Stígandi - 01.07.1943, Blaðsíða 22

Stígandi - 01.07.1943, Blaðsíða 22
12 Á KROSSGÖTUM — STÍGANDI ur okkar tíma. Hvort þykir ykkur t. d. snjallari svipur yfir nöfn- um eins og Sigurður Fáfnisbani eða Hermann kollubani, Sig- tryggur silkiskegg eða Sigurður mosaskeggur, Þórarinn loftunga eða Halldór gullmunnur, Gunnlaugur ormstunga eða Hálfdan strigakjaftur? Þau fyrri bera merki höfðingslundar og glæsi- brags í málfari, hin síðari meir keim kerskniháttar gárungans. Sem betur fer, getum við þó enn víða bent á glæsileik kenn- inga í íslenzkum kveðskap. Ekki hallar t. d. mjög á Stephan G. Stephansson í þessu erindisbroti: Frænka eldfjalls og íshafs! sifji árfoss og hvers! dóttir langholts og lyngmós! sonur Iandvers og skers! Þess sjást merki sums staðar, þegar litið er yfir sögu íslenzks kveðskapar, að hann hafi verið á leið til þess að brjóta sig úr skorðum stuðla og fastra hátta. En þegar í upphafi er slíkt Grettistak fært í þann afveg, að íslenzk ljóðagerð hefir aldrei streymt þar um af meginþunga. Þetta Grettistak var Edda Snorra Sturlusonar, sem varð allt í senn fræðibók, kennslubók og sóknarrit fyrir íslenzkan kveð- skap, og Snorri gekk svo greinilega sigrandi af hólmi, að enn eftir sjö aldir er Edda hans í raun og veru lykillinn að skilningi flestra íslenzkra kvæða allt fram til þessa dags. Hinu ber ekki að neita, að við þau átök, sem orðið hafa um ýmsar hefðir ís- lenzks kveðskapar, hefir margt það borið í veg fyrir hann, sem hefir frjóvgað hann og mýkt. Ber þar fyrst að nefna dansa, ridd- arakvæði og vikivaka, suðræn að uppruna, létt að háttum og oft næstum áfeng að efnismeðferð: „Runnu upp af leiðum þeirra lundar tveir, upp af miðri kirkjunni mættust þeir. — Þeim var ekki skapað nema að skilja“. Af kynnum dróttkvæða og dansa er talið, að rímurnar skap- ist, ein sérkennilegasta kveðskapargrein hér á landi, sem svo hefir æxlað af sér ótrúlegan sæg lausavísna. Það mun ómælt, hvílíka geysiþýðingu rímna- og vísnagerðin hefir haft fyrir tungutak þjóðarinnar og varðveizlu málsins yfirleitt. Segja má
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Stígandi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.