Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 33

STÍGANDI
ÞÓRODDUR GUÐMUNDSSON FRÁ SANDI:
KONUNGUR ÍSLEZKRA VIÐA
— ENDURMINNING. —
Morgunsólin hafði fyrir löngu gægzt upp yfir brúnir Tinda-
fjalla og roðað Eyjafjallajökul, þegar við risum úr rekkjum í
Múlakoti. Ferðinni var heitið suður yfir Markarfljót. Með staf-
prik í höndum þrömmuðum við Ragnar Ásgeirsson niður túnið,
suður að fljóti og út í það. Smám saman dýpkaði vatnið og herti
á straumnum. Hann gróf sandinn undan fótum okkar, ef nokk-
uð var staðnæmzt í spori. Við studdumst á stafina til þess að
falla ekki fyrir iðunni. Vatnið steig hærra og hærra — á mjaðm-
ir, í mitti, undir hendur. Flaumurinn er að svifta okkur fótfestu.
Þá grynnist allt í einu —- og fyrr en varir stöndum við báðir á
þurru landi, glaðir og hressir eftir svala jökulvatnsins. — Þetta
er á fögrum sólskinsdegi vorið 1927.
Okkur sækist leiðin vel suður yfir sandana, þó að við höfum
vöknað rækilega, enda er sagt, að enginn sé verri fyrir því. Forn-
fræg örnefni blasa við augum. Fjöll og hnjúkar sjást í tíbrá hill-
inga og bláma fjarlægðar. Hér lifum við upp, í sjón og raun,
gamla atburði, frá dögum æskunnar, með Njálu í höndum, er
við sáum í huga „skrautbúin skip fyrir landi“, hetjur, sem
hræddust eigi dauða sinn og drengi, sem þótti fyrir því að vega
menn. Atburðir Njálu rifjast upp, einn af öðrum. Eg les hana á
gullnum spjöldum landsins vi,ð ljós frá morgunsól. Mundi það
hafa verið hér, sem Skarphéðinn stökk yfir Markarfljót milli
höfuðísa og klauf Þráin í herðar niður? —
Báðir þegjum við um stund. Loks get ég eigi lengur orða
bundizt og segi eitthvað við Ragnar, varðandi þessar fornu frá-
sögur. Og þá fæ ég að vita, að hugur hans er gagntekinn af því
sama. En um það er ekki hægt að ræða frekar. Fæst orð hafa
minnsta ábyrgð.
Svo nálgumst við undirhlíðar Eyjafjallajökuls og göngum á
bökkum þverár einnar, sem kemur þar ofan af hálendinu. Bakk-