Stígandi - 01.04.1944, Síða 32

STÍGANDI
KÁRI TRYGGVASON:
BJÖRKIN
Sjá, björkin stendur hnarreist úti á hól,
í hýrum greinum syngur blærinn ljóð.
Þar eiga lítil litblóm vörn og skjól,
þar leikur angan megn um gróna slóð.
Á daggarnótt um vor, sem fyrrum var,
hér vígðu grannar hendur frjóan svörð
og grófu litla holu í hólinn þar
og hlúðu að mjúkum sprota í rakri jörð.
Við röðulskin og regnsins hljóða nið
var rótarsprotans þroskakeppni háð,
og litla björkin bætti stöðugt við
sín blöð og fagurlim af hreinni dáð.
Svo liðu sumur, vetur, vor og haust,
og vaxtarprúð hún skreytti lágan hól,
með beinan stofn svo tigin, há og traust
sem tákn þess lífs, er vorsins máttur ól.
Nú má hér líta léttklædd börn á ferð,
og lítill patti tilkynnir með ró:
„Sjá, björkin hennar ömmu er undraverð!
Hér eigum v i ð að rækta stóran skóg."