Morgunblaðið - 08.04.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. APRÍL 2014
✝ Loftur Þor-steinsson
fæddist í Reykjavík
23. apríl 1925.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 1. apríl 2014.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Loftsson frá Krossi
í Ölfusi, f. 1890, d.
1961, og Pálína
Vigfúsdóttir frá
Kálfárvöllum í Staðarsveit, f.
1895, d. 1973. Systkin Lofts
voru Sólveig, f. 1927, d. 1993,
og Leifur, f. 1933, d. 2013.
Eiginkona Lofts var Erna
Matthíasdóttir, f. 26.11. 1925, d.
10.12. 2009. Foreldrar hennar
voru Matthías Ólafsson, f. 1896,
d. 1936, og Ingunn Guðmunds-
dóttir, f. 1903, d. 1977. Erna og
Loftur giftust í nóvember 1949
og höfðu því verið gift í rúm 60
ár er Erna lést. Börn Lofts og
Ernu: 1) Þorsteinn, f. 1. mars
1950, prófessor í lyfjafræði,
kvæntur Hönnu Lilju Guðleifs-
dóttur, f. 1951. Börn þeirra a)
Loftur, f. 1975, kvæntur Krist-
rúnu Ýri Gísladóttur, f. 1975.
Þeirra börn Karen Lilja, f.
1997, og Þorsteinn, f. 2005. b)
Gunnar Þór, f. 1977, maki er
Silja Rut Sigurjónsdóttir, f.
1959, líffræðingur, kvæntur
Önnu Pálu Vignisdóttur, f.
1957. Börn þeirra a) Jóhanna
Katrín, f. 1984, maki Jón Karl
Stefánsson, f. 1981. Þeirra barn
Anna Helga, f. 2011. b) Jón
Bragi, f. 1988, unnusta hans
Helga Jónsdóttir, f. 1988. c)
Leifur, f. 1996.
Loftur varð stúdent frá MR
1945. Hann lauk prófi í verk-
fræði frá Háskóla Íslands 1948
og síðan prófi í byggingarverk-
fræði frá DTH í Kaupmanna-
höfn 1951. Eftir heimkomu var
Loftur verkfræðingur á skrif-
stofu raforkumálastjóra 1951 til
1954 og hjá Sigurði S. Thor-
oddsen 1954 til 1961. Loftur
var skipaður prófessor við
verkfræðideild HÍ frá 1961 til
1975 og var deildarforseti verk-
fræðideildar 1967 til 1969. Loft-
ur gerðist meðeigandi Verk-
fræðistofu Sigurðar
Thoroddsen (VST) árið 1962 og
tók við sem framkvæmdastjóri
VST árið 1975, sem hann
gegndi til 1992. Loftur starfaði
áfram sem verkfræðingur á
VST allt til 75 ára aldurs. Loft-
ur vann á sinni starfsævi mikið
í virkjanamálum og hlaut við-
urkenningar fyrir störf sín.
Hann var sæmdur heiðursmerki
Verkfræðingafélags Íslands
1989, riddarakrossi fálkaorð-
unnar fyrir verkfræðistörf árið
1994 og heiðursdoktorsnafnbót
frá Háskóla Íslands árið 1995.
Útför Lofts verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 8. apríl
2014, kl. 15.
1991. Hans barn
Sara Björt, f. 2006,
þeirra barn Elía
Nótt, f. 2014. 2)
Matthías, f. 30.
mars 1955, jarð-
verkfræðingur,
maki Kolbrún Þor-
steinsdóttir, f. 30.
október 1956. Börn
hans og Hafdísar
Kristjánsdóttur, f.
28.1. 1956, d. 7.9.
1997, a) Kristján, f. 1979, maki
Oddný Jónsdóttir, f. 1985.
Þeirra börn Hafdís, f. 2012, og
Sigurbjörg Emilía, f. 2013. b)
Erna, f. 1982. Börn Kolbrúnar
eru Þorsteinn Rúnar Kjart-
ansson, f. 1980, hans barn Kol-
brún Birna, f. 2010, og Lilja
Björg Kjartansdóttir, gift Er-
lendi Inga Jónssyni, þeirra börn
Ástbjörg Lilja, f. 2005, og Elísa,
f. 2012. 3) Ingibjörg, f. 23. apríl
1958, lífeindafræðingur. Börn
hennar og Einars Rúnars Ax-
elssonar a) Axel, f. 1981, maki
Ásthildur Erlingsdóttir, f. 1981.
Hans barn Ronja, f. 2004.
Þeirra börn Einar Páll, f. 2009,
og Baldur, f. 2011. b) Ingunn, f.
24.1. 1983, maki Sigurður Már
Davíðsson, f. 1984, þeirra barn
Emma Ólavía, f. 2013. c) Loft-
ur, f. 1989. 4) Páll, f. 15.11.
Loftur tengdafaðir minn lést
aðfaranótt 1. apríl á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli eftir nokkuð lang-
varandi veikindi, en hann hefði
orðið 89 ára í þessum mánuði.
Tengdaforeldrar mínir, Loftur og
Erna, fóru samstiga í gegnum líf-
ið. Þau fóru saman á tónleika og
höfðu yndi af að ferðast, utanlands
sem innan. Þegar börnin þeirra
fóru utan til náms fóru þau hjónin
gjarnan í heimsókn til þeirra, til
Danmerkur, Svíþjóðar, Banda-
ríkjanna og Kanada. Þegar þau
komu að fátæklegum aðbúnaði
námsmannanna bættu þau upp
það sem á vantaði. Þau áttu lítið
sumarhús rétt austan við Hvols-
völl og þar leið þeim vel, nutu þess
að gera notalegt í kringum sig og
bjóða til sín ættingjum og vinum.
Árum saman fór Loftur í sund
eldsnemma morguns, kom svo við
í bakaríi á leiðinni heim og keypti
nýbakað brauð handa Ernu sinni,
og saman drukku þau svo kaffi áð-
ur en haldið var til vinnu. Loftur
og Erna náðu að fagna 60 ára
hjúskaparafmæli áður en Erna
lést árið 2009. Eftir það bjó Loftur
einn í Mánatúni 4, uns heilsan fór
að gefa sig og flutti hann þá á
hjúkrunarheimilið Skjól. Eftir að
hann flutti þangað sáu börnin
hans til þess að faðir þeirra fengi
heimsókn daglega og helst tvisvar
á dag.
Loftur var ekki maður margra
orða, hann hafði ákveðnar skoð-
anir og lét þær gjarnan í ljós um-
búðalaust, og ekki er víst að allir
hafi kunnað að meta það, en við
sem þekktum hann vel vissum að
undir hrjúfu yfirborði sló við-
kvæmt hjarta.
Í seinni tíð spurði Loftur mig
nokkrum sinnum að því hvort það
væri líf eftir dauðann. Nú er hann
búinn að fá svar við þeirri spurn-
ingu og búinn að hitta Ernu sína
og saman ganga þau nú á ný hönd
í hönd.
Hanna Lilja.
Hinn 10. desember 2009 lést
Erna amma mín og hófust þar
með án efa þau erfiðustu ár sem
afi minn upplifði á sinni löngu ævi.
Því eins og þeir sem gerast svo
heppnir að fá að eyða öllum sínum
fullorðinsárum saman geta stað-
fest hlýtur það að vera mikið áfall
að missa maka sinn eftir svo lang-
an tíma saman. Amma og afi
höfðu verið hamingjusamlega gift
í 60 ár og voru ákaflega samstiga í
öllu sem þau gerðu. Mér fannst
dálítið skrýtið að sjá afa ganga um
án þess að hafa ömmu styðjandi
sig við handlegginn á honum, svo
óaðskiljanleg voru þau.
Í fyrstu hafði ég ekki ætlað mér
að hafa minningargreinina um
þennan tíma og skrifa heldur um
gömlu, góðu dagana þegar þau
höfðu hvort annað og við bræð-
urnir heimsóttum þau á laugar-
dögum þar sem við fengum alltaf
höfðinglegar móttökur með vídeó-
spólum, sælgæti og sérhnoðuðum
ömmuborgurum. En eftir á að
hyggja þá kynntist ég eflaust afa
mínum betur á þessum síðastliðn-
um fjórum árum en hinum 34 á
undan og ég er þakklátur fyrir að
hafa fengið að eyða þessum tíma
með gamla manninum.
Fyrir utan að vera alnafnar átt-
um við ýmislegt sameiginlegt, t.d.
væri sennilega erfitt að finna tvo
vanafastari menn á öllu landinu og
þótt víðar væri leitað. Þannig
höfðum við okkar rútínu, í hádeg-
inu á mánudögum, miðvikudögum
og föstudögum kíkti ég við hjá
honum í Mánatúninu og við borð-
uðum hádegismat saman. Afi
bauð mér upp á pítsu og pepsi en
fékk sér sjálfur kjöt í karríi,
plokkfisk eða einhvern álíka rétt.
Eftir matinn lá leið okkar út í
Nóatún til að kaupa í matinn, að-
allega 1944-örbylgjurétti og fleiri
frosnar pítsur. Því næst var farið í
Vínbúðina þar sem keyptur var
Egils Premium-bjór (ef hann var
ekki til neyddumst við til að kaupa
aðra tegund, sem átti nú ekki vel
við vanafasta menn). Þegar við
komum aftur heim var gengið frá
matnum og hellt upp á kaffi. Að
lokum var síðan oft eitthvert smá-
atriði sem þurfti að laga heima hjá
þeim gamla, stilla klukku eða
skipta um ljósaperu eða þvíum-
líkt, áður en við kvöddumst. Það
kom þó stundum fyrir að ekkert
vantaði í matvöru- eða vínbúðinni
og urðum við því að finna okkur
eitthvað annað til að drepa tím-
ann. Stundum var eitthvað sem
þurfti að dytta að á bílnum hans
eða við fórum að heimsækja Gil-
bert úrsmið enda átti afi gömul úr
og klukkur sem hann vildi hafa vel
þrifin og stillt. Náunginn í Hinu ís-
lenska bókmenntafélagi var ef-
laust orðinn þreyttur á fyrir-
spurnum okkar varðandi hvenær
hin og þessi fornrit kæmu út, en
afi var mikill safnari og fannst
skemmtilegt að bæta nýju bindi í
hinar ýmsu ritraðir sem hann átti.
Alltaf gátu Loftur & Loftur fundið
sér eitthvað til dundurs til að
brjóta upp daginn og þótt gamli
maðurinn væri vissulega leiður
var alltaf stutt í brosið hjá honum.
Ég á eftir að sakna hans mikið
og þess tíma sem við áttum saman
en veit jafnframt að hann er á
betri stað núna og það hafa eflaust
orðið fagnaðarfundir hjá honum
og ömmu eftir þennan fjögurra
ára aðskilnað.
Loftur Þorsteinsson.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa. Afi var einrænn en
með mjög lúmskan húmor. Þegar
við borðuðum hjá ömmu og afa
sem var alloft, sérstaklega þegar
við bjuggum í Álfheimunum, var
afi alltaf með allskyns sérvisku við
matarborðið. Hann fussaði og
sveiaði yfir flestu, sagði okkur að
allt þyrfti að klárast, allur matur
sem byrjaði á p væri óhollur, fita
og bjór væru hollasti maturinn og
íþróttir væru óhollar. Amma svar-
aði þá venjulega, „Æ, Loftur, hvað
er þetta, hættu þessu alltaf við
krakkana.“ Þá kom glampi í aug-
un á afa, hann brosti með sjálfum
sér og við krakkarnir skildum að
allt þetta fuss og svei var hluti af
hans lymskulega húmor. Sam-
band ömmu og afa var í raun alveg
einstakt og afi saknaði ömmu
hrein ósköp þegar hún kvaddi
okkur allt of snemma.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Við kveðjum afa með söknuði
en jafnframt gleði í þeirri vissu að
andi hans hafi nú sameinast anda
ömmu í eilífðinni.
Þín barnabörn, undir þeim
nöfnum sem þú gafst okkur: Jó-
hanna Katrín ekki Kristjana, Jón
ekki séra Jón og Aðalmaðurinn,
Jóhanna Katrín,
Jón Bragi og Leifur.
Elsku afi
Ég vil byrja á að þakka fyrir
allar þær yndislegu stundir sem
þið amma gáfuð mér. Er ég sit hér
og rifja upp þessar minningar
kemur fyrst upp í hugann minn-
ingin um það hvernig þú gafst
okkur öllum barnabörnunum, sér-
stök nöfn. Ég fékk nafnið Etna, en
ástæðuna fyrir þeirri nafngift
ætla ég ekki að tíunda hér.
Ég man einnig er ég sat stjörf
að hlusta á ferðasögur ykkar
ömmu hversu mikil hetja mér
fannst þú vera að þora að drekka
snákablóð og fara á brimbretti.
Mér fannst að þú ættir að vera
orðinn of gamall fyrir svona hetju-
dáðir. En þessar sögur kenndu
mér að maður á að lifa lífinu á
meðan maður getur og það gerðuð
þið amma svo sannarlega.
Það var alltaf yndislegt að
koma í heimsókn til ykkar ömmu.
Ætíð var dekrað við okkur barna-
börnin og þó enginn „P matur“
væri í boði vorum við ætíð stútfull
af ýmsu góðgæti er við fórum
heim.
Ég veit að núna ert þú kominn
til hennar ömmu og í fleiri örugg-
ar hendur. Þangað til við sjáumst
næst kveð ég þig með þínum orð-
um. „Bless kless og vertu hress“
Þitt barnabarn
Erna Matthíasdóttir.
Eitt sinn, þegar ég var lítill í
innflytjendabekk í Svíþjóð, ætlaði
afi að sækja mig í skólann, klædd-
ur í frakka með hatt á höfði og
pípu í munnvikinu. Ömmu fannst
það flott. Það fannst mér hins veg-
ar ekki og faldi mig til að enginn
myndi sjá okkur saman. Hann
fann mig ekki og ég læddist
krókaleið heim. Með árunum hef
ég orðið stoltari af þessum forföð-
ur mínum. Hann lifði raunvísinda-
lega kreddulaust en var þó trúar-
legum dyggðum prýddur. Í
honum sást enginn hroki, öfund
eða eigingirni heldur viska, hóf-
stilling og lítillæti. Hann hafði
samt munúðarfullan smekk fyrir
vondum ostum.
Í upphafi var afi fyrir mér sér-
vitringur í blokk í Álfheimum en
með árunum lærðist mér fleira
um hann. Samkvæmt ljósmynd-
um var hann sigldur, lærði í Dan-
mörku og það þótti fínt. Sextán
ára heimsótti ég hann á verk-
fræðistofuna. Þar sátu menn
hoknir við tölvu en afi var þarna
upp á punt, sjötugur með pípu á
teikniborðinu. Frammi á gangi
var máluð portrettmynd af hon-
um. Þrítugur fann ég Verkfræð-
ingatal í bókahillu og spurði afa:
„Varst þú forseti raunvísinda-
deildar?“ „Nei, við skiptumst á til
að enginn þyrfti að vera lengi.“
„Varstu prófessor?“ „Nei, þetta
var allt öðruvísi þá.“ „Hefurðu
verið aðstoðarrektor?“ „Nei, bara
ef einhver veiktist.“ Þessum störf-
um fylgdu kvaðir eins og rápstefn-
ur og tómleikar sem amma hafði
gaman af. Þar fengust ekki hálf-
soðnar majonesgellur með grjón-
um. Afi var nefnilega lengst af
heilbrigður. Dýrafita, fiskur, bjór
og tóbak var hollt. Íþróttir og
matur sem byrjaði á p óhollt.
Hann lenti þó einu sinni á spítala
og var sagt að hætta að reykja.
Amma vildi ekki lifa hann svo
hann hætti að reykja án vand-
kvæða.
Hann kunni ekki borðsiði.
Amma skammaði hann og hann
tuðaði en svo roðnaði hann og
hlýddi. Ég bjó hjá afa og ömmu
einn vetur og sá að afi var skotinn
í ömmu. Það fannst mér óþægi-
legt, en ekki ömmu. Margir eru
þannig gerðir að þeir þurfa sífellt
að gorta sig og fá samþykki frá
öðrum. Afi gerði það sem þurfti að
gera og sinnti svo ömmu og
áhugamálum sínum. Sumir gagn-
rýndu hann fyrir það. Í dag hef ég
svipuð áhugamál. Horfi nú róm-
antískur á blámeisu byggja hreið-
ur fyrir utan gluggann. Ég held að
ég hafi erft ýmislegt frá honum og
við þá tilhugsum réttist úr mér.
Einhver annar verður að sækja
barnabörnin í skólann. Afi var
toppnáungi og góð fyrirmynd. Það
er sagt að þegar vel liðin stór-
menni létust hafi goðin orðið til.
Menn tilbáðu og iðkuðu þeirra
siði. Og sannlega segi ég yður: ég
er kominn af stórmenni og mun
því hér eftir reyna af fremsta
megni að feta í fótspor þess, vera
toppnáungi og góður gaur að ei-
lífu, gjössusussuvel. Axelíus Orní-
þológus Bananus,
Axel Wilhelm Einarsson.
Loftur
Þorsteinsson
✝ Erla HuldaÁrnadóttir
fæddist í Hólkoti á
Reykjaströnd í
Skagafirði 14. júní
1934. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 26.
mars 2014.
Erla var dóttir
hjónanna Sigur-
bjargar Hálfdán-
ardóttur, f. 1899, d.
1967, og Árna Þorvaldssonar, f.
1891, d. 1965. Þegar Erla var á
fyrsta ári skildu foreldrar henn-
ar og hún fluttist með móður
sinni til Siglufjarðar þar sem
hún ólst upp. Fósturfaðir Erlu
var Knut Hertervig, f. 1894, d.
1958.
Systkini Erlu eru: Ingunn, f.
1922, d. 2010, Einar Jón Krist-
inn, f. 1923, d. 1962, Guðrún
Margrét, f. 1926, og Kristín
Ásta, f. 1931.
Hinn 25. júní 1955 giftist Erla
Sigfúsi Jóhannessyni, f. á Karls-
stöðum í Helgustaðahreppi, S-
Múl. 1. september 1924. Hann
lést 4. desember 2007. Sigfús
var sonur hjónanna Jóhannesar
Sigfússonar frá Stóru-
Breiðuvík, f. 1889, d. 1933, og
Valgerðar Arnoddsdóttur frá
Hólkoti, Miðneshreppi, f. 1889,
d. 1962. Börn Erlu og Sigfúsar
eru: 1) Valgerður, f. 1954, maki
hennar er Guðmundur Karlsson,
f. 1955. Börn þeirra eru: a) Erla
Björg, f. 1975, maki hennar er
Egill Þorsteinsson, f. 1974. Börn
þeirra eru Laufey Anna, Guð-
mundur Steinn og Logi Hrafn.
b) Anna Guðný, f. 1977, maki
hennar er Kristján Kristjánsson,
f. 1975. Dætur þeirra eru, Katla
Valgerður og Kamilla. Fyrir átti
Anna Valdísi Maríu og Mikael
Leon. Fyrir átti Kristján El-
ísabetu og Söru
Ragnheiði. c) Þór-
hallur, f. 1984,
maki hans er Li-
nette Hjelmar Ol-
sen, f. 1980. d)
Sunna, f. 1989, sam-
býlismaður hennar
er Jón Þór Krist-
jánsson, f. 1991. 2)
Sigurbjörg Ingunn,
f. 1955, maki henn-
ar er Birgir Halldór
Pálmason, f. 1950. Börn þeirra
eru: a) Gauti, f. 1981, sambýlis-
kona hans er Henný Úlfars-
dóttir, f. 1988. Börn þeirra eru
Svala og Jökull. b) Bríet, f. 1988,
sambýlismaður hennar er Óskar
Freyr Óðinsson, f. 1989. 3) Björg
Elsa, f. 1959. Synir hennar eru:
a) Magnús, f. 1975, sambýlis-
kona hans er Sigurbjörg Moritz
Viðarsdóttir, f. 1986. Synir
þeirra eru Sigfús Viðar og
Björgvin Unnar. Fyrir átti
Magnús Ellý Sæunni og Hlyn
Smára. b) Sigfús, f. 1975. Börn
hans eru Ágúst Freyr, María
Björg, Elsa Sóley og Sara Sif. 4)
Jóhannes, f. 1963, maki hans er
Lára Ágústa Ólafsdóttir, f. 1963.
Börn þeirra eru: a) Sigfús, f.
1987. b) Silja, f. 1988, sambýlis-
maður hennar er Jóhann Heiðar
Friðriksson, f. 1979. Sonur
þeirra er Jóhannes Helgi. Fyrir
átti Jóhann Höllu Björgu.
Erla ólst upp á Siglufirði en
flutti ung suður á land. Þar
kynntist hún eiginmanni sínum
Sigfúsi og bjuggu þau allan sinn
búskap í Keflavík. Erla var hús-
móðir en starfaði jafnframt við
ýmis störf utan heimilisins,
lengst af á barnaheimilinu
Tjarnarseli.
Útför Erlu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag, 8. apríl
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Hún Erla móðursystir og
elskuleg frænka okkar er nú fall-
in frá. Hún átti við erfið veikindi
að stríða síðustu mánuðina en bar
sig með reisn og æðruleysi. Þær
systurnar voru afar nánar enda
margt sem batt þær sterkum
böndum. Móðir okkar, Guðrún
Árnadóttir, sem er átta árum
eldri, passaði alltaf litlu systur og
oft við erfiðar aðstæður. Þær
voru fjórar systur og einn bróðir,
öll fædd í torfbæ á Reykjaströnd
í Skagafirði og eru nú aðeins
tvær systur eftirlifandi, móðir
okkar og Didda sem búsett er í
Svíþjóð. Þau bjuggu síðan lengst
af á Siglufirði þar sem síldin
tryggði atvinnu og náungakær-
leikur kom í stað bóta.
Erla giftist Sigfúsi Jóhannes-
syni múrara, d. 2007, og þau
bjuggu öll sín hjúskaparár í
Keflavík. Hjónaband þeirra var
farsælt og gott til þeirra að
sækja. Erla hafði ríka kímnigáfu
og eru þær minnisstæðar stund-
irnar sem við sem börn dvöldum
hjá þeim hjónum, ekki síst á
Faxabrautinni en þar ríkti jafnan
mikil glaðværð. Hann Fúsi var
einstakur sómamaður og greið-
vikinn okkur unga fólkinu þegar
menn þurftu á aðstoð hans að
halda, ekki síst við múrverkið.
Frænka var okkur systkinunum
ávallt góð og gott var að ræða við
hana um öll heimsins mál. Að
sama skapi var hún líka föst fyrir
með sínar skoðanir. Menn voru
ekki skaplausir á því heimili,
enda engin ástæða til.
Hún Erla frænka okkar var
einstaklega myndarleg húsmóðir
og góður gestgjafi. Hún var vin-
mörg enda lífsglöð kona, mann-
blendin og ræðin. Jafnan var hún
vel til fara og alltaf til í að grípa í
spilin. Þau Fúsi áttu margar góð-
ar samverustundir með foreldr-
um okkar og eftir að þær systir
urðu ekkjur fóru þær saman í
margar góðar ferðir, bæði innan-
lands og utan. Þeim leið alltaf
jafn vel saman, hvort sem var í
Hveragerði eða á Kanarí. Það var
auðsætt á móður okkar að þessar
stundir voru henni dýrmætar.
Það er erfitt fyrir hana að kveðja
litlu systur en góðar minningar
lifa.
Þau Erla og Fúsi eignuðust
fjögur börn, Valgerði, Sigur-
björgu, Björgu og Jóhannes.
Erla var þeim allt í senn góð móð-
ir en líka náin vinkona, frábær
amma og langamma. Hennar er
nú sárt saknað. Við systkinin
færum frændsystkinum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Sólveig Pétursdóttir
og Hannes Pétursson.
Erla Hulda
Árnadóttir
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM