þær ánægjustund-
ir sem ég hef átt með þér, amma
mín, og þá hlýju og kærleik sem
þú hefur veitt mér og mínum. Ég
á svo ótal margar góðar minning-
ar frá veru minni í sveitinni hjá
ykkur afa allt frá frumbernsku og
þar til nú. Maður var nú ekki hár í
loftinu þegar ég fór fyrst að koma
til ykkar í sveitina og hefur þú nú
gert gys að því að oftar en ekki
þurfti að keyra mig heim þegar
við vorum hálfnuð frá Akureyri
að Þrastarhóli sökum skyndilegr-
ar hræðslu við það að eiga að
gista einn með ömmu og afa. Eft-
ir að hafa komist yfir það þótti
mér þó enginn staður betri að
vera á, þar sem ný ævintýri var
að finna á hverjum degi, stöðugur
ys og þys, stóra fjölskyldan okkar
að koma og fara og alltaf eitthvað
við að vera. Ég er viss um að afi
hafi tekið á móti þér dansandi af
gleði, loksins búinn að fá þig aftur
til sín. Þið hafið bæði verið mér
mikil hvatning en með mikilli
elju, dugnaði og vinnusemi tókst
ykkur að koma upp stórum
barnahópi sem í raun má teljast
aðdáunarvert og ykkar mesta af-
rek. Ég er ykkur ákaflega þakk-
látur fyrir að eiga svona stóra og
dásamlega fjölskyldu og veit að
minningin um ykkur afa mun lifa
í hjörtum okkar allra. Takk fyrir
allar stundirnar, hlýjuna og
gleðina.
Minning þín er ljós í lífi okkar,
elsku amma.
Kveðja
Óttar og fjölskylda.
Vertu sæl, elsku amma. Nú er
kominn þinn tími til að kveðja.
Ég hafði einmitt hugsað mér, að
loks þegar ég var flutt aftur nær
þér, þá áttu að verða fleiri stundir
okkar saman, þar sem þú rifjaði
upp ætt þína og ævi, því ættfræði
og fortíðaráhugi minn er tiltölu-
lega nývaknaður.
Svo varð ekki og ég verð að
nota það sem ég man.
Mér verður hugsað til þín og
hvort ég þekkti þig nógu vel. Ef
ég ætti að lýsa þér fyrir ókunnug-
um myndi ég segja: hávaxin,
ákveðin, kvenmaður, fremur
hreinskilin, en umtalsgóð, tókst
til hendinni, hávær (sem skýrðist
af auknu heyrnarleysi með árun-
um) og B-manneskja. Sumir
myndu segja hrjúf á köflum, en
þú áttir þínar ljúfu stundir.
Eina svoleiðis man ég sérstak-
lega vel, þegar ég, afskaplega við-
kvæmur og mislyndur unglingur-
inn, fór að gráta í sveitinni minni,
þar sem mér leið annars alltaf
frábærlega (heima hjá þér). Ein-
hver frænkan hafði sagt við mig
að ég notaði allt of lítið sjampó í
hárið, í sveitinni þyrfti að nota
mikið sjampó og ég væri svo sein
að öllu. Ég var miður mín, þar til
amma stóð fyrir framan mig,
strauk framan úr mér tárin og
sagði: Veistu það, að þú minnir
mig á sjálfa mig, sjáðu þessa fal-
legu eyrnasnepla sem þú ert með,
þú ættir að láta þá sjást oftar. Þar
með var öll mín sorg úr sögunni.
Aðra minningu einnig tengda
eyrum upplifði ég, ekki fyrir
löngu. Ég stóð fyrir framan speg-
ilinn og mér brá þegar ég rak
augun í sjálfa mig vera að bora
spennu í eyrað. Nákvæmlega
þannig mynd á ég af þér, með
brúnu þunnu hárspennuna í eyr-
anu, snérir lykkjunni inn og varst
að tala um leið.
Ég öfunda þig að vissu leyti að
hafa búið á sama stað í tæp sextíu
ár. Enginn efar að á þeim tíma
hafi verið erfiðar stundir, en
þessi síðustu ár fannst mér að
bara góðu minningarnar hefðu
orðið ofan á.
Ég reyndi að spyrja þig um
fortíðina en þú svaraðir litlu. Þú
sagðist helst muna hóstann úr
pabba þínum sem vann við að
hreinsa kolaeldavélar. Ég og
fleiri munum einnig hóstann
þinn, sem reyndar stafaði af
reykingum og nú vitum við af-
komendur, að við erum kannski
ekki með sterkustu lungun.
Mér verður hugsað til þín í
nýja garðinum mínum, þú mátt
reyna að senda mér ráðleggingar
að ofan, það er ekki alltaf á Go-
ogle að treysta. Þú veist svo
miklu betur, af eigin reynslu,
hvernig best er að rækta garð í
Eyjafirðinum.
Elsku amma, þú lifir áfram í
okkur öllum.
Dana.
Elsku amma mín, mér finnst
svo sárt að þú ert farin. Ég man
að ég kom alltaf á hverju ári til
ykkar afa á Þrastarhól þegar ég
var lítill og líka unglingur og
hlakkaði alltaf mikið til þess. Mér
fannst gaman að hjálpa til í sveit-
inni. Hjálpa afa að tína bagga,
mjólka kýrnar og ýmislegt ann-
að.
Eina minningu man ég mjög
vel þegar ég var lítill drengur
heima hjá ykkur á Þrastarhóli að
ég fór aleinn út að leika mér ná-
lægt ánni.
Þú varst búin að banna mér að
fara að ánni af því þú varst hrædd
um að ég myndi detta í hana. Ég
gleymdi mér og var lengi að leika
mér. Allt í einu sá ég að afi kom
og var mjög reiður. Ég var ekki
með heyrnartækið mitt af því
batteríið var búið. Ég heyrði ekk-
ert og skildi ekki af hverju afi
væri svona reiður. Hann skamm-
aði mig og var mjög reiður. Ég
var hræddur og fór að skæla og
hljóp í fangið á þér og þú útskýrð-
ir betur fyrir mér að afi væri
hræddur um mig því hann og allir
aðrir voru búnir að leita lengi að
mér, þess vegna varð hann svo
reiður. Fyrir 17 árum þegar ég
átti von á mínu fyrsta barni
hringdi ég í þig fyrsta af öllum.
Þú varst mjög glöð og eftir að
barnið fæddist komstu suður að
heimsækja okkur til að sjá fyrsta
langömmubarnið þitt.
Ég á mjög fallega mynd af þér
með Tryggva minn pínulítinn. Ég
á svo margar góðar minningar
um ykkur afa sem ég gleymi aldr-
ei. Okkur fjölskyldunni fannst
alltaf svo gott að koma í heim-
sókn á Þrastarhól.
Takk fyrir allt, amma mín, mér
þykir svo vænt um þig. Fyrir mér
ert þú ert besta amma í heimi.
Þinn
Róbert.
Hún Vilborg var einstök kona
sem mun lifa áfram með okkur þó
svo líkaminn hafi lagst til hvílu.
Sterkari konu er erfitt að finna
og kom hún ávallt til dyra eins og
hún var klædd. Það var ekkert
sem haggaði henni. Hún var allt-
af hreinskilin og hvetjandi á sama
tíma. Yndisleg var hún og mun
hún án efa lifa í hjörtum margra.
Hún mun klárlega gera það í
mínu. Hann eða hún sem mun fá
Vilborgu sem verndarengil þarf
aldrei að óttast neitt. Öflugari
engil er ekki hægt að fá.
Hversu mikið ég mun sakna
Vilborgar, því er ekki hægt að
lýsa með orðum. Svo mikil áhrif
hafði hún á mig og svo mikið þótti
mér einstaklega vænt um hana.
Nú eru tárin komin á fullt við
þessi skrif. Sérstaklega þegar
maður áttar sig virkilega á að nú
hefur hún yfirgefið jarðneskt líf.
Hennar verður sárt saknað.
Kristín Elísabet
Gunnarsdóttir.
Það var sumarið
1966 að hjónin Þor-
kell og Ester réðu
mig til sín sem barnapíu. Fjöl-
skyldan var nýflutt til Íslands
með tvö ung börn, Bergþóru og
Þorkel. Um leið og ég, óharðnað-
ur unglingurinn, steig fæti mín-
um inn um dyrnar á Klapparstíg
13, fannst mér ég vera mikilvæg
persóna. Til að byrja með var það
aðallega Begga litla sem mér var
fólgið að gæta og náðum við vel
saman. Þorkell og Ester tóku mér
opnum örmum og sýndu mér
traust. Ég fann líka fljótt áhuga
Þorkels og þeirra beggja á því
sem ég hafði fyrir stafni, hvað ég
væri að hugsa og hverjar framtíð-
aráætlanir mínar væru. Þegar ég
var á sautjánda ári var ég í vist
hjá þeim í Borgarnesi yfir sum-
artímann meðan Þorkell sinnti
læknisþjónustu í bænum og nær-
liggjandi sveitum. Ég var með
herbergi uppi á lofti í læknisbú-
staðnum og kunni jafn vel við mig
þarna eins og á Klapparstígnum.
Þegar ég sótti um í Kennaraskól-
anum sama haust, gaf Þorkell
mér góð meðmæli. Til að ég gæti
Þorkell
Jóhannesson
✝ Þorkell Jó-hannesson
fæddist 30. sept-
ember 1929. Hann
lést 15. desember
2013.
Útförin hefur
farið fram í kyrr-
þey.
æft mig í kennslu
báðu hjónin mig að
koma og veita
Beggu leiðsögn þeg-
ar hún var að læra
að lesa. Fjölskyldan
hafði þá búið sér
glæsilegt heimili á
Oddagötu 10 og tók
þar sama andrúms-
loftið á móti mér og
áður. Mörgum árum
seinna þegar mig
vantaði vinnu, bauð Þorkell mér
ritarastarf hjá sér á Rannsóknar-
stofu í Lyfjafræði.Þar opnaðist
mér nýr heimur með nýstárleg-
um viðfangsefnum og á stundum
torlesnum handritum. Fyrir
stuttu fann ég í möppu meðmælin
þaðan frá Þorekeli og hlýnaði um
hjartað við lesturinn.
Þorkell var fjölskylduvinur
okkar. Erla, móðir mín og hann
höfðu „alltaf“ þekktst en Þorkell
var tæpu ári yngri en hún. Dísa
amma varð náin foreldrum Þor-
kels þegar hún gekk með mömmu
og ól hana á jólum 1928 uppi á
lofti í húsi því við Lindargötu þar
sem ömmusystur Þorkels bjuggu.
Richard, faðir minn og Þorkell
kynntust fyrst eftir að Þorkell
flutti heim að námi loknu og urðu
þeir góðir vinir ekki síst gegnum
hestamennskuna og ferðirnar
austur að Fjalli. Í dagbókum
pabba les ég um veðurfar og
helstu atburði lífsins og þar er
Þorkell jafn áreiðanlegur og árs-
tíðirnar. Pabbi skrifar meðal ann-
ars: „Þorkell hringdi í dag.“
„Fórum upp að Skíðaskála að
leita að pelanum hans Þorkels.“
„Fer að járna með Þorkeli á
morgun“.
Alltaf þegar ég kom til lands-
ins frá því ég flutti til Svíþjóðar
1976 var mér boðið til Þorkels og
Esterar, síðast sumarið 2012
ásamt mömmu og PO, sambýlis-
manni mínum. Þá komum við á
Grandaveginn, þangað sem þau
voru nýflutt. Sama gestrisnin og
hlýjan mætti okkur þar eins og
ég fann strax sem unglingur. Síð-
astliðin fimm ár vorum við Þor-
kell í tölvusambandi sem ég á eft-
ir að sakna mikið. Í bréfi sínu frá
því í lok október segist hann vera
hress eftir atvikum eftir hjarta-
aðgerð og augnaðgerð og hafa
lokið við að skrifa tvær greinar
með dyggri aðstoð Esterar Önnu,
dótturdóttur Esterar og Ásdísar,
dóttur Beggu.
Ég vil þakka Þorkeli fyrir
tryggðina sem hann sýndi mér og
mínum, fyrir áhugasemina,
hvatninguna og höfðingsskapinn.
Við PO sendum Ester og fjöl-
skyldunni dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Þórdís Richardsdóttir.
Ég var svo heppinn að fá að
kynnast honum Þorkeli fyrir
rúmum sex árum síðan. Ég hitti
hann fyrst þegar ég var búinn að
vera í sambandi með dótturdótt-
ur hans í um það bil tvo mánuði. Á
ævinni hittir maður fjölmarga
einstaklinga og sumir þeirra hafa
meiri áhrif á lífsviðhorf manns en
aðrir. Það fór ekki á milli mála að
þarna var ég að hitta mann sem
myndi hafa áhrif á hvaða augum
maður leit lífið.
Ég hafði reglulega gaman af
því að kíkja í heimsókn með Ás-
dísi til ömmu hennar og afa. Við
Þorkell náðum strax vel saman og
var hreint út sagt ótrúlegt að
hlusta á allar þær sögur sem hann
sagði en annan eins sögumann
hef ég aldrei hitt og mun senni-
lega aldrei hitta síðar. Sögur sín-
ar sagði hann svo nákvæmlega að
ártöl og dagsetningar fengu nán-
ast ávallt að fylgja atburðalýs-
ingu.
Það var svo haustið 2008 að
Þorkell fékk þá flugu í höfuðið að
ég myndi öruggleg þekkja ein-
hvern garðyrkjumann sem gæti
komið upp í sumarbústað og
klippt trén, enda ætti ég ættir að
rekja austur fyrir fjall. Það var
lán í óláni að það gekk ekki upp. Í
staðinn keypti Þorkell græjur og
við hófumst handa í sameiningu
við að klippa trén í sumarbú-
staðnum. Þetta varð að árlegum
viðburði og fórum við félagarnir
tvisvar sinnum á ári til þess að
klippa. Ég hjálpaði Þorkeli einnig
við fleira í bústaðnum og plöntu-
ðum við ófáum plöntunum í sam-
einingu. Við grófum seinustu hol-
unar í október og stefndum að því
að gróðursetja í þær í vor.
Þessar ferðir okkar Þorkels
austur á Hellu voru mér mjög
mikilvægar. Þorkell var einstak-
ur sögumaður og alla leiðina fram
og til baka sagði hann mér sögur
af bændum svæðisins, af störfum
sínum sem læknir og þeim ótelj-
andi ævintýrum sem hann hafði
lent í í hestaferðum í gegnum tíð-
ina. Ég vill votta Ester, Beggu,
Gunnu Siggu, Þorkeli og öðrum
aðstandendum mína dýpstu sam-
úð. Hvíldu í friði, Þorkell, það var
heiður að fá að kynnast þér.
Hjalti Magnússon
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín undir greinunum.
Minningargreinar
virðing reynsla & þjónusta
allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HJÖRTUR EINARSSON,
Neðri-Hundadal,
Dalasýslu,
sem lést mánudaginn 23. desember, verður
jarðsunginn frá Kvennabrekkukirkju föstu-
daginn 3. janúar kl. 14.00.
Rútuferð verður frá Umferðarmiðstöðinni, BSÍ, kl. 11.30
sama dag.
Lilja Sveinsdóttir,
Sigríður Hjartardóttir, Helgi Reynisson,
Sigursteinn Hjartarson, María Guðmundsdóttir,
Kristín Lára Hjartardóttir, Jóhann Hreggviðsson,
Signý Harpa Hjartardóttir, Axel Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.