Morgunblaðið - 08.04.2014, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. APRÍL 2014
✝ Sigrún Sigurð-ardóttir fædd-
ist á Eskifirði 14.
mars 1919. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 30.
mars 2014.
Sigrún var næst-
elst af fjórum börn-
um hjónanna Borg-
hildar Einarsdóttur
og Sigurðar Jó-
hannssonar skip-
stjóra. Systkini hennar voru
Alfons, f. 1916, Einar Bragi, f.
1921, og Anna, f. 1927, sem lif-
ir ein þeirra systkina.
Hinn 1. desember 1944 gift-
ist Sigrún Hilmari Bjarnasyni
sjómanni og síðar skipstjóra og
útgerðarmanni á Eskifirði og
stóð hjónaband þeirra í tæp
sextíu og níu ár en Hilmar lést
23. júlí sl.
1976, kvæntur Hildi Lillien-
dahl. Sonur Páls og Hönnu
Guðmundsdóttur er Hrappur
Birkir; Hilmar, f. 1977, kona
hans er Salóme Hallfreðsdóttir,
börn þeirra eru Hrafnhildur,
Kolbeinn Hallfreður og óskírð
stúlka.
Sigrún stundaði nám við Al-
þýðuskólanum á Laugum í
Reykjadal 1936-1938. Hún vann
ýmis störf á yngri árum, var í
vist heima á Eskifirði, á Ak-
ureyri og í Vestmannaeyjum,
stundaði beitningar á Seyð-
isfirði og Þórshöfn og vann í
frystihúsi í Vestmanneyjum. Á
efri árum starfaði Sigrún í
Hraðfrystihúsinu á Eskifirði og
við heimilishjálp eldri borgara.
Sigrún var ritari Verkakvenna-
félagsins Framtíðarinnar á
Eskifirði og einnig ritari Kven-
réttindafélags Eskifjarðar. Hún
starfaði í kvennadeild Slysa-
varnafélagsins á Eskifirði og í
Félagi eldri borgara á Eski-
firði.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 8. apríl
2014, og hefst athöfnin kl. 14.
Sigrún og Hilm-
ar eignuðust tvö
börn. Dóttir þeirra
er Sigurborg, f.
10. júní 1946. Mað-
ur hennar er
Kristján Eiríksson.
Börn þeirra eru
Steinn, f. 1974,
synir hans og
Hanne Höjgaard
Viemose eru Björn
og Dagur; Eiríkur.
f. 1976, kona hans er Kolfinna
Ýr Ingólfsdóttir, þeirra börn
eru Solveig Rúna, Borghildur
Birna, Hildigunnur Sigrún og
Ingólfur Birkir; Sigrún. f. 1985,
gift Ágústi Má Gröndal, synir
þeirra eru Bjarni og Kristján.
Sonur Sigrúnar og Hilmars er
Hilmar, f. 25. janúar 1955.
Kona hans er Helga Björns-
dóttir. Synir þeirra eru Páll, f.
Sigrún Sigurðardóttir, tengda-
móðir mín, fæddist á Eskifirði 14.
mars 1919 og því rétt orðin 95 ára
gömul er hún andaðist 30. mars
síðastliðinn. Foreldrar Sigrúnar
voru Borghildur Einarsdóttir og
Sigurður Jóhannsson skipstjóri
og var hún næstelst fjögurra
systkina. Fjölskylda hennar bjó á
þrem stöðum á Eskifirði áður en
hún flutti í Snæfell, á Kirkjustíg 5,
árið 1938 en þar hefur Sigrún
lengst af átt heimili síðan.
Sigrún byrjaði snemma að
vinna eins og títt var um krakka á
þessum árum. Ellefu ára gömul
byrjaði hún að beita við útgerð
föður síns og fjórtán ára fór hún
fyrst í vist. Hún var í tvo vetur á
Alþýðuskólanum á Laugum í
Reykjadal. Sú vist var henni bæði
til gagns og gamans og þar stofn-
aði hún til vináttu sem entist ævi-
langt.
Sigrún giftist Hilmari Bjarna-
syni 1. desember 1944 en hann var
eins og hún fæddur og uppalinn á
Eskifirði, og hafði þeirra farsæla
hjónaband varað í hartnær 69 ár
er hann lést 23. júlí í fyrra. Sig-
urður, faðir Sigrúnar, fórst með
Borgey, í Hornafjarðarósi, 5. nóv-
ember 1946 og var það Sigrúnu og
fjölskyldu hennar allri mikið reið-
arslag.
Hilmar var lengi skipstjóri á
Björgu SU 9 og var því langdvöl-
um fjarri heimili á vertíðum. Sig-
rún var því ein með börn og heim-
ili meirihluta ársins eins og títt var
um konur sjómanna. Auk
barnanna, Sigurborgar og Hilm-
ars, dvaldi Sonja, systurdóttir Sig-
rúnar, langdvölum á heimili henn-
ar í bernsku og var henni ætíð sem
dóttir.
Í nokkur ár leigðu Sigrún og
Hilmar sér íbúð í Vestmannaeyj-
um og bjuggu þar á vertíðinni svo
fjölskyldan gæti verið saman. Sig-
rún var kunnug í Vestmannaeyj-
um frá yngri árum, átti þar frænd-
fólk og vini og undi sér þar ætíð
vel.
Sigrún var mannblendin og
félagslynd. Hún var um langt
skeið ritari Verkakvennafélagsins
Framtíðarinnar og ritari Kven-
réttindafélags Eskifjarðar meðan
það starfaði frá 1950 til 1957 en
það var þá eina félagsdeildin utan
Reykjavíkur. Félagið olli vitund-
arvakningu meðal félagskvenna og
dætra þeirra.
Sigrún gerði miklar kröfur til
sjálfrar sín og vann öll sín verk af
stakri alúð. Á heimilinu var allt í
föstum skorðum og bar vott um
snyrtimennsku og næman smekk
húsfreyjunnar og einhver góður
keimur var að öllum þeim mat sem
hún bar fram í eldhúsinu í Snæfelli.
Sigrún var ættrækin, vinföst og
trygglynd og með fastmótaðar lífs-
skoðanir. Hún hafði ríka réttlæt-
iskennd, trúði á jafnrétti milli
stétta og kynja og stóð með þeim
sem minna máttu sín. En hún var
einnig gamansöm og kunni vel að
segja frá spaugilegum atvikum og
persónum og ég hygg að hvergi
hafi saga Eskifjarðar á síðustu öld
verið jafn ljóslifandi í munnlegri
geymd og hjá tengdaforeldrum
mínum í Snæfelli.
Þangað var alltaf gott að koma,
skreppa með börnin í bíltúra eða
til berja með þeim Hilmari og Sig-
rúnu og horfa í logninu yfir fjörð-
inn á landsins fegursta tind.
Þökk sé Sigrúnu Sigurðardótt-
ur fyrir öll okkar góðu kynni.
Kristján Eiríksson.
Hjá ömmu og afa áttu allir hlut-
ir sinn stað. Og það held ég að
fleirum en mér hafi fundist, er
þeir sóttu þau heim, afa minn og
ömmu, að þeir ættu þar líka sinn
stað. Amma var félagslynd og
dugleg að sinna fjölskyldu og vin-
um, hún undi sér best þegar mikið
var að gerast í kringum hana.
Þegar maður dvaldi hjá þeim
ömmu og afa á sumrin var alltaf
nóg að gera: fara í bíltúra hingað
og þangað, sem enduðu í lautar-
ferð úti í náttúrunni, fara í sund og
hitta kellingarnar, og síðast en
ekki síst að heimsækja vinkonurn-
ar, Önnu Hallgríms, Dídí, Dísu
frænku og Þóru.
Afi minn og amma afrekuðu
það að verða elstu hjón á Eskifirði
og ég held þau hafi einnig verið
þau hamingjusömustu. Það er
mér minnisstæð óskrifuð hefð í
hjónabandi þeirra að eftir hádeg-
ismatinn þá settust þau hvort á
sinn staðinn í stofunni, afi í sófann
og hlustaði á fréttirnar á meðan
hann dottaði, en amma á stól við
borðstofuborðið að hekla. Það er
eitthvað notalegt við svona sam-
verustundir þar sem fólk er sam-
an en samt allir að gera sitt.
Það var amma sem alltaf hafði
tíma til að spjalla við mig.
Fyrir mér var amma sú mann-
eskja sem alltaf hafði trú á mér og
lét allt eftir mér vegna þess að ég
var svo góð eða eins og hún sagði
svo oft: „Hvað ætli þú megir það
ekki, þú sem alltaf ert svo góð.“
Hvort alltaf var innistæða fyrir
þessu hrósi ömmu skal ósagt látið
en það að hafa einhvern sem hefur
þessa skoðun á manni er góð til-
finning og hef ég ákveðið að taka
upp þennan frasa verði ég nokk-
urn tímann svo heppin að verða
amma.
Sigrún Kristjánsdóttir.
Ég man ekki eftir mér öðru vísi
en að hún Sigrún frænka mín væri
einhvers staðar nálæg og alla tíð
hefur hún verið traustur samherji
minn í lífinu.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég skildi að þó að ég ætti heimili
hjá foreldrum mínum, fyrst fyrir
austan á Seyðisfirði og Norðfirði,
og síðar fyrir sunnan, þá átti ég
ekki síður skjól hjá frænku og
Hilmari í Snæfelli á Eskifirði. Þar
var hjartað í stórfjölskyldunni og
opið hús, allt í föstum skorðum;
óumbreytanlegt og öruggt.
Vinnusemi, trygglyndi og vand-
virkni eru þau orð sem oftast
koma upp í hugann þegar ég
hugsa um Sigrúnu frænku mína.
Hún var ung sett til verka og
fermingarvorið var hún farin að
vinna fyrir sér, ýmist í vist hjá öðr-
um eða í beitingum – og hún vann
sjálf fyrir sinni skólavist á Alþýðu-
skólanum á Laugum þar sem hún
var í tvo vetur.
Ég sé hana ljóslifandi fyrir mér
á uppvaxtarárunum á fjórða ára-
tug síðustu aldar, í upphafi krepp-
unnar; lágvaxna, smáfríða stúlku
með mikið svart hár, kvik augu,
einbeittan svip, stundum nokkuð
hvatvísa og fljóta til svars og jafn-
an fyrst til að taka upp þykkjuna
fyrir þá sem stóðu henni nærri.
Hún var alin upp af sósíalistum og
hvers kyns misrétti var eitur í
hennar beinum. Engan mátti setja
hjá og aðgát skyldi höfð í nærveru
sálar.
Hún var ákveðin í skoðunum,
orðheldin og stolt og með ákvörð-
unum sínum stóð hún með reisn.
Ekki síst ef það gekk gegn hinu
viðtekna.
Hún var mikil hannyrðakona
og lék þar allt í höndunum á henni;
saumaskapur, útsaumur, prjón og
hekl. Endalaust galdraði hún fram
fallegar flíkur á smáfólkið og þótti
háaldraðri verst að hafa ekkert
handa í milli.
Sigrún frænka var einn af
stofnendum Kvenréttindafélags
Eskifjarðar 1950 og mikill jafn-
réttissinni. Hún hvatti okkur
stelpurnar áfram og stóð fast við
bakið á okkur í hverju sem við tók-
um okkur fyrir hendur.
Kærastar eru mér minningarn-
ar um frænku á ferðalögum okkar
um Austurland í gegnum tíðina.
Ætli ég hafi ekki farið í fyrsta
lystitúrinn með henni þegar ég
var á þriðja ári og einn þann síð-
asta upp að Hafrahvammagljúfri
áður en Jökla var beisluð. Okkur
var fyrirmunað að skilja þá
skammsýni að spilla svo stórfeng-
legri náttúru.
Frænka mín var fram á síðustu
ár kvik í spori og lét sér fátt fyrir
brjósti brenna. Á níræðisaldri
hljóp hún af sér unga fólkið í
berjamó og skildi ekkert í því að
þeim fyndist það tiltökumál.
„Ég skil ekkert í því að fólk er
alltaf að dást að því að maður kom-
ist leiðar sinnar,“ sagði hún 86 ára
og hafði þá nýverið ekið í Ásbyrgi
og notið þar dýrðarinnar með
Hilmari.
Henni varð sjaldan misdægurt
á langri ævi og ellin virtist sífellt
koma henni á óvart.
Frænka átti farsælt líf þar sem
alltaf var meira gefið en þegið. Og
lukkunni réði ekki síst sá góði
maður sem henni auðnaðist að
eiga allt fram á síðasta ár.
Við eigum margt að þakka,
móðir mín, systur og afkomendur
okkar, og það er ljúft að muna að
leiðarlokum hve mörgu góðu var
sáð og vel að því hlúð – og hafa
hugfast sem frænka sagði jafnan –
að maður á að vera duglegur að lifa
og horfa fram á veginn.
Vertu kærkvödd frænka mín og
geymi þig allar góðar vættir.
Sigrún.
Í dag er til moldar borin Guðný
Sigrún Sigurðardóttir frá Snæ-
felli, Eskifirði, en hún lést þann 30.
mars síðastliðinn. Ekki eru nema
átta mánuðir frá því að eiginmaður
hennar, Hilmar Bjarnason frá
Eskifirði, lést en þá höfðu þau hjón
verið gift í sextíu og níu ár og full-
yrða má að aldrei hafi borið
skugga á það góða samband.
Sigrún var heilsteyptur og
traustur persónuleiki með mikla
og ríka réttlætiskennd og jafnrétt-
ismál voru henni afar hugleikin.
Áhuga á sögu heimabyggðar sinn-
ar og undangenginna kynslóða
deildi hún með eiginmanni sínum
og voru þau einkar samhent í söfn-
un og varðveislu gamalla muna og
minninga. Henni þótti undurvænt
um fjölskyldu sína og ættingja, var
einstaklega blíð og góð amma og
langamma og ræktaði frændgarð
sinn af mikill natni.
Sigrún var einn þessara ein-
staklinga sem allt lék í höndunum
á en hafði þó aldrei hátt um það.
Hún var grandvör í orði og æði,
mikill vinur vina sinna og höfðingi
heim að sækja. Það eru forrétindi
að hafa fengið að kynnast Sigrúnu
Sigurðardóttur sem hér skal þakk-
að fyrir. Minning um góða og
trausta konu mun seint fölna.
Helga Björnsdóttir.
Sigrún
Sigurðardóttir
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi)
Elsku Einar Þór. Ég man
hversu ánægð ég varð þegar
Steina uppáhalds var komin með
kærasta og vissi ég að þú værir
góður maður, fyrst Steina frænka
valdi þig. Okkar kynni hófust
þegar ég flutti heim frá París
haustið 1997 og minnist ég þess
með hlýjum hug þegar ég fékk að
búa hjá ykkur vorið 1998, þó svo
að Steinar Þór væri einungis
nokkurra mánaða gamall. Það
Einar Þór Einarsson
✝ Einar Þór Ein-arsson fæddist
29. mars 1962.
Hans lést 13. mars
2014. Útför Einars
Þórs fór fram 25.
mars 2014.
sumar byrjuðum við
Bjarki Þór svo að
búa, og hefur okkur
alltaf þótt gott að
koma til ykkar. Við
höfum því í gegnum
árin verið mjög tíðir
og velkomnir gestir
á heimili ykkar í
Melgerðinu þar sem
við höfum svo oft
fengið að njóta góðs
af endalausri gest-
risni ykkar og væntumþykju. Það
var svo í kringum aldamótin að
við Bjarki hættum að fara vestur
á Ísafjörð um jólin og myndaðist
þá okkar eigin hefð þar sem „inn-
bakað“ varð hluti af jólahátíðinni.
Við Bjarki höfum því setið með
ykkur löngum stundum þar sem
mikið hefur verið borðað, drukkið
og spjallað fram eftir nóttu, þar
sem öll heimsins mál hafa verið
rædd, að ógleymdum ferðum í
heita pottinn í garðinum og næt-
urgistingum með Sól og Mána.
Því þegar Ísabella Sól og Jökull
Máni bættust við okkar fjöl-
skyldu voruð það þið Steina sem
tókuð að ykkur að verða þeirra
„amma og afi“.
Þú hefur því verið hluti af okk-
ar fjölskyldu frá upphafi og er
erfitt að reyna að lýsa með orðum
því sem um huga minn fer á þess-
ari stundu, en skrýtnast þykir
mér að mæta í Melgerðið og vita
til þess að ég sjái þig ekki aftur,
því hver á að hugsa um uppáhalds
ef það verður ekki þú? Ég vil að
þú vitir að ég mun gera mitt allra
besta til þess að hjálpa henni og
strákunum að halda áfram á lífs-
ins vegi þó ég viti að ekkert geti
fyllt það skarð sem eftir situr.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Elsku Steina, Steinar Þór,
Fannar Þór og Ágústa Ósk, ég
sendi ykkur mína innilegustu
samúðarkveðju og bið þess að
góðar vættir fylgi ykkur og gefi
styrk í sorginni.
Þóra Björk Elvarsdóttir.
✝ Páll Gíslason,útgerðarmaður
og saltfiskverkandi
á Siglufirði, fædd-
ist á Siglufirði 3.
september 1929.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Siglufjarðar 18.
mars 2014.
Páll var ætt-
leiddur. Kynfor-
eldrar: Stefán Er-
lendsson og k.h. María
Þórðardóttir. Kjörforeldrar:
Gísli Jónsson, verkstjóri á
Siglufirði, f. 8. desember 1899
á Karlsá í Svarf-
aðardal, d. 15.
október 1974, og
k.h., Ólöf Krist-
insdóttir, f. 24.
september 1902 á
Siglufirði. Börn
þeirra: a) Ólöf, f. 6.
janúar 1952, b) Jó-
hanna, f. 21. maí
1957, c) Guð-
mundur, f. 21. maí
1957, d) Ágústa, f.
4. febrúar 1962.
Útför Páls fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna 28. mars
2014.
Toyota á Siglufjarðarnúmerum
rennir í hlað á æskuheimili okkar,
út stígur vörpulegur, snaggara-
legur maður. Palli Gísla, aldavinur
foreldra okkar, er kominn í heim-
sókn og heimili okkar breytist frá
hvunndagsgráma til veisluljóma,
eins og fingrum væri smellt. Palli
var oft einn á ferð í viðskiptaer-
indum í höfuðborginni en þó kom
Kata stundum með og af og til
krakkarnir. Hvort sem hann var
einsamall eður ei var undantekn-
ingarlaust kátt í höllinni þegar
hann kom. Það er hverju barni
hollt að upplifa óbrigðula, fölskva-
lausa vináttu fullorðna fólksins og
upplifa þau gæði sem slík vinátta
getur af sér. Palli Gísla var ein-
stakur, glaðvær maður, sem kom
fram við okkur krakkana sem við
værum fullorðið fólk. Þegar við
stálpuðumst og búin að krækja
okkur í ökuskírteini fengum við
ekki bara að taka í drossíurnar
hans Palla, heldur vorum við ráðin
sem einkabílstjórar meðan hann
var í bænum. Það þarf vart að
taka það fram hversu vinsælt það
var.
Þegar við ferðuðumst á Siglu-
fjörð, stundum fimm í Voffanum
hans pabba, var fyrsti áningar-
staður iðulega hjá Palla og Kötu.
Palli átti það til að koma til dyr-
anna sveittur og svuntuklæddur á
kafi í sandkökubakstri í tilefni
komu gestanna. Hann var sami
höfðingi heim að sækja á Siglu-
fjörð og er hann var gestur í borg-
inni, örlátur, glaðlyndur og hlýr
maður í alla staði.
Það er erfitt að sjá á eftir slíkri
perlu eftir að hafa þekkt hann alla
ævi. Þótt samskiptin hafi minnkað
á seinni árum og þá sérstaklega
eftir fráfall foreldra okkar vaknaði
alltaf gamli góði gagnkvæmi hlý-
hugurinn þá sjaldan við hittumst.
Það var honum erfitt að sjá á eftir
vinum sínum yfir móðuna miklu,
hvað þá Kötu sinni, sem hann
elskaði svo heitt. Það er því með
þakklæti í huga sem við kveðjum
þetta einstaka tryggðatröll sem
nú er á leiðinni til að hitta það fólk
sem hann unni svo heitt.
Með þakklæti og sárum sökn-
uði kveðjum við þennan öðling, því
það er ekki oft sem maður fær
leyfi til að kynnast jafnheilsteypt-
um einstaklingum og Páli Gísla-
syni frá Siglufirði.
Elsku Ólöf, Ágústa, Jóhanna og
Guðmundur, megi góðu minning-
arnar um genginn föður ykkar
ylja ykkur á þessari erfiðu stund.
Hvíldu í friði kæri vin.
Helga, Björg, Barði
og Guðrún Margrét
Valdimarsbörn og fjölskyldur.
Páll Gíslason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja
mynd skal senda hana með æviá-
gripi í innsendikerfinu. Hafi
æviágrip þegar verið sent er ráð-
legt að senda myndina á net-
fangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina
vita.
Minningargreinar