Stígandi - 01.07.1943, Blaðsíða 53

STÍGANDI
SKOLLA-FAXI
43
mögnuðu Bunyips, sem frumlýður landsins þekkir og talar um.
Sögur um herfylki beinagrinda, sem berast fyrir glóðheitum
sandstormum, þegar fullur máni veður í skýjum, eða svipum
dauðra hesta, sem þjóta yfir landið á næturþeli, reiðtygjaðir, en
mannlausir, það heyrist hringla í mélum og glamra í sporum og
ístöðum--------
Vasonji var orðinn æstur. „Og hverjir bjuggust þér við að
hlustuðu á slaghörpuleikinn með yður?“ „Þeir dauðu“, sagði ég
ákveðið. „Hinir dauðu og gröfnu, gullnemarnir, lestamennirnir,
hinir týndu hirðingjar og landshornamenn, er dreymdi um víð-
áttur, en hötuðust við þröngbýli og landamerki“. Meðan ég tal-
aði, var ég að drepa mig úr dróma þess svefns og skipulags, sem
ríkti við Salzburgána síðan um árið, að Ottó mikli sigraði
Magýara á þessum slóðum. I anda var ég austur í Astralíu að
ferðast eftir óskipulögðum götuslóðum, sem ekki finnast á
neinu landabréfi, þar sem bein hesta og manna liggja skinin og
fáguð í sandinum. Upphátt sagði ég:
„Vitið þér ekki, að þegar maður er of stór fyrir þetta kotríki,
sem heitir Evrópa, þá fer hann þangað, sem hann getur rétt úr
sér — til Kanada eða Ástralíu. Allir, sem hata höft og skipu-
lagningu heimskra stjórnmálaflokka, þeir fara til Ástralíu. Og
þeir voru þar! — í myrkrinu undir hinum hávöxnu, beinstæðu,
en þungbúnu kvoðutrjám, læddust þar í grasinu og hlustuðu á
slaghörputónana, sem gerðu hverja útrásina af annarri úr dyr-
um kofans í skógarjaðrinum. Þeim tónum gæti ég líkt við gam-
alt, glitrandi vín, sem freyddi í iðuköstum milli trjánna, eða
blómsveiga, sem fléttuðu sig um stofna þeirra“.
Vasonji sat hljóður, og ég hélt, að ég hefði séð tár blika í aug-
um hans. Svo sagði hann:
„Það hefir verið Skolla-Faxi, enginn annar en Skolla-Faxi“.
Svo hélt ég áfram: — „Það var leikandi hljómrím, en það
var blandið áfengu eitri. Það smaug inn í vitund þína og sýndi
þér í skuggasjá þær syndir, sem þú aldrei þorðir að drýgja, það
óf eldlegar umgerðir um þínar leyndustu hugrenningar og hélt
þeim á lofti til sýnis, það gróf upp gleymdar minningar, en þeg-
ar þú stóðst reiðubúinn til að iðrast vegna liðinna stunda, þá
struku tónarnir frá þér út á sléttuna og komu aldrei aftur. Hér
í Norðurálfunni heyrist aldrei neitt líkt því! Vitið þér hvers
vegna? Af því að hér er aldrei fullkomin þögn. Hér er sífelldur
hávaði, hér talar hver í munninn á öðrum, en þar er ekkert,