Stígandi - 01.04.1944, Síða 28

106
NOKKUR ORÐ UM SKÁLDSKAP
STÍGANDl
Og þó er sem kvíði og þraut mér svíði
og þorsti svo sár um hjartað líði
við teyg hvem af tónanna lindum.
Hví veldur mér trega tónanna slagur,
sem töfrar og dregur og er svo fagur?
Eg veit það og finn, hvers sál mín saknar.
Söngvanna minning af gleymsku vaknar.
Ómur af lögum og brot af brögum,
bergmál af ævinnar liðnu dögum
af hljómgrunni hugans vaknar“.
Og söm verður niðurstaðan, þegar hann hlustar á „Gamalt
lag“:
„Þá bárust mér tónar af öldnum óði
frá einum streng yfir hljómanna flóði
um áranna haf, yfir allt sem var liðið,
sem innst mína lund og minning skar.
Hann skipti með töfrum um sjónar sviðið.
Hann svip minnar horfnu æsku mér bar.
Ó, tár, sem ei falla, hin svíðandi sáru.
Ó, sjór, þú, sem drekkir þinni eigin báru.
Ég minnist hve þröngt okkur þótti löngum
með þennan söng undir skólans göngum, —
svo ómaði af röddunum úti -— tveimur,
önnur var vinar míns, hin var mín.
Þá fannst okkur jörðin einn himneskur heimur
við hlógum og bergðum hið fyrsta vín.
— Og dýpra og dýpra greip söngurinn sinnið,
og sárara skáru tónarnir minnið.
Þessi einfaldi, sanni og hreini hljómur
mitt hjarta snart eins og sakardómur.
Hví brauzt ég frá sókn þeirra vinnandi vega
á vonlausu klifin, um hrapandi fell?
Það hlóðst að mér allt eins og haf af trega,
sem holskefla sannleikinn yfir mig féll, —
minn eyddi draumur, sem eilífð ei borgar,
minn óður einn skuggi fánýtrar sorgar“.