Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 42

120
GUNNAR í HÓLUM
STÍGANDI
arstöðum. Davíð var bróðir Rannveigar, móður Jónasar Hall-
grímssonar skálds. Þau Páll og Rannveig voru jafngömul og
kölluð hjónaefni í barnæsku. Sagði Páll síðar, að sér hefði alltaf
verið hlýtt til hennar, frá því að hann myndi eftir sér.
Rannveig Davíðsdóttir dvaldi í Hrauni hjá frænku sinni og
nöfnu svo árum skipti. Svo kom hún heim í átthagana og giftist
Páli. Byrjuðu þau búskap á parti af Möðruvöllum. Fluttu síðan
að Helgastöðum og dvöldu þar til æviloka.
Páll var alvörumaður mikill, trúrækinn og siðavandur við
börn sín og heimafólk. Kölluðu sumir gárungar hann „heilaga
Pál“, en allir, sem þekktu hann, virtu hann fyrir áreiðanleik og
samvizkusemi. Hann var bráðlyndur nokkuð, en iðraðist jafn-
skjótt, ef hann missti vald yfir sér og sagði þá oft: „Guð fyrir-
gefi mér. Ekki átti ég að reiðast svona.“ Eins hafði hann oft
sagt, þegar kona hans var viðstödd, ef honum sárnaði eitthvað:
„Blessuð konan mín er að stilla mig.“ Var þá allri gremju lokið.
Ekki var þess getið, að Páll væri hagmæltur, en til þess var tek-
ið, hvað hann var minnugur á allt, sem hann heyrði og las. T. d.
gat hann lesið upp í réttri röð öll guðspjöll kirkjuársins og bibl-
íufróður var hann með afbrigðum, og kunnugur var hann forn-
sögunum.
Magnús, sonur Gunnars, bjó lengi í Ytri-Villingadal í Saur-
bæjarhreppi. Kona hans hét Bergþóra, en ekki veit ég um ætt
hennar. Magnús þótti skaplíkur föður sínum. Hann var fjör-
maður mikill og hagmæltur. Kvað hann oft léttar gamanvísur,
einkum þegar hann var við öl. Þá þótti hann ekki laus við
glettni. Þegar hann heimsótti Pál bróður sinn, hafði hann gam-
an af að stríða honum með því að rengja eitthvað, sem stóð í
biblíunni. Það þoldi Páll ekki og andmælti bróður sínum. Mátti
hann hafa sig allan við, því að Magnús var hraðmæltur og orð-
hagur. Endaði þetta oft með því, þegar Páli fór að sárna, að
Magnús fór að hlæja og byrjaði á öðru umtalsefni. Þrátt fyrir
þetta var jafnan gott í frændsemi með þeim, því að þeir skildu
hvor annan. Ein dætra Páls sagði mér í bernsku, að þeim krökk-
unum hefði ævinlega fundist vera hátíð á heimilinu, þegar
Magnús kom. „Hann var svo kátur og skemmtilegur, að allir
urðu glaðir, sem hlustuðu á hann,“ sagði hún.
Jóhannes Gunnarsson bjó á Björk á Staðarbyggð í Eyjafirði.
Kona hans hét Lilja. Þegar hann var ungur, þótti hann nokkuð
vínhneigður, en vel gefinn og karlmenni í sjón og raun. Þegar